Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Голас ягоны ў апошніх словах змяніўся… Нібы адгава­ рыўшы ўсё, за што яму заплацілі, самае істотнае пад самы канец ён вырашыў сказаць за так.

— Чаму?

— Бо матывацыя ёсць. Там, дома, вы ненавідзіце тых, хто над вамі. Але зусім не таму, што яны, як спрабуеце вы давесці следчаму, душаць свабоду і дэмакратыю, а таму, што ў іх улада, грошы — усё тое, чаго б хацелі вы. І вы не здольны нічога змяніць, нічога зрабіць, бо тыя, хто над вамі, моцныя, а вы слабы. Таму вы збеглі ад іх, і ўсю сваю злосць і нянавісць скінулі на таго, хто з іхняга ж статку, але ўсё ж слабейшы, не важак з ікламі, на якога ў вас і рука не паднялася б, здранцвела б, як зараз… Вось пад што падвярнуўся ваш зямляк з пакетам, як некалі кот. І называецца гэта, калі хочаце ведаць, пераразмер­ каваннем агрэсіі.

Адвакат вырашыў, што разабраўся ўва мне, і я не збіраўся яму пярэчыць. Калі чалавек робіць тое, за што яму плацяць, дык без розніцы, што ён пры гэтым думае. Ён глядзеў на мяне так, нібы нутро маё выкруціў навы­ варат, мне самому адкрыўшы там нешта патаемнае, а мяне здзіўляла адно: як ён здагадаўся, што ў мяне рука здрацвела?..

Асатняе ўсё я ведаў.

Прыблізна тое самае казала мне на Шведавай гары ў Ваўкавыску тая жанчына, якой прызнаўся я ў парыве адкрытасці, што забіў ката. Яна дапытвала й дапытвала: хто перад тым мяне зняважыў, пакрыўдзіў, каму я хацеў — і не мог адпомсціць? Я выдумляў нейкія крыўды на су­ седзяў, настаўнікаў, хоць ніхто мяне не крыўдзіў. Проста мне хацелася, каб жанчына, якую я кахаў і якая лічыла сябе разумніцай, не мела сумневу ў тым, што я кахаю яе і што яна разумніца.

Аднойчы, калі ў чарговы раз пасадзілі нас за ўдзел у чарговым мітынгу, яна спытала: «Ты ведаеш, дзеля чаго ўсё гэта? Не для свабоды і дэмакратыі, а для цябе — дзеля чаго? Што ты за ўсё гэта мець хочаш? Ну, калі адсядзім, адбегаем сваё пад дубінкамі? Грошы? Славу? Уладу?..» Я адказаў, што, мусіць, нічога, бо пра гэта нават не ду­ маю. Яна сказала: «Я таксама, але ж не ўсе прыдуркі, нехта ж думае».

Так яна пасеяла ўва мне сумненні, так аслабіла мяне — і слабога пакінула. Калі я сказаў, што нарэшце прыдумаў, як нам жыць разам, у сваім доме, сям’ёй, з дзецьмі, што нам трэба з’язджаць адсюль, бо, калі ўсім можна, дык чаму нам нельга? — яна адказала: «Едзь, я нікуды з табой не паеду. Ты мне тут абрыд. Усе вы мне абрыдлі».

— Хто — усе?..

Мы сядзелі ў Менску непадалёку ад купалаўскага тэа­ тра ў кавярні пад парасонамі, на ходніку вуліцы, па якой Наста якраз праязджала, спынілася каля нас, хоць там знак вісеў, што спыняцца нельга, але гэта некаму нельга, а не ёй; яна апусціла шкло і так блізка была, нібы мы ў адной кампаніі, толькі Наста ў машыне, а не за столікам, і яна ўсё чула, што казала Вера, якая сядзела бокам да яе і, утаропіўшыся ў кубак з кавай, Насту не заўважала…

— Усе, каму я некалі паверыла. Усе, праз каго згубіла найлепшыя свае гады, маладосць, жаночае шчасце — хто мне ўсё гэта верне? Недацалаваныя дні і недапешчаныя ночы, якія днямі адстаяла я ў пікетах, адхадзіла ў шэс­ цях, начамі адбегала ў цёмных ветрах… Хто і чым мне заплаціць за гэта?.. «Трэба, Верачка, трэба!» «Ты малай­ чынка, дзяўчынка…» «Заўтра наша свята!» «Заўтра — перамога!» Заўтра, заўтра… Хто верне мне маё жыццё?.. Ты? Дык ты здольны толькі…

Каля кавярні пачаў стварацца затор, вуліца засігналіла, цяпер Вера заўважыла Насту, на імгненне замерла, неяк сутаргава зглынула недагавораныя словы: «…катоў забіваць…» — і раптам змахнула кубак з кавай са століка ў вакно машыны. Наста паспела адхінуцца, яе толькі апыр­ скала кавай, кубак ударыўся ў плячо кіроўцы, здаравен­ нага бамбізы з гэбісцкай мордай, які сабраўся выйсці, каб разабрацца, але Наста, атрасаючыся, злосна крык­ нула яму: «Едзь давай, разбярэшся!..»

Машына рванула з месца.

Вера паднялася і пайшла, кінуўшы разгубленаму афіцыянту: «Ён за ўсё разлічыцца!..»

Па ўсім выходзіла, што так…

Я глядзеў, як яна ішла, не ведаючы, куды, па ходніку ў бок Купалаўскага тэатра — і не вярнуў, не паклікаў. Ня­ хай ідзе — дакуль дойдзе?..

Яна дайшла да канца.

— Магчыма, у вас былі праблемы праз жанчыну? — да­ пытвае шведскі следчы, і я адказваю яму, што не, ніякіх праблем праз жанчыну з забітым у мяне не было. След­ чы кажа, што шкада, бо, з улікам шведскіх законаў, гэта быў бы для мяне найлепшы варыянт.

— А найгоршы?

— Той, які вынікае з вашых паказанняў. Забойства па прычынах палітычных. Па новым законе, прынятым шведскім парламентам, гэта тэрарызм. А значыць, па­ жыццёвае зняволенне.