Віктар Казько - Выбраныя творы ў двух тамах. Том І

— Зноў учора піў,— зірнуў на яго чырвоныя вочы Рыгор і не вытрываў, упікнуў: — Ох, Адаме, Адаме, нічога цябе не бярэ.

— А што мяне возьме? — узбуджана рагатнуў Адам, прынюхаўся да Рыгора.— Хіцёр Зміцёр, а з Івана дурня робіш. Сам ужо ўрэзаў зранку... Ці не маладую прадаўшчыцу завёў, што да дзесяці табе прадае?

— Ну, брат, не, нічога цябе не бярэ...

— А што мяне возьме? Сам Герынг па маю душу прылятаў і не змог яе ў мяне ўзяць. А гарэлка мне толькі на карысць ды на радасць. Вось мо і ты паднясеш чарку.

— Ды куды ад цябе дзенешся... Хату хоць дарабіў?

— Дарабіў... На які толькі ляд яна мне здалася. Васемнаццаць гадоў будаваўся і збудаваўся. А ў хаце пуста. Сын з'ехаў, дачка замуж выйшла. Я ды жонка засталіся, як сабака з кошкай... Ці то дзіця яшчэ на смех завесці, ці кабанчыка прыдбаць, каб весялей было? — I загрукаў па кабіне, калі машына параўнялася з разбітай, з чырвонай цэглы сцяной,— Стой тут,— загадаў шафёру, а сам саскочыў на зямлю, агледзеўся і знік у дзірцы ў сцяне. Адзін за адным прасунуў Рыгору праз гэтую дзірку чатыры жалезныя абрэзкі і вылез сам.

— Вось такія мне па грудзі,— пагладзіў бэлькі,— і ўжо ніколі галава з пахмелля балець не будзе. Так ці не?

Рыгор не адазваўся. I ўсю дарогу назад маўчаў. Ля помніка яшчэ здалёк ён прыкмеціў Баглая і двух сваіх сыноў...

— Няма мастака,— сказаў Баглай.— Халера ясная, няма, і ўсё. Як скрозь зямлю праваліўся. Усюды абзваніў... Ніхто не ведае, куды чалавек дзеўся...

— Трэба ехаць. Адклад не ў лад.

— Але ж... сумленне не дазваляе. Без подпісу дошка, халера ясная.

— Ідзі ты са сваім сумленнем,— з крыўдай і. жалем у голасе сказаў Вочка.

— Як такіх толькі, на рабоце трымаюць,— абурыўся і. Адам. Але Вечка не падтрымаў яго. Не хацеў ён гэты дзень пачынаць са сваркі, дый шкада яму было Баглая.

— Ды я ж як лепей хачу,— разводзіў той рукамі.— Прыдумаў. Налью вам у шклянку лаку, ваткі дам, на могілках літары самі і нафарбуеце. Мастака цяпер тыдзень не будзе. Такі ўжо гэта чалавек, халера ясная...

Яны ўжо выехалі са двара, як раптам Вечка схамянуўся:

Дошак, дошак не ўзялі. Стой...

— Абыдземся,— паспрабаваў угаварыць яго Адам.— Нельга вяртацца, няшчасце будзе.

— Адчапіся, што мы без дошак...

—Будзе няшчасце,— гаварыў Адам.— Будзе няшчасце, будзе...

I сапраўды. Толькі павярнулі. па мост праз раку — з завулка выскачыў на добрай хуткасці нагружаны МАЗ. Якраз нацэліўся бокам у борт, дзе сядзелі стары Вечка :і Адам. I здавалася, ужо ўсё, нідзе няма паратунку. Адама з Рыгорам асляпіў белы твар шафёра МАЗа, нібыта яго абсыпалі мукой, яны ўчапіліся адзін за аднаго і прыліплі да абабітага жалезам борта машыны.

«За што, Лукер'я?» — толькі і паспеў прамовіць сам сабе Рыгор, а МАЗ, якімсьці цудам не крануўшы іх машыны, прамільгнуў перад вачыма, ахінуў іх густым воблакам дыму і лёгка так пакаціўся з гары.

— Няўжо пранесла? — імкнучыся збіць з сябе страх, пачаў атрасацца Адам.

Рыгор паглядзеў па сыноў, тыя нічога і не зразумелі, напэўна. Сядзелі сабе і глядзелі. на раку.

«Сыноў пашкадавала. Адвяла бяду ад сыноў,— падумаў Вечка.— Вось аб чым ты сёння ў сне папярэджвала мяне. Гэта добра, Лукер'я, і за гэта дзякуй табе. Не хочаш ты мяне бачыць. А што я магу зрабіць? Не толькі дзеля сябе жыву на гэтым свеце. Во як стрэнемся, тады іншая справа. Пачакай ужо, Лукер'я, пачакай. Толькі вось пастаўлю хатку апошняму сыну і тады свабодны я, можаш забіраць мяне да сябе... А цяпер не пужай мяне, не пужай, таму што дарэмна гэта. Усё роўна я сёння буду з табою. Калі я табе такі нямілы, прывязу да цябе тваю маці. Толькі ты прабач: я не ведаю, ці жывая яна, ці ўжо даўно з табой. Разышліся нашы дарогі. Страшна і падумаць, як раз'ядноўваюць людзей ці то жыццё, ці то смерць, чаго сцерагчыся на гэтым свеце трэба. Мо ты мне што-небудзь падказала б? Цяжка мне ехаць да цябе, каб ты толькі ведала, як цяжка. Чаму — і галавы не прыкладу. Не ведаю, дзе, калі і як правініўся я перад табой. Мо тым, што застаўся жыць? Дык ты павінна знаць, што я не бярог сябе, шукаў смерці, а смерць мяне не брала. I з гэтым МАЗам ты добра прыдумала, добра. Толькі пачакай ужо трошкі. Больш як чвэрць веку чакала, ну і яшчэ крышачку, я ад цябе нікуды не дзенуся. Я хачу пабачыць цябе, пакуль яшчэ жывы, пасядзець каля цябе, убачыць цябе маладой, успомніць, як добра ў нас з табой усё пачыналася».

А машына тым часам вырвалася з гарадскога асфальту і затраслася па бруку. Па дне кузава пачалі раз'язджацца жалеза, мармур, пясок. Антон учапіўся за пліту. За яе баяўся найбольш. Яму здавалася, што, калі трэсне пліта, будзе тое ж самае, як маці загіне яшчэ раз. Яму здавалася, што вось у гэтую хвіліну ён ратуе не пліту, а маці. Пліта, камень, ператварылася для яго ў маці. I ад таго, што гэта быў маўклівы камень, мёртвы камень, пры кожным подкідзе машыны яму было боьш балюча, чым тады, калі б замест пліты быў жывы чалавек. Антон амаль прасіў пліту вытрываць, не разбіцца, і, калі б можна было, ён лег бы сам пад яе, толькі было б ёй мякка. А дарога была няўмольная. Яна кідала людзей і камень на адзін, на другі бок, то гнала наперад, то адсоўвала назад, то нібыта імкнулася пазбавіцца ад іх зусім, падкідвала іх высока ўгору. Была здзіўлена, што такія ўчэпістыя гэтыя людзі. Кончыўся брук, і стала яшчэ горш. Хвойнік і бярэзнік абапал дарогі парадзелі, пайшлі выжары, балоты, а потым замільгацелі белыя выспы пяску.