Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах

Дабіўся, каб трапіць на прыём, і Альяш.

— Царкву будую, святы ойча! — аб'явіў ён, калі пасля нейкага генерала дайшла да яго чарга. — Прадаў сваю зямлю восем дзесяцін... Ды братавых грошай было... I будую во...

Протаіерэй не паверыў сваім вушам.

— Свой надзел прадаў?!

— Так. У Гродзенскай губерні, на граніцы з Польскім Царствам, айцец Іаан, — пачціва ўдакладніў памочнік.

Хвіліну панавала прыемнае маўчанне.

— Чуеце?!— узрадаваўся Іаан.— Чалавек не па шчасце сваім дочкам ехаў сюды, як гэты генерал! I не моліць, каб сусед яго згарэў, бы маліла тая памешчыца!.. Не сабе здароўя і выгоды просіць, як многія з вас тут плакаліся перада мной, а — пра ратаванне людскіх душ думае!..

Цудатворац абвёў прысутных пераможна вачыма— бытта людзей, ад якіх чакаў толькі нядобрага.

— Не-е, у нас ніколі не было і ніколі не будзе месца грахаводнаму вальнадумству!.. Расія такі ачысціцца ад мякіны — розных сацыялістаў-бязбожнікаў ды анархістаў-вар'ятаў і не пагразне ў бездані распусты, у твані ганьбы!.. Чым мы былі б без цара?! Праз такіх во людзей тысячагадовая Расійская імперыя стане яшчэ благадзенстваваць!.. Ну, ну, выкладвай усё, слухаю цябе, сын мой!

Альяш меўся яшчэ сказаць, як не хапіла ў яго грошай, як выбіўся з сілы і ўжо страціў надзею, бо пачалі смяяцца мужыкі, як апанавала яго сумненне. Але прысутныя ў зале глядзелі на селяніна з такой пашанай, а вочы старога з гладка прычасанымі валасамі на рыхлым ілбе так добразычліва і цёпла глядзелі, што дзядзька Альяш раптам адчуў, як яго напаўняе якаясць дужасць і моц.

Шчыра ўсхваляваны протаіерэй дарэмна чакаў, каб барадаты беларус сказаў што-небудзь яшчэ, каб паслухалі прысутныя.

— Нават землю прадаў?!— прыглядаўся Іаан да грыбоўшчынца з нехаванай зайздрасцю. — Гэтая ахвяра, мужык, пахвальная, за табой по-ойдуць, ох, як пойдуць! — паківаў ён галавой не то ад захаплення, не то ад зайздрасці і з патэтыкай закрычаў: — Рускі чалавек, хто навучыў цябе непакорнасці і бяздумным мяцяжам?! Аднак, — невычэрпная крыніца таленту народнага! Гасподзь бог неўзабаве адкрые ўсім вочы, як адкрыў гэтаму чалавеку!..

Прысутныя лісліва і з зайздрасцю паківалі галовамі. Цудатворац на хвіліну задумаўся.

— Толькі ведай, чалавеча, шлях твой будзе не ружамі высланы! Стане ён цярністым і горкім!— загаварыў ён зноў.— Не спадабаешся ты сваім бацюшкам! Ох, не спадабаешся, станеш ім папярок горла!.. Аднак ты, мужык, не звяртай увагі на іх, усім сэрцам трымайся бога, любві к цару і рабі, прадаўжай сваё!

Альяш рос ва ўласных вачах.

Протаіерэй хацеў сказаць пра папоў яшчэ нешта, але асцерагаўся, каб не прычапілася кансісторыя.

— Не здавайся, сыне мой! Упарта ідзі, і ідзі па вызначанаму табе божым духам шляху! Усё рабі так, як падказвае табе сумленнае сэрца праваслаўнага чалавека, спазнаеш тады шчасце перамогі і блажэнны будзеш, сын мой, як блажэнны думкі твае і дзеянні, а ўсе твае зайздроснікі развеюцца, як разлятаецца нікчэмны попел ад подыху ветра!

Старац перахрысціў пілігрыма, нечакана яшчэ і пакланіўся, а за цудатворцам грыбоўшчынскаму дзядзьку паспешліва пакланіліся ўсе, хто знаходзіўся ў зале.

— Да ўсяліць гасподзь бог сілу ў цябе для тваёй пачэснай справы і падтрымае ўсемагутнай сваёй дзясніцай ды захавае тваё здароўе да глыбокай старасці, амін!

— Амін! — з пашанай хорам прашапталі пасаром-леныя хадакі.

I протаіерэй пачаў слухаць другога барадача — чалавека з Паволжа, які ўжо скардзіўся, што на свіней напаў паморак і ніхто не можа даць рады — ні малітвы, ні ветэрынары.

Альяш прынёс Іаану ў ахвяру некалькі рублёў. У канцылярыі протаіерэя грошы прынялі і выдалі Альяшу па ўсёй форме квіток — на гербавай паперы з царкоўнымі знакамі, з каляровым малюнкам Андрэеўскага сабора.

З гэтым бласлаўленнем і квітком дзядзька і адправіўся дадому.

1

А ў Грыбоўшчыне за гэты час адбылася драма.

У вёсцы жылі тры браты Аўхімюкі. Тыя самыя, якіх яшчэ пастушкамі цягаў на спіне Паўтарак, каб паказаць сваю сілу. Старэйшы з іх, Іван, служыў у войску, але захварэў на сухоты, і яго датэрмінова адправілі дамоў. Базыль і Валодзька заставаліся на гаспадарцы.

Сядзеў сабе аднойчы Іван на лавачцы перад хатай ды грэўся на сонцы, а яго браты пад акапам пілавалі на зіму дровы. Аднекуль узяўся п'яны Паўтарак. Бандыт хапіў хворага за галаву, пачаў гнуць Івану курну і бубніць:

— Ага... тваю маць, ездзіў па мне калісь на выгане, прызнавайса?!

Падскочыў на падмогу самы малодшы брат, Валодзька. Бандыт піхнуў яго локцем, I Валодзыса апыніўся аж у крапіве пад плотам.