Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Ставай паперад зе, — прапанавала ёй Клаўд зія Львоўна. — Ці ўсе разам давай пастаім. Чаго ты ззаду туляешся?

— Нічога, — падціснула губы Каця, адразу заўважыў­ шы, як паглядвае на Клаўдзію Львоўну Кіраўнік Дзяр­ жавы, былы яе палюбоўнік. — Мы і за спінамі сваё ўбачым. Мы за катоў замуж не выход зілі, каб папе­ рад зе стаяць.

Во так яно па­нашаму! Сама Клаўдзію Львоўну з ка­том сасватала — і сама яе ў тым звінаваціла!

Убачыў Кацю Цімашук і Кіраўнік Дзяржавы; кіўком пальца падазваў да сябе Стася Цянькоўскага і незада­ волена нешта сказаў; Стась паслухаў яго і подбегам падкруціўся да ахоўнікаў; два ахоўнікі моўчкі рушылі да Каці, узялі яе за рукі ды ногі, паднялі, разгушкалі і выкінулі ў вакно.

Артур не страціў да Каці ранейшых сімпатый і па­ думаў, што лепш бы выкінулі яго. Для яго такі палёт — хоць бы што, а для былой ягонай гаспадыні — наўрад ці… Хоць тут і другі паверх, але высачэзны, і ўнізе не пяры­ на, а мармуровыя прыступкі…

Калі чарга адорваць КДБ дайшла да Клаўдзіі Львоўны, нікога з людзей, апроч яе, у банкетнай зале ўжо не заставалася. Толькі кот Артур, Кіраўнік Дзяржавы, Стась Цянькоўскі, ахоўнікі ды нікому не бачны, нібы з паве­ тра злеплены, Леў Міронавіч з імянной зброяй у руках і сваімі партызанамі на люстры.

— А што з табой за кот мудакаваты? — спытаўся Кіраўнік Дзяржавы. — Здаецца, недзе бачыў я яго…

— Значыць, гэта лёс, — уздыхнула і развітальна па­ глад зіла Артура Клаўд зія Львоўна. — Значыць, вы пра яго думалі, калі вам так здаецца. Значыць, вы яго палюбіце. Гэта вам падарунак мой на Свята Чарговай Змены Канстытуцыі.

— Ты выйграла конкурс! — абвясціў Кіраўнік Дзяржавы. — І табе прыз. А прыз — гэта я. Цяміш?

— Так, — сарамліва апусціла вочы Клаўдзія Львоўна. — Мне Каця Цімашук расказвала.

— Якая Каця? — злосна не зразумеў Кіраўнік Дзяр­ жавы. — Няма і не было ніякай Каці! Ці хочаш злятаць паглядзець?

— Не, — таропка адмовілася Клаўдзія Львоўна. — Хіба што Артур…

— Артур дык Артур, — згадзіўся КДБ, якому было ўсё адно, каго выкідваць, абы было каго. — Кажы, кацяра, сваё апошняе жаданне! Чарку і скварку хочаш?

— Дзякуй, перад палётамі не п’ю, — з цырымонным рэ­ верансам падзякаваў Артур і ступіў бліжэй да Кіраўніка Дзяржавы, на што ахова на гэты раз неяк дэманстратыўна не звярнула ўвагі. — Хіба што з вашых рук для Льва Мі­ ронавіча…

Нікому не бачны Леў Міронавіч выпіў чарку, закусіў скваркай і махнуў рукой нікому не бачным партызанам, каб спускаліся да стала. Адзін партызан павіс на люстры на руках, другі — на ягоных нагах, трэці — на нагах дру­ гога, і так яны ўсе, роты чатыры, адзін за адным ланцуж­ ком і спусціліся. Толькі той першы, што на руках вісеў, падцягнуўся і з кулямётам застаўся на люстры.

— Як пераможца конкурсу маеш прыз і застаешся сён­ ня са мной, — пляснуў Клаўдзію Львоўну па хвастцу Кіраўнік Дзяржавы.

— Бі! — крыкнуў Леў Міронавіч. — Двайнік!

— Пераварот! Здрада! Арыштаваць! — закруціўся верталётам Стась Цянькоўскі, але тыя ж ахоўнікі, якія выкінулі ў акно Кацю Цімашук, узялі яго за рукі ды ногі і падкінулі пад столь. Стась ухапіўся за люстру і думаў адвісецца, пакуль усё скончыцца. Партызан на люстры з прададзенага Стасем кулямёта трах­тах­тах па ім!.. А

Стасю з таго нічога. Тады партызан дастаў з кішэні ра­ гатку са сталёвым прабоем, папляваў на той прабой, прыцэліўся — і Стась сам адпусціў люстру.

— Бі! — у адзін голас, як «ура» на парадзе, грымнулі партызаны — і Артур з перапуду лупянуў Кіраўніка Дзяржавы пыльным мяшком.

Пыл падняўся несусветны… А калі ён развеяўся — на месцы Кіраўніка Дзяржавы пусты мяшок ляжаў. Стась Цянькоўскі, які кулямёт з гнілымі патронамі партыза­ нам прадаў і праз тое жывы застаўся, падпоўз да мяшка, памацаў, прыклаўся вухам, нарэшце зазірнуў у мяшок і страшныя вочы зрабіў — пуста!

Бегалі, шукалі і ў полі, і ў лесе, але КДБ нідзе не аказалася. Усе, хоць і ў пыле, знайшліся на сваіх мес­ цах, а ён не знайшоўся. І нічога ад яго, апроч пылу, не засталося.

Начальнік аховы, генерал СБ КДБ, Службы Бяспекі Кіраўніка Дзяржавы, атросся ад пылу і патлумачыў:

— Анігіляцыя.

Ніхто генерала не зразумеў, дый сам генерал зразумеў сябе не адразу. Таму адчуў неабходнасць датлумачыць.

— Ён і так быў пыльным мяшком стукнуты, у другі раз нельга было… Можна было хоць пнём, хоць кало­ дай, але не мяшком… Матэрыя сутыкнулася з антыматэ­ рыяй, пасля гэтага нічога не застаецца. Д зіўна, што застаўся пыл.

Усе слухалі генерала і разглядаліся на бакі. Генерал зняў фуражку, здзьмуў апошнюю пылінку з цэшкі, зноў надзеў фуражку, пранізліва глянуў на ўсіх і паўтарыў: