Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Цмок?

— Цмок?.. Хто гэта — Цмок?

— Дракон, які ўсіх жэр. Ці д’ябал. Яго анёлы ў камен­ най гары ў ланцугі закавалі, але хутка грахі людскія пе­ раядуць тыя ланцугі…

— І ён усіх зжарэ?

— Зжарэ. І костачкі абсмокча.

— Бо Цмок?..

— Бо Цмок…

— Якога анёлы ў каменнай гары закавалі?..

— У каменнай…

Вера памаўчала, страсянула галавой:

— Не, не Цмок. Хоць ён мог быць і Цмокам. Але ў нас там свае казкі, і мянушку ён меў Кіт, уяўляеш? Ён лёг за валуном, за каменнай гарой з боку лесу і сказаў, каб я села на яго — і я на яго села, бо думала, што сядаю на Кіта і па­ плыву на ім далёка­далёка.. А ён перавярнуўся, перакуліў мяне, падмяў… Мне было страшна і балюча, гэтак балю­ ча і страшна, што я ад болю і страху сканала. Кіт адчуў, што я нежывая, але доўжыў і доўжыў сваё, мармытаў:

«Ты яшчэ цёплая… і добра, што ўжо не жывая… не трэ­ ба будзе цябе забіваць, грэх на душу браць…» — і калі ўсё сваё скончыў, сцягнуў мяне ў яміну і кульнуў звер­ ху падкапаны валун. Камень лёг шырокім бокам, падвіс на краях яміны, таму не раструшчыў… Кіт паспрабаваў яго зрушыць, але не змог, а падкопваць нанава пабаяўся, пабег — яму таксама было страшна.

Да гэтай пары не разумею, як гэта, сканаўшы, я вяр­ нулася з сябе мёртвай у сябе жывую і выбралася з­пад валуна? Праз невялічкую шчыліну паміж зямлёй і навіслым каменем выбрацца магла толькі зусім малень­ кая дзяўчынка. Маленькая, мне тады і сямі не было, але ж не мёртвая…

Яна ўмее рабіць тое самае, што і я, толькі не ведае пра гэта. Таму і не разумее.

— А ў Кіта хто­небудзь быў?

— Хто­небудзь хто?

— Жонка, дзеці…

— Не, у яго быў толькі сабака. Злы, напалову воўк. Ён і карміў яго, як воўка, раз ці два на тыдзень. Каб люцеў з голаду… У нашым пасёлку адзінотная жанчына жыла з рукой знявечанай, Асвёр, дык казалі, што яна нявестай Кітовай была, і Кіт аднойчы ўзяў яе на рыбалку. Не на мора, а на возера. У нас, апроч мора, яшчэ і вялізнае воз­ ера адразу за лесам было. Налавіўшы з вечара шчупакоў, раніцай ён, калі Асвёр яшчэ спала, зноў рушыў на возе­ ра, загадаўшы свайму напаўвоўку сцерагчы налоўленую рыбу. Прачнуўшыся, Асвёр надумала сняданак згатаваць. Пацягнулася да рыбы, а воўк зубамі клац — і далонь на­ скрозь. Не зарычаўшы перад тым, не гаўкнуўшы, не па­ пярэдзіўшы, каб не чапала. Клац — і наскрозь. І трымае, не адпускае. Яна гадзіны паўтары сядзела над той ры­ бай з рукою ў звярынай пашчы, пакуль Кіт вярнуўся. Ён не накінуўся на свайго звера, каб пакараць яго, не… Падышоў, пагладзіў па галаве. Не Асвёр, нявесту сваю, пагладзіў, а воўка. Сказаў: «Малайчына… — і паказаў на рыбу, якую, выканаўшы загад ягоны, звартаваў звер: — Еш, заслужыў». Толькі тады воўк разняў іклы… Уяўляеш звера? І звера гэтага недзе за год перад тым, як Кіт мяне валуном заваліў, я зратавала, уяўляеш?..

— Зратавала ад агню?

— Не, ад вады… Ён у сецях заблытаўся, якія Кіт з бе­ рага лодкай цягнуў, і ўжо захлёбваўся, але я паднырну­ ла і паспела выблытаць яго. Не дала ўтапіцца, каб пасля спаліць. Зратавала, каб знішчыць. Ведаеш, як?

— Ты дачакалася ночы, паплыла на выспу і падпаліла дом Кіта?

— Не дом, клець. Летам ён начаваў у клеці. Кідаўся на сеці і спаў. Я прыплыла ўночы, падкралася, замкну­ ла і падпёрла васцямі, утыркнууўшы іх у зямлю, дзве­ ры, нацягала да сцяны ад мора сухога ламачча, падсуну­ ла шматок газеты — і толькі чыркнула запалкай, як па­ чулася з клеці скавытанне. Звер, мусібыць, пазнаў мяне, сваю ратавальніцу, таму не брахаў, калі я зачыняла клець, цягала ламачча… І калі я тое ламачча падпальвала, не забрахаў — заскавытаў толькі, як просячы літасці.

Я магла патушыць запалку, але я не патушыла яе. Я надта ўзненавідзела чалавека, каб пашкадаваць звера.

Клець гарэла, сабака ўжо не скавытаў, брахаў і рыкаў, біўся ў дзверы, а я, сціснуўшы зубы, плыла і плыла далёка­далёка… — Вера ўскінулася, абняла мяне. — Як ты думаеш, я куды­небудзь прыплыла? Ці засталася там: на беразе мора пад каменем, пад якім бачу сон пра тое, што са мною магло быць, калі б засталася жыць?.. Я жывая, Вера?.. Я з той пары пачуваю сябе так, нібы не жыву, а ўсё адкладваю жыццё напотым. А куды яго мож­ на адкласці? Як?..

Паўсюль і скрозь адно і тое.

— Жывая, — пагладзіла я яе па валасах. — А Кіт?..

— Што Кіт?

— Кіт згарэў?

— Не. Тым разам ён начаваў не ў клеці, а ў доме. Як адчуў нешта. Толькі сабаку чамусьці ў клеці на ноч запёр. Яго судзілі пасля за тое, што спаліў сабаку. Ён прызнаўся, нагаварыў на сябе, што гэта ён спаліў. Хоць бачыў, што гэта я… Ужо адплываючы, я заўважыла яго ў вакне. Уся­ го белага ў белым споднім… І я была ў белай, парванай ім, сукеначцы. Мусібыць, ён падумаў, што я здань, што мяне з таго свету па яго паслалі — і ссівеў. На судзе яго прызналі хворым і адправілі ў лякарню. Жыве там недзе, казачнік…