Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Я сказала яму пра гэта на Шведавай гары, калі ён прызнаўся, што ў маленстве забіў ката. Ні за што, без прычыны. Схапіў за лапы — і аб слуп галавой.

Звычайна ён не прызнаваўся нават у відавочным. Вызверыўся, калі я папракнула яго, што ён скарыстоўвае каханне Насты, мае праз яе нейкія адносіны з уладай… І раптам адкрыўся ў тым, пра што ніхто не ведаў, у чым прызнаюцца ці людзям зусім выпадковым, ці найблізкім. Не, найблізкім якраз не, ім дастаецца найболей маны, а прызнаюцца толькі ці выпадковым, як начны спадарожнік у вагоне, ці самім сабе.

Я была пакліканай , а пакліканыя не могуць быць выпадковымі. Так я ва ўсякім разе думала… Тады вы­ ходзіла, што ён адкрыўся мне, як самому сабе. Я ста­ ла яго суцяшаць, шукаць апраўданні. Казаць, што дзяцінства не ведае жалю. Мне, калі была малой, матылькі здаваліся лятучымі кветкамі — і я адрывала ім крыль­цы, як пялёсткі.

І тут ён сказаў:

— Ты і мне крылы адарвала!

Рэзка сказаў. Як воўк ікламі клацнуў. І нешта ўва мне — наскрозь! Ускалыхнуліся ўсё крыўды… На бацькоў, якія падкінулі мяне ў гэты свет, не спытаўшы, ці хачу я ў ім быць — і не змаглі, не сталі мяне ў гэтым све­ це абараніць… Ускалыхнулася, белая ад болю, крыўда на Цмока, а з ёй — крыўды на ўсіх цмокаў, цмочкаў, цмоцікаў… І я ўсё, як сабе самой, расказала таму чалаве­ ку, які некалі мяне паклікаў — не насіць жа ў сабе да ско­ ну. Распавяла, як мяне падпільноўвалі, падміналі, рабілі на мне сваё, сцягвалі ў яміну і завальвалі камянямі, каб не выбралася. Каб усе костачкі мае раструшчыліся, каб і следу не засталося. А ён паслухаў і спытаў: «Дзеля чаго ты гэта расказала?.. Я тут пры чым?..»

І адсунуўся ад мяне. Яму стала гідка.

Я адкрылася яму, як сабе самой, а яму стала гідка. Хіба не ён некалі паклікаў мяне?..

Амаль дваццаць гадоў!.. Шэсці, мітынгі, пікеты… Ні сям’і, ні дзяцей, ні хаты… Я кватэру мела, ад бацькоў за­ сталася, дык там то штаб, то друкарня, то сходка за сход­ кай — і мяне выселілі, на вуліцу выкінулі. Ва ўлады пы­ тацца без толку, бо яна і выкінула, таму спыталася ў тых, хто на змаганне з ёй клікаў: «Дзе мне жыць?» — а ў ад­ каз пачула: «Кожны нечым ахвяруе». Жыву ў нанятай слепавушцы за вакзалам…

Ды што там з кватэры — мяне з жыцця выкінулі! Жыццё выкінулі з мяне — хто мне яго верне?.. Ты? Які ўсё адклаў напотым?.. Сям’ю напотым, дзяцей напотым… Напотым — само жыццё! А што цяпер? Калі цяпер у нас не жыццё, дык што тады ў нас цяпер?!.

Ён ускочыў, вочы збялелыя, як мае крыўды:

— А мне хто і што верне?!. Толькі ў цябе жыццё, у мяне няма?.. А магло быць! Калі б ты не замінала! Не лезла ў нашы адносіны з Настай! З тымі людзьмі, з якімі яна зводзіла! «Яны ж з улады, як ты можаш з імі знацца? Яны без Бога, яны забойцы!..» А хто — з Богам? Хто — не забойца?! Ведаеш, колькі ты сёння мурашоў натруш­ чыла? Думаеш, мурашынага бога няма?.. — Ён раптам супакоіўся, сеў. — Каб не быць раструшчаным, трэба трушчыць. — І хрумстнуў костачкамі пальцаў: ён страш­ на хрумсцеў костачкамі пальцаў.

Я падумала: некалі ён і мяне заб’е. Схопіць за ногі — і галавой аб слуп. Ці раструшчыць, кульнуўшы на мяне валун.

Але я памылілася: ён мяне атруціў. Ён надыхаў ва­кол мяне атруты.

Я сама набрала ванну, узяла скальпель… і раптам мне стала так сябе шкада, такі жаль сціснуў сэрца, што яно ледзь не спынілася, але гэта ён пранік у мяне, ва ўсе мае костачкі і жылкі — і атруціў. Таму і звар’яцеў, калі ўбачыў, што я вяду рэпатаж з каралеўскага вяселля.

Звар’яцеў і паклікаў:

— Вера?

— Вера!

— Вера…»

Я не гукнулася… Якая Вера?

Я не гукнулася… Скуль мне ведаць, хто ўва мне я, а хто не я?.. І хто я ў іншых?..

Я не гукнулася, бо скальпель, упаўшы, параніў кале­на, а жаль, што сціснуў сэрца, стаў болем.

Я выпіла валакардзіну. Здзівілася з самой сябе: наво­ шта піць валакардзін, калі збіраешся ўзразаць вены?.. Да­ брала ў ванну цёплай вады, зноў узяла скальпель…

Двойчы ў гэтым жыцці я памірала і ўваскрасала. Трэцім разам…

— Вера! У цябе званок не працуе, Вера?

Голас, які паклікаў мяне з­за маіх дзвярэй, быў маім. Я падышла да яго і зірнула ў дзвярное вочка.

За дзвярыма стаяла я. Перад імі — я, і за імі — я. Толькі апранутая не так, як звычайна.

Можна было б звар’яцець, калі б я не ведала, што там, за дзвярыма, Вера, але не я. Шведская журналістка.

Я не любіла журналістак. Ні шведскіх, ні нямецкіх — ніякіх. Яны ўсе палілі, усе пілі каву і ўсе задавалі ад­ нолькавыя пытанні. Я адказвала, мне балела, а ім, я ад­ чувала, не баліць. Адстаўляючы мезенец, яны падымалі кубачкі і пілі каву, пілі каву… Адна спачатку адстаўляла мезенец, пасля падымала кубачак, а другая падымала ку­ бачак, пасля адстаўляла мезенец… Лак на пазногці ме­ зенца найчасцей бываў абадраны.