Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Травень 2000 — сакавік 2001,

Вуасары — Расціла,

Фінляндыя.

Андрэй Брызін ляжаў на вузкім тапчане ў прыхожай, дзе ён заўсёды, калі начаваў дома, прачынаўся пасля шырокага разгулёну і, галавой чалавека, які некага забіў, на кавалкі пасек і пад плотам закапаў, падлічваў страты з учарашняй п’янкі. Грошы — само сабой, іх і лічыць няма чаго, хоць і шкада: мог купіць бензапілу. Ён напружыў кулакі, якія маглі б сціскаць зараз ручку бензапілы, але ад уяўлення пра тое, як бы яна выла і скрыгацела, у яго падцяліся вушы, і ён падумаў, што хрэн з ёю, з той бензапілою. Тым болей, што ў прыхожай не вісела яго­ ная куртка, а грошы былі ў куртцы. Скураная куртка — раз, прапітыя грошы — два. Што яшчэ ў куртцы?

…Ключы ад дому, бо ён кідаў Машы, каб адчыніла, каменьчыкі ў акно. Звону не помніў, значыць, шыбу, як мінулым разам, не пабіў, і шкліць не трэба.

…Ключы ад работы, бо яны былі ў звязцы з ключамі ад дому.

…Ключы ад машыны, хоць яны і былі асобна. Калі ключы ад дому можна ўзяць дома, ключы ад работы — на рабоце, дык ключы ад машыны нідзе не ўзяць. Трэ­ ба здымаць замок. І гэта сёння — заныла ў патыліцы — бо з абеду ехаць.

Дакументы?.. Пашпарт — не, здадзены ў авір, каб паставілі гэтую б…кую пячатку, што ён можа падацца ва ўсе канцы свету. Патрэбная была пячатка новая, ста­рая скончылася ў той дзень, калі ён выязджаў з Брэста, і праз гэта, як ні качаў правы, казлы­пагранцы яго не выпусцілі. Ён вярнуўся, асабліва рабіць, спланаваўшы выезд у Прагу, не было чаго, дзень­другі патрываў — і напіўся. Паліцэйскае царства! Нідзе ў свеце пагранічнікі не разам з ментамі.

Што яшчэ? Нібы нічога. Запальнічка, цыгарэты, роз­ ная драбяза… Вадзіцельскія правы!.. Гэта страта, хоць ёсць і яшчэ адны. Дарэчы, дзе яны, дома ці на рабо­ це?.. Ну ды недзе ёсць. Здаецца, што ўсё. З матэрыяль­ ным — усё.

Цяпер — што з духоўным?.. Забіў — раз. Пасек і закапаў — два. Пад плотам — тры… Няўжо больш нічога? Не можа быць… Мардабой у рэстаране — гэта духоўнае ці матэрыяльнае?.. І з чаго мардабой? Сініцын яму сказаў, што пераспаў з Нінай. Дык пры чым тут Сініцын? З Сініцыным у яго кантракт на пастаўкі алюмініевай пудры, а ён яму — ці не ў парашок зубы. Ай­я­яй… Трэба званіць, трэба падымацца і ехаць. Калі гэта сапраўды ўсё…

Нібыта ўсё, а нібы і не… Пацягнуўся ён яшчэ пасля рэ­ старана і мардабою да Ніны, каб сказаць, што яна курва. Ніна яго не ўпусціла, таму адкрычаў, хто яна ёсць, праз дзверы. Ды гэта няважна, праз дзверы ці не, бо так яно ёсць — і гэта не духоўная страта. З ёй даўно пара завяз­ ваць, хоць і салодзенькая. Ды ці такая ўжо салодзень­ кая? — ён з ёй цвярозы і не быў ні разу. А п’янаму і кісляк не ў аскому…

— Маша… — слаба паклікаў Брызін, і ў галаве прашу мела ша… ша… ша…

З гасцёўні выйшла ягоная дзевятнаццацігадовая дач­ ка, якая глядзела на яго любоўна. Яна заўсёды глядзела на яго любоўна, бо ён не шкадаваў для яе грошай, і на­ огул яны сябравалі.

— Ну, што табе, п’янтос? Піва?

— Тэлефон.

Дачка прынесла тэлефон.

— Набяры Сініцына на сотавы. Спытайся, ці ён не ў зубнога?

Маша набрала.

— Сам пытайся.

— Артур, — спытаў Брызін, і ў галаве пратуркала тур… тур… тур… — ты не ў зубнога?

— А пасоў ты… — свістануў Сініцын і адключыўся.

— Ты яму зноў зубы выбіў? — забраўшы тэлефон, спытала Маша.

— Не знаю. Ён не сказаў.

— Тады, можа, і не выбіў, — супакоіла яго дачка. — Звычайна ён гаворыць.

— Ну, — згадзіўся Брызін. — Звычайна гаворыць. Любімая дачка спагадліва глянула на любімага бацьку.

— Калі ён цябе не засмуціў, дык, можа, і мне засмучаць не варта?..

Брызін склаў рукі на грудзях.

— Давай засмучай. Чым?

— Жонка твая зноў ад цябе сышла.

— А… — пацягнуўся Брызін. — Ты мяне сапраўды любіш.

— Але на гэты раз неяк рашуча сышла. Са срэбрам і золатам. Я нават пабудзіць цябе хацела.

— Малайчына, што не пабудзіла. Вернецца.

— Ну, глядзі, табе жыць. Яшчэ ў тваім жыцці я нечым магу памагчы?

— Вольная. Грошай няма, прапіў.

— Я ў цябе ўчора і на заўтра ўзяла, — прызналася Маша. — Прадбачыла.

— А чаму не сказала? — з папрокам спытаў Брызін. Маша нахілілася да яго.

— Дык зараз кажу, не чуеш?..

— Я не пра грошы, — абняў яе Брызін. — Чаму не сказала, што нап’юся, калі прадбачыла?

— Тады б жонка твая засталася, — чмокнула яго ў балючы лоб дачка. — І пілавала б яна цябе зараз, як бензапіла.

— О­о­о… — прастагнаў Брызін, у галаве якога заскры­гатала і завыла. — Адкуль ты пра бензапілу ведаеш?