Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Артур, з мяне штука зялёных, — сказаў Брызін. — Не крыўдуй.

— Сасунь сваю стуку ў сваю сялёную саку, — салаўём прасвістаў Сініцын, і Брызін зразумеў, што гэтая фраза далася яму няпроста.

— Колькі? — спытаў ён са спагадай. Сініцын паказаў тры пальцы.

— Пярэднія? — спытаўся Брызін з жалем і непадробным спачуваннем.

— Ты, сука, сдзекуеся яссэ! — упоперак перакрывіла Артура. — Садусу! — і Брызін ледзь паспеў адскочыць ад ірвануўшай на яго «Мазды».

Кантракту кранты. Сініцын знойдзе іншага пасярэдніка, калі ўжо не знайшоў, ён сам пасярэднікаў і выбірае. А гэта табе не штука, гэта многа­многа штук па штуцы. Брыльянтавыя зубы з плацінавымі сківіцамі можна ўставіць. Во гэта страта, а ён правамі застраціўся! Ай­я­ яй… І што рабіць? Да каго і ў які бок бегчы? Да курвы Нінкі?.. Да курвы Нінкі, больш няма да каго. Калі нех­ та Артура і ўламае, дык толькі яна. Праблема Сініцына не толькі ў тым, што ў яго імя з прозвішчам не супада­ юць, а яшчэ і ў тым, што, калі ўжо ён западае на бабу, дык па вушы з шапкай.

Клопаты з машынай выглядалі цяпер дробязнымі, але ўсё ж Брызін пазваніў на фірму свайму намесніку, які быў не столькі ягоным намеснікам, колькі бегунком туды і па тое, куды і па што пашлюць. Брызін сказаў яму, каб усё ён к чорту кінуў і знайшоў чалавека, які б зняў з машыны замок і падрабіў ключы.

— Чалавека я знайду, але як яго ў гараж усунуць?.. Дзе ад гаража ключы? — спытаў намеснік, які не строіў з сябе бізнесмена і без крыўды адклікаўся на мянуш­ ку Бегунок.

— Нідзе, — сказаў Брызін. — Каб былі ад гаража, то былі б і ад машыны. Купі бензапілу і зрэж замок.

— А чаму бензапілой? — не зразумеў Бегунок.

— Бо бензапіла, як і машына, на бензіне, — растлумачыў яму Брызін і выключыў тэлефон.

Ніна Цымішкіна, ці, як яна сама называла сябе, Нінэль, што, як і ў выпадку з Артурам Сініцыным, не надта стыкавалася з прозвішчам, была дома, але дзверы адчыняць, зразумела, не заспяшалася.

— Ідзі да курвы, — сказала яна Брызіну. — Тут табе не бардэль. До ўжо гэтага: Нінэль, у пасцель! А для ўсяго астатняга — Нінка.

— Нінэль, — пайшоў прыніжацца Брызін, — зараз у мяне няма з сабой грошай, але толькі за тое, што ўпусціш, з мяне дзвесце пятьдзесят.

— А чаму дзвесце пяцьдзесят? — спытала зацікаўленая Нінэль.

— Ну трыста, — накінуў Брызін. — Клянуся.

— Спадзяюся, не рублямі аддасі? — адчынілася Ні­ нэль. Была яна, як заўжды, у незашпіленым шоўкавым халаціку на голае цела, і голай яна хадзіла, як даволі хутка пасля знаёмства з ёй зразумеў Брызін, не з таго нават, што сапраўды выглядала спакуслівай сексбом­ бачкай, а таму што голасць і была яе сутнасць. Па­за гэ­ тай голай сваёй сутнасцю Нінэль Цымішкіна ўся і ад­ разу канчалася.

— Артур у цябе быў сёння ўночы? — прайшоўшы ў пакой з шырачэзным ложкам пад ружовым балдахінам, дзе і выяўляла сваю сутнасць Нінэль, спытаў без прэамбулы Брызін.

— Быў, — не стала таіцца Нінэль. — І чуў, як ты да мяне ламіўся… Нашто ты яму зубы выбіў, прыду­ рак?

Брызін біўся з Сініцыным не раз і не два, яго раз­ дражняла ў самаўлюбёным Артуры ўсё: як ён з іголачкі апранаўся, як паліў найтонкія, підарскія нейкія цыга­ рэты, як хадзіў балеруном, як размаўляў, еў і піў, ад­ тапырваючы мезенец, а найбольш, бадай, раздражня­ ла ўдачлівасць гэтага пісклявага павіяна, які, калі і на лайне паслізнецца, дык усё адно на грошы ўпадзе. Цвя­ розы ён яго трываў, бо што было рабіць, а п’яны, калі не мог сябе кантраляваць, зрываўся. І для ўчарашняга мардабою Нінэль была толькі зачэпкай: хай з ёй спіць хоць табун, ён жа сам яе Сініцыну і падсеяў, але Брызін састроіў адчайна­вінаваты твар і сказаў:

— Узраўнаваў я, Нінэль, так, што асляпіла… Таму і ламіўся да цябе. Калі б адчыніла — забіў бы.

Нінэль сціснула кулачкі на грудзях:

— А Божа!.. Ты кахаеш мяне, Брызін?

— Што ты ўсё Брызін, Брызін!.. Андрэй я, а не Бры­ зін! — падвысіў Брызін голас — і адразу ніякавата суцішыўся. — Выбачай, я нават не думаў, што так… Усё ж неяк было па п’янцы, па гульбе… Аказалася, што я і піў з таго, што не з табой.

— А што табе замінала быць са мной?.. Я цябе ніколі не выганяла.

— А сям’я? Жонка?.. — І, коратка ўздыхнуўшы, не­ рвова паляпаўшы па кішэнях, нібы ў хваляванні шукаў цыгаркі, Брызін выдаў галоўнае:

— Сёння я разышоўся з ёй.

— Што?.. Як разышоўся?

— А як разыходзяцца?.. Я не ведаю, дагэтуль не да­ водзілася. Мая першая жонка памерла пры родах, цудам дачка засталася жывая. А Таісіі я проста сказаў, што мы болей не муж і не жонка, бо я кахаю іншую. Ды мы і не былі мужам і жонкай. Так, жылі.