Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Памажгую.

Памазгуй, памазгуй, ага!

Як жваць?

Вінцуком. Рэдка цяпер бацькі даюць сваім такія імёны, а мае, во, уперліся і назвалі па-свойму. А гэты Вінцук ужо вырас ды нават жэніцца. I, я кажу, талко-овы такі! У хлопца гэткі дзень, і трэ, каб памяць засталася на ўсго жызню!

Глупство ўсё гэто! — абарвала іх распараная Ліза ды какетліва бліснула на славутага пад навесам аўтара памаладзелымі вычыма, агаліўшы ва ўсмешцы залатыя каронкі ў роце.— Ты, Верабейчык, валкуеш і валкуеш пра адно і тое самае! Ты нарэшце пра кабет добрае сказаў бы што-небудзь! Столькі часу каля нас аціраешса, абяцаеш і абяцаеш заўсёды, а ніц такого не зробіш — бытто нас і на свеце няма, бытто мы — не людзі пават!

Абяцанка — цацанка, а дурному — радасць! — дабавіла з крыўдай і напарніца Зіна.

Дальбо, так і атрымліваецца! Як на нас, то і талент у яго нічого не выдае, хібо ж гэто справядліво, падумайце! Павольны ты на жан-чын такі, пакрыўдзіўса за што на іх ці мо ў грош усіх нас не ставіш?

Бо жонкі не мае! Нябось каб была, то прымусіла б лічыцца з іхнім братам!

Нашто мне яна — у шушэда ёсць!

Во, во! Адбрэшашса так кожны раз, і на гзтым у нас з табой інтэрас канчаецца!

Паэт пасур'ёзнеў:

Мышлі і яўленні, Ліжавета, выдзяляючча ў мяне імгненна — ушым вядома.

То дакажы!

Можам і атрафіраваць...

Ага, атрафіруй і нам, атрафіруй!

Паэт зноў падняў вочы пад навес, зноў пачаў нешта бумболіць сабе пад нос і ў такт ківаць галавой.

Бо, Ліжавета, жамучаная душой і атрафіраваная целам шавеч-кая жанчына жушым жабылаша, што ж'яўляечча не толькі мацерай прыроды, а — ношбітам прыгожага і какечтва! Калі лашка, і для цябе гатова!

Адзін сярод жанчын, як роз,

Чэлыя шуткі я толькі рос.

Якімі пахамі прапах,

Дахаты тупаць —

Прошта жах!

Аўтар яшчэ смачна пацягнуў носам, прастагнаў ад задавальнен-ня, бытта ставячы кропку:

М-м-мых!

Затым Волесь паклаў на калена сшытак, хуценька нашрайбаваў нешта на сваім тварэнні ды падаў лісток:

Трымай, Ліжавета, на памяць!

Палешчаная і да таго шчаслівая, што, здавалася, аж засвяціліся на яе бародаўцы нават тры валасінкі, кабета падарунак беражліва прыняла і сунула за пазуху:

А нішто сабе вершык! Хай будзе ў мяне — пахвалюса перад сваім кавалерам!

Жанчына ў капелюшы, што ўпамінала чацвёртую запаведзь, выказала зноў незадавальненне:

— Цьфу, адное зубаскальства ў яго! I ўчора, і пазаўчора, і раней — тое самае і тое самае! I калі вы, Верабей, нарэшце сур'ёзнае створыце што!

Каб аж за душу брала! — падхапілі яе думку.

I праўду-матку ў вочы рэзала!

З перцам! Ад усяго сэрца!

Пара-а ўжо, пара-а, Санька!..

А што — магу шкажаць і голашам шэрца!

Твар Вераб'я перамяніўся. Худы чалавечак імгненна набраў выгляду палымянага змагара за ідэю.

Шчупленькі стары з маладжавым і натхнёным выразам вачэй расставіў ногі, адкашляўся ў кулак ды абвёў усіх вачыма, па якіх стала ўсім відаць, што ў гэтую хвіліну ўзняўся ён да вялікіх вышынь, дзе ўсё вельмі значнае і сур'ёзнае.

Вытрымаў гэтак мінуту ды прадэкламаваў:

Мабыць, яшчэ ніколі ў нашым горадзе, як доўга красуецца ён на крутых нёманскіх берагах, ні адзін твор у час літаратурных дыспутаў не выклікаў гэтулькі эмоцый.

Сто гадоў таму назад «Мэер Юзэфовіч» і «Хам» у літаратурным салоне пані Элізы[ 44 44 Эліза Ажэшка — відная польская пісьменніца. Жыла і тварыла ў Гродне (1840-1910). ] абмяркоўваўся, напэўна, куды больш спакойна ды сціпла.

Карцела выказацца і Лаўрэну, бо і яму апошні вершык спадабаўся. З Вераб'я не мог надзівіцца:

«Унь які худы і мізэрны, сухі і малы, а на такое — зу-ух! Адкуль у такім чалавечку і бярэцца? Волесь жа зусім не вучаны — звычайны вясковы дзядзька, што ў горад пад старасць зацясаўса! I нават не з-пад Свіслачы-горада, а з другой Свіслачы, з вёсачкі, а як, халера па яго, складно рэжа пра гэтую самую праўду-матку, як шпарыць! Бы па пісанаму гаворыць менавіто тое, што ляжыць якраз і ў цябе на душы!

Зрэшты, а Касцевіч, з якім служылі ў войску? Той нават са сваімі вершыкамі да самай Вільні дайшоў! А як Міхася мужыкі любілі, бо шпарыў пра тое, што было ў людзей на душы! А таксама і па Міхасю нельга было пазнаць, адкуль у таго чорта браласа ўсё — складно так і ёмко! Нават паны яго лаяць лаялі, але і паважалі!..»