Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Адразу я не надта спалохалася. Падумала: «Калі я ўмею жыць і ў сабе, і ў іншых, дык чаму яна, такая ж, як я, не ўмее?.. Тым больш, што яна ўжо памірала некалі і вярталася з сябе мёртвай у сябе жывую, выбіралася з­пад каменя праз маленькую шчыліну…»

Вера ляжала на мне, як раструшчаная.

Я выбралася з­пад яе, перавярнула на спіну, затрэс­ ла, як ляльку: «Вера! Ты дзе, Вера? Што з табой, Вера? Вярніся!..»

Яна не вярталася. Перасялілася некуды назаўсёды. Схапіўшы тэлефон, я машынальна набрала нумар, пачула ў слухаўцы: «Хуткая дапамога», — і паклала труб­ку.

Калі ў маёй кватэры знойдуць шведскую журналістку, якая нелегальна прыехала ў Беларусь і сканала ад перадазіроўкі наркаты, дык не знойдзецца такой дапамогі, якая б мне дапамагла.

Я пашукала ў сумачцы Веры, знайшла пашпарт. Віза ў пашпарце толькі расійская.

Наркаманка і нелегалка… Лесбіянка — не ў залік. Але, калі пачнуць раскручваць, дык і гэта залічаць.

Вакол мяне загарэлася жытняе поле…

Мне б згараць на ім, калі ўжо набраная ванна. Бо якая розніца: у агні?.. у вадзе?.. Але я забылася на тое, дзеля чаго ванна набіралася…

Пажар слаўся на ветры, вецер закручваў языкі агню то ў адзін бок, то ў другі, полымя паўставала сцяной, у якой не знаходзілася выйсця, паратунку, хоць ён быў…

З фотакарткі ў пашпарце Веры глядзела я.

Я ўспомніла, што збіралася зрабіць гадзіну таму…

Ускаціла Веру на коўдру і асцярожна, каб нідзе не драп­ нуць, зацягнула да прыбіральні. Там узяла пад пахі і пад­ няла ў ванну. Эмаліраваны край ванны быў гладкі, не драпаўся. Уладкаваўшы Веру роўненька, я дабрала цё­ плай вады, узяла скальпель і рэзанула па запясці ле­ вай рукі.

Паклала скальпель на край ванны. На ім не было ні крывінкі.

Выйшла, прыкрыла дзверы.

Апранулася ў адзежу Веры. Прыбралася ў кватэры. Хоць там і прыбіраць не было чаго: дзве шклянкі памыць ды пляшку на сметнік выкінуць.

За дзесяць хвілін дайшла да вакзала. Паазіралася, ці няма некага са знаёмых?..

Нікога.

Купіла квіток.

Цягніком — да Масквы, адтуль — самалётам да Стакгольма. Аўтобусам — да Мальма.

У Еўропе ўсё блізка. Перасялілася.

Я з дзяцінства ўмела гэта рабіць…

Дабраўшыся да Мальма, прыбіралася ў кватэры даўжэй, чым у Менску. Вэрхал я, ад’язджаючы, пакінула невера­ годны: закарэлы посуд, раскіданая бялізна, касметыка, а да ўсяго — уся вітальня ў засохлай крывянцы. Як гэта я паехала некуды, нават кроў са сценаў не змыўшы?..

Я ўзялася мыць сцены, амаль усё ўжо адмыла, калі спахапілася: што гэта я раблю?..

Тое, што засталося, адмываць не стала. Прагаладаўшыся, спусцілася ў краму, каб купіць яды.

«Hej!.. — усміхнуўшыся, сказала касірка, узяўшы маю крэдытку. — Har du kommit tillbaka?..» [6] «Hej!…Har du kommit tillbaka?..» «Прывітанне!Вы вярнуліся?..» ( шведск .) Я ўсміхнулася ў адказ: «Hej!.. Jag har kommit tillbaka…» [7] «Hej… Jag har kommit tillbaka…» «Прывітанне. Я вярнулася…» ( шведск .)

Я купіла віна і, вярнуўшыся, выпіла.

З вяртаннем!..

Ціўкнуў мабільны тэлефон Веры. Мой тэлефон, на які прыйшло паведамленне. «Я купіў табе кацяня. Пра­ бач. Карл.»

Майго мужа, аказваецца, завуць Карлам. Як шведскага караля…

Чаму адной — замуж за караля, а другой — набіраць ванну, браць скальпель і ўзразаць вены?.. Хаця і пабраўшыся з каралём, можна набраць ванну, узяць скаль­ пель і ўзрэзаць вены…

Я напісала Карлу, што ён мае выбар… Ці забыцца, што я ёсць, і ў турме працаваць , ці помніць, што я ёсць, і ў турме сядзець . За гвалт і забойства. Ён адказаў, што пры­ мае першы варыянт і пакідае кацяня сабе.

Хіба я магла ўявіць тады, што яго прызначаць след­ чым па справе Святаслава, і мне давядзецца яму яшчэ пісаць і пісаць…

Тады я ўсё ж асцерагалася, што ён будзе шукаць су­ стрэчы, а сустрэўшыся, не пазнае ўва мне Веру, бо ў мяне радзімак на левым плячы на адну меней… Супраць яго трэба было нешта мець, хоць бы закрываўленыя сцены ў вітальні, якія я не дамыла. Каб доказ быў, што забіў… Але аднойчы нейкі клерк з кейсам, падобны, як мне здалося, на майго мужа Карла, сутыкнуўся са мной на ўваходзе ў кавярню — і адскочыў, як апёкшыся. Перабег на другі бок вуліцы, па якой рушыў, не азіраючыся — і я зразу­ мела, што асцерагацца мне няма чаго. Прыйшла дахаты і дамыла ўсё чыста, адскрэбла тое, што заставалася, за­сохлае, з былога жыцця.

Назаўтра пайшла прагуляцца да мора і ўбачыла тлу­ стага, рыжага ў белыя плямы ката, які лянотным подбегам уцякаў ад гэткага ж тлустага і рыжага, толькі не ў плямы, мужыка. Мужык аж задыхаўся — гэтак намагаўся ката дагнаць. Нарэшце кот стаміўся ўцякаць, мужык дагнаў яго, нахіліўся і пагладзіў…