Леанід Дайнека - Людзі і маланкі

— Ты куды? Памагай вагон піхаць... От цёмны народ!

Разам з астатнімі пасажырамі, якія выйшлі з вагона, Кузьма, упёршыся плечуком, піхаў вагон, дапамагаў коням узвезці яго на пагорак. Конскія капыты звонка цокалі па каменнях. Адзін Рашатняк стаяў збоку, церабіў сваімі тоўстымі кароткімі пальцамі свісток. На адным пальцы — раптам заўважыў Кузьма — як струп, чырванеў вялізны пярсцёнак. З нечаканай хмельнай злосцю падумалася: «Бач ты яго, пацук турэмны. Стаіць, камандуе. Я табе пакамандую...» І, калі нарэшце паехалі далей, калі Рашатняк зноў быў раскрыў рот, каб нешта сказаць, Кузьма сярдзіта звузіў вочы, прасіпеў:

— Стой ціха, а то ўцяку.

Гэта нечаканая пагроза так падзейнічала на Рашатняка, што ён застаўся стаяць з разяўленым ротам.

На Саборнай плошчы выйшлі з вагона. Рашатняк паспакайнеў, палагаднеў. Насцярожана глянуў на Кузьму, сказаў:

— Мне трэба зайсці ў прысуственныя месцы. Са мной пойдзеш ці каля пад'езда пачакаеш?

— Пачакаю, — Кузьма, адвярнуўшыся, глядзеў, як над архіерэйскім саборам, над тонкімі пазалочанымі крыжамі чорнай хмарай лётаюць вароны.

Калі падышлі да трохпавярховага прыгожага будынка прысуственных месцаў, Рашатняк яшчэ раз нагадаў, і вочы ў яго былі спалоханыя:

— Ты ж глядзі — чакай мяне тут. А то насоліш сваім сябрам. На тым свеце знойдуць — вочы заплююць...

Ён ляпнуў за сабой высокімі дзвярыма, а Кузьму падумалася:

«Бач ты, і гэты кабан на сумленне напірае. Цікава атрымоўваецца: апошні звяруга, гарлахват, а ледзь вынюхае, што яму можа быць кепска, адразу крычыць пра людское сумленне...»

На плошчы было даволі пуста. Вецер гнаў жоўтае лісце, звінеў у голым голлі кустоў, што раслі абапал бруку. Кусты былі абсыпаны дробнымі чырвонымі ягадамі, і вераб'і шумна валтузіліся ў іх. Прайшлі дзве манашкі ва ўсім чорным. Адна, маладая, светлабровая, хуценька зірнула на Кузьму. Насупраць, каля губернатарскага дома, спрачаліся барадатыя дворнікі з бляхамі на грудзях.

Нарэшце выйшаў Рашатняк.

Быў ён нечым незадаволены, сярдзіта соп носам, круціў галавою.

— Ну і клапы, ну і крывасмокі, — бубніў ён сам сабе, потым махнуў рукой: — Пойдзем на Верхні рынак.

На рынку ў вялікай краме ім нагрузілі ў жоўты брызентавы мяшок прыгожых бліскучых бутэлек з доўгімі рыльцамі.

— Гэта для начальніка турмы. У яго страўнік хворы, — не дужа хаваючыся, схлусіў Рашатняк.

На некалькі мінут ён адлучыўся ў бакоўку з маладым чорнавалосым мужчынам, што стаяў за прылаўкам, і выйшаў адтуль з паружавелымі шчокамі. Яны пайшлі па рынку: Кузьма наперадзе, з мяшком за плячыма, Рашатняк ззаду. Рашатняк проста на вачах п'янеў, гаварыў, ікаючы:

— Клапы і крывасмокі... Сёння прадуктаў не будзе... Спазніўся Рашатняк... А ты, Радзімовіч, таксама чалавек... Але ў турме згніеш... Ты супроць улады...

Ён нечакана спыніўся, быццам нешта ўспомніў, рашуча павярнуўся назад:

— Пойдзем яшчэ ў краму... Там у мяне адно дзела гарыць...

У краме ён зноў схадзіў у бакоўку, пабыў там ужо больш, а выйшаўшы, ляпнуў Кузьму па плячы:

— Згніеш у турме, але і табе гуляць трэба... На тры гадзіны можаш адлучыцца... Але прыйдзі толькі сюды... Я знаю — ты прыйдзеш. Вы, паліцікі, — чэсныя...

Ён забраў у Кузьмы мяшок і зноў пайшоў у бакоўку.

У Кузьмы было аж тры гадзіны свабоды, што падараваў яму п'яны наглядчык. Тры гадзіны — нямала часу. Але ён не вельмі ўзрадаваўся. Куды можна пайсці ў незнаёмым горадзе, без капейчыны ў кішэні, азіраючыся кожную хвіліну, каб не затрымаў патруль? Багаты горад са сваім бляскам, гулам, са сваімі шыкоўнымі магазінамі і прыгожымі жанчынамі створаны, пэўна, для таго, каб толькі дражніць беднага і галоднага. Для бедняка ягоная прыгажосць — што абгрызеная костка для беспрытульнага сабакі.

Кузьма паволі ішоў, куды вочы глядзяць, і ў думках крыўдаваў на Юшкова: «Сам, нябось, ходзіць на Петраградскую 6, у Мінскі Савет. Там у яго ўжо сябры завяліся. А мне нават не прапанаваў туды схадзіць. Значыць, баіцца».

Ён нават спыніўся ад такой думкі. Так, Юшкоў баіцца давяраць яму. А чаму б і не? Гэта Кузьма, як языкатая баба, расказаў усё Галасоўскай. І з-за ягонай балбатні пралілася кроў. Юшкоў, праўда, не ведае пра гэта. Толькі ці лягчэй ад гэтага Кузьме?

Суровым усё-такі быў свет, што акружаў яго. Суровыя людзі, суровыя падзеі. Так хацелася яму не згубіцца ў гэтым свеце, не быць травой, якую падмінаюць жалезныя колы часу.

Разгублены, ішоў ён па горадзе і раптам успомніў: «Вуліца Багадзельня!» Лусковіч там, у балоце, так прасіў яго, каб ён зайшоў на Багадзельную, у барак. Адразу ж успомніўся і нумар барака: сем. У сустрэчнай бабулі ён спытаўся, як трапіць на Багадзельную, Бабуля махнула сухенькай рукой: