Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Ідзі, — штурхнула яго ў спіну Нінэль.— Хутка твой зменшчык на бліны прыдзе.

— А ў цябе масла скончылася! — пацягнула ўжо да вясёлага Брызіна.

— Нічога, — супакоіла яго Нінэль. — Не першы блін, каб комам. — І яна зачынілася ў сваёй сутнасці з шырокім ложкам і ружовым балдахінам, пакінуўшы Брызіна з яго­ най місай праблем на тым самым месцы, дзе толькі што са сваім сподачкам стаяў хлапчук. А Нінэль яшчэ ска­ зала з­за дзвярэй:

— Раззлаваў ты мяне пад канец, Андрэй. Не ведаю, чаму, але раззлаваў і засамоціў.

У Брызіна ўжо не ставала часу на тое, каб разбірацца ў прычынах злосці і смутку Ніны Цымішкінай, і ён толькі падумаў, што, канечне ж, курва Нінэль — не дачка Маша, якая стараецца не засмучаць любімага бацьку. Праўда, неяк яно так выглядае, што і адно, і другое — трохі за грошы. Грошы, грошы, грошы… Яны могуць буль­буль — патануць, фыр­фыр — адляцець, і наогул дзір­мір­зір — пад бензапілу папасці… Галаву Брызіну ўсё яшчэ не адпусціла, хоць Нінэль і памагла. Гэта ці з Нінэль, ці не з Нінэль, а галаве памагае. Мы толькі праз гэта тым і займаемся, а вы думаеце, што з распусты. Стаміўшы га­ ловы ў напружаным мысленні… А лекі ў нас якія? Якая ў нас, тваю маць, фармакалогія?!.

Па скверыку насупраць аптэкі ішла дачка Маша ў аб­ дымку з віхлявым мурынам, які падаваўся ў рытм хады ўзад­уперад галавою і выкручваў у бакі нагамі, думаючы, мусіць, пра сябе, што ён грацыёзная жырафа. Не, ну з мурынам, дык з мурынам, зараз не шасцідзесятыя гады, Брызін і сам лячыў галаву з мурынкамі, але чаму з гэ­ тым? Не ў тым сэнсе, што Брызін яго ведаў ці не ведаў, горшы ён ці лепшы за іншых мурынаў, але чаму з ім? Ды Брызін яго ўпершыню бачыў!.. Ён нават уявіць не мог, што Маша замест інстытута цягаецца з мурынамі!

Кінуўшы жырафіцца, нібы раптам музыка скончыла­ ся, мурын абваліў Марыю Андрэеўну Брызіну на лаву, абвіўся вакол яе прасмоленым канатам — і яны пачалі цалавацца.

Брызін набраў нумар мабільнага тэлефона любімай дачкі. Не перапыняючы інтымнага працэсу, Маша залезла адной рукой у сумачку і дастала тэлефон. Брызін чакаў, чакаў, чакаў, а яна паволі, паволі, паволі падносіла тэ­ лефон да вуха — і нарэшце рыбінай выкруцілася з прас­ моленых канатных сецяў.

— Ты чаго так доўга не адказваеш?

— Занятая.

— Чым?

— З мурынам цалуюся.

— Дзе?

— У скверы.

— Гэта не найлепшае месца.

— Чаму?.. Нармальнае. Сёння цёпла, мурын не мерзне.

— А гэта не найлепшы жарт.

— Бо не жарт, таму і не найлепшы.

— Дык ты не жартуеш?

— Не.

— А інстытут?

— Прагуляла.

— З мурынам?

— З мурынам. Але ў яго такія белыя зубы — ты б не стрываў, каб не выбіць.

— І ты пры ім так не жартуеш?

— Дык ён жа мурын…

— Маша!

— Што?

— Кінь свае жарцікі! Дурныя нейкія!

— Усё, кінула.

— І каб я такога не чуў болей!

— Чаго?..

— Таго!

— Чаго таго?.. Ты чаго злуешся?.. Памагчы чым-небудзь?

— Не.

— А чаго звоніш?

— Так. Я проста так і пазваніць ужо не магу?

— Ды ўсё ты можаш… Што з табой такое?

— Нічога.

— Ты дзе?

— Нідзе.

— Ты дома?.. На рабоце?..

— Ты калі з інстытута вернешся? Я ключы згубіў… Пакуль яны размаўлялі, мурын не губляў дарма часу, цёрся шчакою аб шчаку Машы, цягнуўся да яе з пацалункамі, яна адпіхвала яго — і ўрэшце такая некам­ фортная сітуацыя мурыну абрыдла, ён падняўся і тан­ цуючай жырафай падаўся па скверы. Брызіна чамусьці гэта ўскрыўдзіла.

— Алё, — усур’ёз устрывожаная, гукнулася праз паўзу Маша, абыякава зірнуўшы на экзатычны танец жыра­ фы. — Ключы табе Таісія пакінула… Але дзе ты?

— У Сініцына.

— І што ён табе сказаў?

— Ён сказаў, каб я табе сказаў, а ты свайму мурыну сказала, што я белыя зубы ягоныя на белым сподачку пералічу.

— Ты не ў Сініцына.

— Я не ў Сініцына.

— Дык дзе ты і што з табой?

— Я ж табе сказаў: я нідзе. І нічога са мной… Убачыўшы, што Маша пачала азірацца, Брызін ад ключыў тэлефон і з аркі каля Саюза кампазітараў, ад­ куль шпіёніў ён за ўласнай дачкой, нырнуў у старыя два­ ры і падаўся імі далей да Нямігі, дзе быў ягоны офіс, а за офісам і гараж. Пара было колы займець ды ў Прагу ехаць, бо дзень перавальваў на другую палову.

Маша ніколі не маніла. Ні яму, ні каму б там ні было. Не тое, каб яна не ўмела казаць няпраўду, іншым разам любімая дачка любімага бацькі такое выдумляла, што вушы вялі, але тое былі фантазіі, якія ляталі над побы­ там і не тычыліся штодзённых узаемаадносінаў са сваімі і чужымі людзьмі. «Без маны ў жыцці болей адбываецца ўсяго астатняга», — пераканана казала Маша, не ўдаючыся ў падрабязныя тлумачэнні таго, што мела на ўвазе і што ўяўлялася ёй цалкам зразумелым без каментарыяў.