Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

А яшчэ родная мясціна, падключаючы нас зноў да невычэрпнага акумулятара дзяцінства — самай доўгай часткі чалавечага жыцця,— абнаўляе нашыя ўстоі, падагравае сэрцы, напаўняючы іх упэўненасцю, адчуваннем шчасця і ўсведамленнем тваёй патрэбнасці, напаўняе новым ладункам аптымізму.

Дзе яшчэ можаш так хораша пакрасавацца: маўляў, вы ж добра ведаеце, кім я быў, і хутчэй бяжыце, каб паўзірацца, кім я стаў цяпер, чаго дасягнуў! Калі ж наваліцца бяда, дзе табе гэтак паспачуваюць і выслухаюць, як не ў асяроддзі, якое забяспечыла жыццё яшчэ тваім бацькам, дзядам і прадзедам.

Куды б ты потым пі пасяліўся, гэта будзе для цябе не гняздо, а толькі прыстанішча.

Шчаслівыя, самі нават не ведаюць, як шчаслівыя людзі, у якіх заўсёды пад рукой «наймільшы твой куток, дзе закапаны твой пупок»,— я ім часта зайздрошчу[ 47 47 Вёска аўтара, дзе ён нарадзіўся, з 1944 года знаходзіцца ў ПНР ], паўтараючы ў душы пушкінскія словы:

1

Перад світаннем Лаўрэн забраўся ў аўтобус і неўзабаве імчаў ужо за горадам. Білет яму дастаўся без месца, таму чалавек вымушаны быў тырчаць у праходзе і на кожным прыпыкку адхіляцца — прапускаць пасажыраў, якія выходзілі ці заходзілі ў салон. Але невыгоды не заўважаў. Наадварот — сэрца яго радасна білася, а сам як бы страціў фізічнае адчуванне сваёй істоты. Лаўрэн, аберуч трымаючыся за нікеляваную перакладзіну, бы турыст, з цікавасцю глядзеў праз вялізныя шыбы венгерскага аўтобуса на божы свет, хоць вокны, і былі густа распісаныя падоўжнымі капкамі з талага снегу.

У ранішняй смузе паказалася Вішнёўка. Яшчэ не развіднела, а вяскоўцы падняліся ўжо і дружна паўключалі святло. Вёска жыва мільгала двума кур'ерскімі паяздамі з весела асветленымі вокнамі пульманаў — адны пульманы імчалі насустрач аўтобусу злева, другія — справа. А ў музеі Лаўрэнавай памяці вёска называлася калісьці зусім іначай — Гнойніца. Яе маладое пакаленне не хацела мірыцца з ганебнай назвай і нядаўна перахрысціла.

Лаўрэна зноў агарнулі ўспаміны. Ад здзіўленкя чалавек паківаў галавой, бо ва ўсё аж не верылася.

Яшчэ, здаецца, учора тут стаялі нахіленыя заходнімі вятрамі хацінкі з гнілымі і пазелянелымі ад моху стрэшкамі ды жмурыліся падслепаватымі акенцамі. Бывала, паднімі любую лусачку моху хоць на якой страсе, а там прусакі — аж кішэла. Звітныя, халера на іх, буйныя — як палавінкі расколатай уздоўж карычневай фасолі. От бы такое паказаць нявестцы!

У покуці стаяла толькі зядро з вадой, а ля печы — дза-тры саганы ды чапяла з венікам. Босыя ногі людзей у тых хацінках, здавалася б, павінны былі дубянець ад холаду, а нешчаслівых жыхароў рабіць злымі і панылымі. Аднак у хацінках тых нават шкадавалі адзін аднаго, цешыліся, рабілі вяселлі і марылі аб шчасці, па ёй поўзалі ды гулялі дзеці.

Потым за Гнойніцай пачалі расці фермы, уразіўшы простыя сялянскія душы, мабыць, яшчэ больш, чым з'яўленне сто гадоў таму назад перад вельчукоўцамі палаца Вішпінга. Усім кінулася ў вочы, як новабудоўлі розняцца памерам, лініямі сілуэтаў і саліднасцю кладкі ад усяго, што ўзнімалася ў гэтым кутку. З белай сілікатнай цэглы, пакрытыя даховачкай альбо пацынкаванай бляхай, шыферам, нязвы-клыя для вачэй вяскоўцаў будыніны для дохлых, абклееных сухім гноем мужыцкіх каровак спачатку здаліся дзікім марнатраўствам будаўнічага матэрыялу, рабочай сілы да зусім непатрэбнай раскошай, якая з таго часу стала тут звычайнай нормай.

Цяпер — на табе маеш, пра тую самую Гнойніцу з халупкамі хоць ты нікому і не напамінай — нецікава будзе.

I народу, калі меркаваць па агеньчыках, стала тут — бы ў горадзе якім!

А што, на вёсцы жыццё наладзілася даўно. Заробкі таксама вялікія, таму ў яе цяпер нават вяртаюцца тыя, хто пакінуў свой падворак раней. Унь — чалавек купіў у Зялёнай Даліне хутар. Аж сорак гадоў пражыў у далёкай Карагандзе, а, бачыш, таксама прыпёр да старога гнязда. I малайчына. Бо гэта Уладзік з Паўлам, дуралеі яловыя, прыліплі да тых муроў. Бытта зачараваў іх там хто і ўжо аніяк не адарвуцца, хоць і іх, як самі мусяць прызнаць, надта цягне назад. А як жа яны хацелі — цягнуць да самай смерці будзе. Бо чалавек — не каштан, каб адарвацца ад дзерава, скінуць шкарлупіну ды застацца сабе цэленькім і гладзенькім.