Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

З Верай я пазнаёмілася ў Менску, у купалаўскім скве­ рыку каля фантана. Яна насустрач ішла — і я аслупяне­ ла: ці не сама сабе іду насустрач?.. Толькі апранутая не так, як звычайна.

Вось і ўся паміж намі розніца… Паміж намі ўсімі… Разгубленыя, мы прайшлі міма саміх сябе, але яна спынілася і паклікала мяне:

— Вера?..

На свеце ёсць толькі той, хто цябе пакліча.

Яна ўжо прайшла за фантан, і мы глядзелі адна на адну скрозь вясёлку, што ззяла ў сонечных пырсках. І відаць было, што вясёлка — падман.

Зіхоткая пустата.

Космас.

Яна сама паклікала мяне, дык што ж… Лёс…

Калі можна напотым адкласці жыццё, дык чаму нельга адкласці на потым смерць?..

Я адчыніла.

— Ты чаму голая? — спытала Вера, пераступіўшы па­ рог і раскінуўшы рукі для абдымкаў. У адной руцэ яна трымала сумку, у другой — пляшку. Феміністкі кветак не прыносяць.

— У ванну сабралася… Не ведала, што ты ў Менску.

— Толькі што прыехала. Можна распрануся, як ты?.. Яна была феміністкай з лесбійскім ухілам.

— Распранайся.

Голая Вера зусім такая, як я. Я ў люстэрку. Толькі радзімак на левым плячы на адну болей.

— А Наста дзе?.. Я амаль нелегальна, праз Маскву, у мяне віза толькі расейская. Дык каб Наста, калі што, прыкрыла.

Па што гэта яна да нас без візы кінулася?..

— Нікуды не падзелася твая Наста. Прыкрые. Наста вялікая прыкрывальшчыца.

Я пазнаёміла іх, бо Вера захацела ўзяць інтэрв’ю у каго­небудзь з улады…

Людзей цікавяць не людзі, а нелюдзі. Яны сышліся, зблізіліся.

Дзіўныя задумы твае, Госпадзі.

— А што тут такога? — здзівілася Вера, калі я спыта­ ла, як яна магла зблізіцца з чалавекам, які прыслужвае ўладзе. — Што яна робіць кепскага? Кар’еру?.. Дык усе і паўсюль яе рабілі. Пры манархіі, дыктатуры, дэмакратыі. У нас, у вас. Не трэба пра ўсіх сваіх горш чым пра ўсіх астатніх думаць. Свае — найлепшыя, якімі б яны ні былі. Гэта найпершая ўмова для стварэння чаго заўгодна ча­ лавечага, пачынаючы з сям’і… Дарэчы, ты мяне з мужам дасюль не пазнаёміла.

— Няма ў мяне мужа.

— Няма дык няма. У мяне таксама няма, хоць і ёсць.

— Як гэта?..

— А то ты не ведаеш, як… Праўда што.

Мы сядзелі ў Менску непадалёку ад купалаўскага тэа­ тра ў кавярні пад парасонамі, на ходніку вуліцы, па якой Наста якраз праязджала, спынілася каля нас, хоць там знак вісеў, што спыняцца нельга, але гэта некаму нель­ га, а не ёй; яна апусціла шкло і, не выходзячы з машыны, замовіла каву. Пасля ўсё ж выйшла, села да нас за столік, падняла, адстаўляючы мезенец, кубачак — і пазногці на ўсіх яе пальцах, у тым ліку на адстаўленым мезенцы, былі бездакорна адлакаваныя.

— Пра што шчабечам? Пра дыктатуру?

Шведская журналістка глядзела на служку беларускай дыктатуры, як зачараваная.

Каханне пераступае цераз усё. Таму я цераз яго пераступіла.

— Пра мужыкоў. Вера кажа, што ў яе мужыка няма.

— У яе ёсць, — не згадзілася Наста. — Гэта ў мяне няма, яна адбіла.

— Магу вярнуць.

— Ды што ўжо цяпер… Карыстайся.

Мы гатовыя былі плёхнуць адна ў адну кавай, у мяне ўжо рука пацягнулася… Вера гэта адчула, узяла маю руку ў сваю, прыціснула да стала.

— Я пераказвала ёй тое, што ўчора ад цябе пачула. Што трэба верыць у сваіх. Калі нават свае апошнія, трэба на ўвесь свет крычаць, што найпершыя.

Наста паставіла кубачак.

— Мы найпершыя і ёсць. Мы перанеслі вайну, вытрымалі Чарнобыль… І цяпер ратуем чалавецтва.

Я ўспомніла жарабя, якое зратавала ад пажару. Каб потым знішчыць.

— Ад чаго мы яго ратуем?.. Ад дыктатуры? Сніду?

— Ад пагібелі, якая зусім не ў дыктатуры. І не ў снідзе, не ў тэрарызме, а ў грамадстве спажывання, якім і ёсць сёння ўвесь Захад. Грамадству спажывання цалкам адпавядае філасофія хрысціянства, таму трэба мяняць і грамадства, і веру.

Вера не ўцяміла:

— Якую веру?

— Хрысціянскую, на якой грамадства спажывання і ўзгадавалася. Свой духоўны пік чалавецтва прайшло напярэдадні хрысціянства, пасля пачаўся заняпад, што адчулі на Ўсходзе, дзе стварылі новую сусветную рэлігію, але і яна не вырашае праблему, бо не зразумета галоўнае: сёння, каб ісці наперад, трэба бегчы назад. А нам не трэба назад, мы і так там. У тым сэнсе, што, хоць у нас ёсць хра­ мы, але мы ў сутнасці сваёй ніякія не хрысціяне, а, як ста­ ражытныя грэкі з рымлянамі, паганцы, і грамадства спа­ жывання ў нас не сфармавалася. Цывілізацыя перагнала нас, як на стадыёне, на круг, але з трыбун здаецца, што мы не апошнія, а першыя, і самае цікавае, што так яно і ёсць. Стаўшы аўтсайдэрамі, мы сталі лідэрамі. І не трэба лезці да нас з правамі чалавека, з усёй бліскучай лухтой, прыдуманай грамадствам спажывання дзеля апраўдання свайго існавання. Бо гэта — як вешаць на нашу паган­ скую елку не цукеркі, а фанцікі. Не нам трэба рухацца да Еўропы, а Еўропе да нас, да той чалавечай сутнасці, да тых нязменнасцяў, якія мы захавалі. Калі, канечне, Еўропа не хоча, каб яе крывяносныя сасуды пазабівала халестырынам, а хоча, каб у ёй білася жывое сэрца і дух жывы лунаў.