Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Кот, — адказала Клаўдзія Львоўна.

— Які яшчэ кот? — сурова перапыталі ахоўнікі. — А ну паказаць!

Клаўдзія Львоўна развязала мяшок, Артур стаў на заднія лапы і пакланіўся ахоўнікам, прыціснуўшы пра­ вую пярэднюю лапу да сэрца.

— Не наш нейкі, хоць і надта на некага з нашых падобны, — засумняваўся ад зін з ахоўнікаў, нерво­ ва перакінуўшы аўтамат з рукі ў руку. — Я б яго не прапускаў…

— Ды наш, наш! — супакоіў яго другі ахоўнік, віхлясты з выгляду і блазнаваты. — Я ведаю яго, з ім Кіраўнік Дзяржавы ў хакей гуляў. Прапускай давай!

— Дык, можа, без мяшка? — паспрабаваў хоць у нчым настаяць на сваім першы ахоўнік.

— Можна і без мяшка, — згадзіўся, пакасіўшыся на аўтамат, Артур, склаў мяшок, сунуў яго пад паху, а воль­ най лапай узяў пад руку Клаўдзію Львоўну. Так паўз ас­ лупянелую ахову яны і прайшлі.

Натоўп дараносцаў, альбо дураносцаў, Бог ведае, як іх назваць, расцякаўся ў чатыры чаргі праз усю банкет­ ную залу, у процілеглым канцы якой — пад сваім пар­ трэтам ва ўсю сцяну — стаяў Кіраўнік Дзяржавы і, абы­ якава адсоўваючы ўбок падарункі, слухаў, як і хто яму спявае, глядзеў, як і хто перад ім скача.

У цэнтры залы круціўся Стась Цянькоўскі. Убачыўшы Клаўдзію Львоўну на пару з Артурам, кінуўся да іх.

— Ты як яго правяла, я ж табе адной спецыяльнае за­прашэнне перадаў? — адвісла сківіца ў Стася.

— Я адна і ёсць, — сказала Клаўдзія Львоўна. — А гэта мой падарунак з­пад кацінага хваста.

— Арыгінальна, — ацаніў Стась. — У нас тут конкурс на лепшы падарунак, дык можаш яго выйграць. — І раўніва ўгледзеўся ў Артура: — Не ангорскі, не сіямскі… Звы­ чайны кот з хвастом, што ты ў ім знайшла?..

Калі падсунуліся яны ў чарзе пад велізарную люст­ ру ў сярэдзіне залы, з люстры раптам спрытней за ката скочыў Леў Міронавіч з імянной зброяй у руках, і ча­ мусьці і на зброю ягоную, і на яго самога ўсім было нач­ хаць.

— Шакалы, свінні, пацукі з мышымі… і скрозь агентура… — зашаптаў Артуру на вуха былы першы сакратар цэнтральнага камітэта партыі. — Прынюхайся як след, я сам не магу разабрацца, двайнік сёння тут, ці не.

— Разбяруся, — паабяцаў Артур. — А калі двайнік, дык што?

Леў Міронавіч задумаўся на імгненне і па­заліхвацку, як каўбой, крутнуў на пальцы пісталет.

— Бі, чым папала, і крычы пра нацыянальную здра­ ду. Што яны табе, кату, зробяць? А мы скруцім яго, мае партызаны напагатове. Толькі б люстра не ляснулася, — заклапочна паглядзеў ён пад столь. — Але яна яшчэ ў мае часы вешалася, павінна вытрымаць.

На люстры, абляпіўшы яе, як шышкі яліну, сядзелі і смалілі самакруткі партызаны — усе ўзброеныя новень­ кімі аўтаматамі Калашнікава.

— У Стася Цянькоўскага купілі, — перахапіў Леў Міронавіч здзіўлены позірк Артура. — Ён бацьку род­ нага прадасць, такая гніда.

— Дык гэта ж дзяржаўны пераварот, — насцярожана выказаў сваё меркаванне Артур, які падобнага развіцця падзей ніяк не прадбачыў.

— А што рабіць застаецца? — развёў узброенымі рукамі Леў Міронавіч. — Я і рэкі з азёрамі асушаў, і старыя вуліцы з храмамі рушыў, і мову родную карчаваў, а пра мяне ў школах расказваюць, які я легендарны герой і слаўны сын свайго народа. Ды яшчэ помнік мне ставіць збіраюцца!.. Колькі ж такое трываць можна?

— Ну, не ведаю, — пачухаў за вухам Артур. — Калі кот мышэй не ловіць, а пра яго ў школах байкі баяць, дык што ў тым для ката кепскага?

— Каты не людзі — і не маюць партыйнай прынцыпо­ васці! — прыставіў яму пісталет да вуха Леў Міронавіч, і Артур вымушаны быў згадзіцца, што яно сапраўды так.

Чэргі дураносцаў хоць і былі даўжэзнымі, але рухаліся даволі хутка, бо ўсе і спявалі адно і тое ж, і скакалі пры­ блізна аднолькава. Кіраўніка Дзяржавы гэткая адсут­ насць фантазіі стамляла і раздражняла, ён нецярпліва махаў рукой, чарговага дураносца перапынялі, налівалі яму чарку, давалі скварку — і выпраўлялі за дзверы. Калі ж Кіраўнік Дзяржавы кінуў вокам на залу і заўважыў у самым канцы самай апошняй чаргі Клаўдзію Львоўну, дык наогул пагнаў дураносцаў строем па чацвёра ў шэ­ раг: на чатырох адна чарка, на чатырох адна скварка — і за дзверы, на чатырох чарка, на чатырох скварка — і за дзверы… Незнаёмая прыгажуня з катом яго відавочна прывабіла. Ката, праўда, ён недзе раней бачыў, але не мог успомніць, дзе — дый чорт з ім, з катом!..

Нечакана кінула работу ў Іспаніі, невядома як з’яві­ лася ў банкетнай зале і стала ў чарзе за Клаўд зіяй Львоўнай з Артурам тая самая Каця Цімашук, якая для Клаўдзіі Львоўны была сяброўкай, а для Артура гаспа­ дыняй, хоць нібыта ўжо колішняй.