Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Я ўсё пра цябе ведаю, — ускочыла Маша і пачала апранацца. — Ніколі яблыні на дачы ты не абрэжаш!

— Чаму?

— Таму што бензапілы ў цябе ніколі не будзе. Ты прафесійны прапойца бензапілаў. Ці лепей, мусібыць, сказаць прапільшчык. Бай­бай, папраўляйся, я ў інсты­ тут.

І за дачкой зачыніліся дзверы.

— А вось і будзе, — сказаў у дзверы Брызін. — І сёння. І я распілую Нінку напалам разам з яе дзвярыма.

Сітуацыя трохі праяснілася, і Андрэй, трымаючы твар у руках, панёс яго рамантаваць, мыць ды галіць, каб на людзях паказацца. Заадно прыкідваў, што найперш рабіць?.. Жонкай займацца яму не хацелася, ды і чым займацца? Тое, што яна сышла рашуча, забраўшы свае бразгаўкі, яшчэ нічога не азначала. Хоць лепей было б, каб азначала. Яна, праўда, няслаба дапамагала Машуні ў ангельскай і французскай, што было не апошняй прычы­ най, па якой з ёй, былой сваёй сакратаркай, ён і ажаніўся, а дакладней — сышоўся і жыў, але Маша ўжо лапатала па­іншаземнаму не горш за яе, і вялікай патрэбы ў хат­ няй настаўніцы болей не мелася. Ва ўсім жа астатнім Таісія Арчыбальдаўна толькі шкодзіла. Надумаўшы сабе нейкае ўзорнае каханне, па якім, як казала, сумавала ў бацькоўскім доме і два разы замужам, яна знервавала ім і сябе, і Брызіна, умешвала ў сямейныя справы радню, знаёмых, і кожная падзея, дата, любая сходка ў гасцях ці дома ператваралася ў аператыўны разбор брызінскіх палётаў. На мінулым яе дні нараджэння, калі Брызін пачаў абавязковы ў такіх выпадках тост, ну, і сказаў, бо трэба было, як многа яна для яго значыць і як ён яе ка­ хае, Таісія ўскочыла, закрычала: «Так кахаеш, што ніяк падсцілак сваіх у мой ложак не перацягаеш!» — і пры ўсіх надзела яму на галаву місу з салатам. Нават Арчыбальд, бацька Таісіі, сказаў тады: «Андрэй, яна, канечне, мая дач­ ка, але як ты яе трываеш? Я б яе ці на салат пакрышыў, ці прадаў бы татарам». Чаму татарам?.. Забілі Арчыбаль­ да Інакенцьевіча, шкада. Развясёлы быў злодзей і гуляка.

Так гуляў, што незразумела было, калі паспяваў красці. І нічарта Таісіі не пакінуў!.. І Брызін быў перакананы, што не толькі праз тое, што не рыхтаваўся да смерці. Але джэнтэльменскі набор — кватэру ў горадзе і катэдж на Мінскім моры, машыну, гараж — Арчыбальд з сабой не забраў. Пакуль нібыта ўсім валодае ўдава, але гэта фар­ мальна, так што Таісіі, дзякуй Богу, ёсць куды пайсці ад любога мужа. Хоць бы не вярнулася…

Зазваніў тэлефон.

«Яна!» — падумаў Брызін і не памыліўся.

— Я ад цябе пайшла, — трагічна прадэкламавала дачка Арчыбальда, які да таго, як стаць постсавецкім злодзеем, быў савецкім драматычным акцёрам.

— Знаю. Мне Маша сказала.

— Назаўсёды! — крыкнула Таісія, ад чаго ў Брызіна ледзь не адляцела неадрамантаваная галава.

— Можа, не будзем спяшацца… вернешся? — зноў ас­ цярожна прытуліўся вухам да трубкі Брызін, з жахам думаючы пра тое, што ён Таісіі Арчыбальдаўне пра­ паноўвае.

— І што?.. — праз паўзу спытала Таісія.

— Бензапілу купім… Яблыні абрэжам, — сказаў Брызін, каб нічога не сказаць, і не маючы на ўвазе нічога кеп­ скага.

— Ты ска­ці­на! — крыкнула Таісія Арчыбальдаўна так, што ў яго сапраўды адляцела б галава, калі б ён прад­ бачліва не аднёс ад вуха слухаўку. І кінула трубку.

«Вернецца, — з тугой падумаў Брызін. — Калі так кры­ чыць, дык вернецца… І чаму я ўсё сам не магу ёй ска­ заць?.. Ну ды выкруцімся. Праўду кажа Маша: ануча і тая выкручваецца».

Падышоўшы да дзвярэй, Брызін успомніў пра клю­ чы і ўжо хацеў раззлавацца на самога сябе яшчэ і за тое, што не сказаў Машы, каб аддала свае, але тут убачыў на паліцы каля люстэрка ключы Таісіі. Пакінула!.. Ра­ ней не пакідала. Гэта яму здорава прыдало імпэту — і на вуліцу ён выйшаў хоць з нейкай надзеяй на ней­ кую будучыню.

Артура Сініцына злавіў ён на выяздзе з офісу. Артур Сініцын казаў пра сябе: «Я ва ўсім супадаю з жыццём і часам, але ў мяне не надта супадаюць імя і прозвішча. Толькі ў тым мая праблема, але яе я перажыву». Сініцын лічыўся камерцыйным дырэктарам камбіната будаўнічых матэрыялаў у Бабруйску, аднак офіс меў у Мінску, дзе стараўся не так на камбінат, як на сябе. Убачыўшы Брызіна, ён не стаў спыняць машыну — і Брызін зрабіў крок пад левае крыло сініцынскай «Мазды». Сініцын, скрывіўшыся, затармазіў, усім сваім выглядам паказ­ ваючы, што зрабіў зусім не тое, што хацеў бы зрабіць: пераехаць Брызіна пярэднімі коламі, а пасля, калі ён пачне з­пад іх выпаўзаць, дадушыць заднімі. І ў якасці кантрольнага стрэлу яшчэ раз праехацца заднім ходам — туды­сюды па галаве.