Што мой незнаёмы робіць? Яшчэ, відаць, спіць. Паспі, даражэнькі! Спіце і вы, добрыя людзі, каму яшчэ можна не ўставаць!..
Знадворку да мяне ўсміхаецца твар сімпатычнай маладой асобы з жывым і здаровым бляскам вачэй і зубоў. Я ахвотней гляджуся ў шыбу, чым у люстэрка. Косця смяецца, што гэта — самаашуканства, бо так менш відзён узрост. Ну і няхай! Крадком падцягваю ззаду касынку, і над лобам паказваецца просты прабор. Прыглядаюся. Сапраўды, цяпер падабенства да італьянскай сіньярыны бачу і я. Толькі мой твар куды маладзейшы, ды і сама я больш жывая.
А вось і школа.
Як ні рана выехала з дому, аднак у настаўніцкай ужо нехта ёсць. Мяне адразу ўцягваюць тысячы спраў. Камусьці нагвалт патрэбна выставіць адзнакі за чвэрць. Дырэктару неадкладна падавай справаздачу аб выхаваўчай рабоце. Нейкі бацька, дзівак, прыйшоў менавіта цяпер, каб я напісала яго дачцэ распарадак дня...
Аднак праз занятасць і клопаты я агорнута і прадчуваннем сустрэчы. Маё сэрца то калоціцца, то ад жудаснага і незнаёмага шчасця замірае. Недарэчы лезуць у галаву яшчэ і вершы. Цякуць лёгка, самі сабой словы Эдуардаса Межэлайціса, вызубраныя з паперкі, якую раніцой адабрала ў Косці:
Так на картине Ренуара ты,
Земной и неземною возникая,
Являешь нам прекрасного черты,
И ты действителыю такая,
И наяву такая ж, как во сне,
Вся красота, вся — радость.
18.
Вяртаюся са школы.
Іду па вуліцы насцярожана, і ў мяне такое адчуванне, што вось-вось зараз нешта здарыцца. Здарыцца напэўна, няўмольна, немінуча — штосьці хвалюючае, важнае і фатальнае. Я нават ужо не ўпэўнена, ці сапраўды жыву, іду, ці мне толькі гэта ўсё сніцца. Прадчуванне не ашукала.
Яшчэ здалёк бачу добра знаёмы капялюш, карычневае паліто і мяккую хаду мужчынскіх ног у замшавых туфлях. Мне раптам не хапае паветра, замірае сэрца. і падгінаюцца ногі. Хаваюся за прахожага, пачынаю аддыхвацца.
Спаткаліся мы на мосце. З нейкай п'янай рашучасцю ды толькі таму, што было раней запраграмавана, я запыняю яго і на гэта трачу ўвесь запас смеласці. Гаварыць ужо не магу.
— Вы штосьці хацелі сказаць мне? — пытаецца ён ветліва, але паспешліва.
— Я?..
«Ну, гавары ж ты, калі пачала!» — чую свой кволы ўнутраны голас скрозь узрушанасць.
— Хацела павіншаваць вас...
— З чы-ым? — у яго вачах шчырае здзіўленне.
Пакутліва і дарэмна спрабую ўспомніць тыя душэўныя і прыгожыя словы, якія падрыхтавала.
— Са святам...— выдыхаю.
— А!.. Узаемна!
— Дзякуй... Няёмкая паўза.
— Прабачце,— кажа ён.— Я вельмі спяшаюся!
Маўчу.
«Спяшаешся... Ну і спяшы, а мне што? Збіралася толькі цябе павіншаваць і свайго дамаглася!»
«Але чаму так не хачу, каб ты адыходзіў? Чым так расчараваная?..»
Ён збіраецца бегчы і апраўдваецца:
— Ля рэстарана рыбу свежую даюць!
— Калі ласка...
— Трэба паспець хэпнуць і мне!
— Што «хэпнуць»!
— Ля рэстарана ў падвале — свежую рыбу выкінулі, кажу!
— Яку-ую?
— Свежую!
Аслупянелая гляджу на яго і ніяк не магу зразумець, пра што ён гаворыць. Пры чым тут якаясьці рыба, я ж хацела яго так бачыць?!
— Паслязаўтра ж — свята! — тлумачыць.
«Мабыць, сню».
— Ну, пабягу, а то расхапаюць!
— Расхапа-аюць?..
— Ну! Яшчэ людзі не ведаюць, але зараз наваляцца — збягуцца з усіх канцоў!
«Бо-ожа, што ён вярзе?!»
Некалькі секунд маўчым. Паміж ім і мной убілася кампанія вёрткіх вучняў з ранцамі, раздзяліла нас, але я не кранаюся нават з месца. Стаю, не магу адысці ад здзіўлення. Мяне агортвае адчай.
Школьнікі прайшлі — і зноў мы ўдваіх.
— Ну, пайшоў! — паўтарае.
— А як жа я-а?! — вырываецца ў мяпе не то скарга, не то адчайны крык.
— Можа, і вам трэба? — на хаду пытаецца ён з гатоўнасцю.— Заадно магу ўзяць, мне ж — усё роўна!
— Чаго ўзяць?
— Свежай рыбкі.
— Навошта?
— Вы яе не любіце?
«Не, я не сню, аднак!»
Ён ужо бачыць — нешта здарылася, адчувас віну, спрабуе яе загладзіць. Бадзёра кажа:
— Ганіце манету! Колькі вам браць? I якую — малую ці большую?
— Не!! — паспешліва і з жахам баранюся я, нібы ён падбіваў мяне на злачынства.
— Чаму-у?!.
— Не!
— То як сабе хочаце, я — ад шчырага сэрца!
— Не! Не-е!! Не-е-е!!.
— Тады я пабег!
— ...
— Ну, бывайце!
— ...
— Да пабачэння, кажу!
— Шчасліва...
19.
Пасля фатальнай сустрэчы дамоў іду не адразу. Доўга цягаюся па засмечаных апалым лісцем вуліцах. Хаджу, як аглушаная, з пустэчай на душы і ўсё не магу зразумець: што ж такое здарылася, што за землетрасенне? А памяць настойліва падказвае інтанацыю і мужчьшскі чужы голас:
Читать дальше