Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Канечне, яе імя я мог бы і не называць…

Але Вера не вярнулася.

«14 траўня 2004 года ў Капенгагене спадкаемец дац­ кай кароны Яго Каралеўская Высокасць кронпрынц Фрэ­ дэрык (Фрэдэрык Андрэ Хенрык Хрысціян), старэй­ шы сын каралевы Даніі Маргарэт ІІ і прынца Хенры­ ка, ажаніўся з аўстралійкай Мэры Элізабэт Дональдсан. На ўрачыстасці былі запрошаныя 800 ганаровых гасцей з каралеўскіх дамоў і арыстакратычных сем’яў Еўропы. Вянчаліся Фрэдэрык і Мэры ў найстаражытным кафе­ дральным саборы Капенгагена — храме Дзевы Марыі. У гонар шлюбу былі ўведзеныя ў зварот купюры наміналам у 20 і 200 крон і маркі з партрэтамі Маладых.

Па падліках экспертаў, кошт вясельных мерапрыемстваў склаў $35 млн. Апроч таго, дацкі парламент вырашыў, што Данія не найлепшым чынам выглядала б перад каралеўскімі дварамі Еўропы, калі б сям’я будучага ка­ раля перабівалася на $700 тыс., якія атрымліваў ён з дзяржаўнай казны да вяселля, і сума была павялічаная да $2, 4 штогод.

У дзень вянчання Аўгусцейшыя Маладыя праехалі па вуліцах дацкай сталіцы ў карэце да замку Амаліенборг, дзе віталі ўсіх прысутных з гаўбца палаца Хрысціяна VІІ, а ўвечары разам з гасцямі скіраваліся за горад у замак Фрэдэнсборг. Па дарозе ім махалі сцяжкамі дзеці, апра­ нутыя ў строі прынцаў і прынцэс. Казка пра Папялуш­ ку здавалася явай…

…Вяселле выглядала шыкоўным нават па каралеўскіх мерках, незадаволеныя ім засталіся хіба што бяздом­ ныя Капенгагена. Яны «адкапалі» даўні закон, па якім у Даніі падчас каралеўскіх вяселляў для жабракоў так­ сама ладзіліся застоллі, але ўлады паспяшаліся назваць гэты закон анахранізмам».

«22 траўня 2004 года ў Гішпанскай сталіцы ў саборы Альмадэна адбылася цырымонія шлюбу Яго Каралеўскай Высокасці Прынца Астурыйскага Філіпа (Філіпа­Хуана­ Пабла­дэ­Тодаса­лас­Сантаса) і донны Летыцыі Орціс Раксалана, якую правёў Архіепіскап Мадрыда Карды­ нал Антоніа Рока.

Пасля заканчэння ўрачыстай цырымоніі Аўгусцейшыя Маладыя праехалі па вуліцах Мадрыда ў браніраваным лімузіне «Ролс­Ройс» (Фантом, 1948 года выпуску).

Амаль 1600 ганаровых гасцей былі запрошаныя на вяселле спадкаемца гішпанскай кароны, якое абышлося гішпанскай казне ў $25,16 млн. Свята завяршылася бан­ кетам, напрыканцы якога гасцям быў пададзены торт вы­ шынёй 2 м і вагой 170 кг.

Беспрэцэдэнтнымі былі меры бяспекі: 20000 паліцэйскіх ахоўвалі Маладых ды іх Гасцей у саборы і на вуліцах горада, 200 снайпераў знаход зіліся на дахах дамоў, два знішчальнікі F­12 і самалёт­разведчык АВАКС патрулявалі ў небе…

…31-­гадовая Эрыка Орціс Раксалана, малодшая ся­ стра гішпанскай кронпрынцэсы Летыцыі, была знойдзе­ ная мёртвай у Мадрыд зе. Асноўная версія смерці: перадазіроўка моцнадзейных лекаў».

(З гішпанскіх і дацкіх СМІ).

Чалавек той, ён не падобны быў на забойцу, нават на бандыта звычайнага не выглядаў, так, бадзяжнік, падышоў і спытаў, ці можна прыпаліць?.. Не, ён не спытаў, у яго цыгарэта была ў левай руцэ, а правай ён паказаў, што прыпаліць хоча, пальцамі пстрыкнуў… Я палез у кішэнь, каб дастаць запальнічку, я нашу яе з сабой: такую цацку, запальнічку­пісталет, на сапраўдны пісталет, на маленькі маўзер «H­S», як мне ў збройнай краме сказалі, падоб­ ную; я ў Швейцарыі цацку тую, у горадзе Зермаце, гэта амаль што ўжо Італія, дзе мафія ўсялякая, купіў; а ён з пінжака, з грудной кішэні таксама запальнічку вымае, гэт­ кую самую, толькі большую, не ведаю, якой сістэмы, я ў пісталетах не вялікі знаўца, і ён нібыта сустрэчна хоча даць мне прыпаліць — я, значыць, яму, а ён чамусьці мне, таму я падумаў яшчэ: «Што за цырк? Прыпылены ён, ці што?..» — а ён мне роўненька пасярэдзіне лобу над пера­ носсем, якраз туды, дзе індусы цікі свае ставяць, стрэліў.

Во ё­маё…

Адразу тым, хто думае, нібы ёсць тут — ці ад вас яно будзе там — нейкія рай або пекла, дзе па смерці мож­ на кайфаваць альбо мучацца, магу сказаць, што ні раю, ні пекла няма, што наогул тут , ад вас — там , не існуе нічога: скразная, як у шкляным ліфце, пустата, і ты — дух, здань, пыл пустаты, часцінка такая маленькая, што на­ ват не скажаш, якая: электрон?.. атам?.. кварк?.. — таму немагчыма ўявіць, хто ты і які , калі нават быццам бы існуеш, — а зрэшты, адчуванне тагасветнага ўсяго пусто- га не гэткае ўжо нязвыклае, у нечым падобнае да зямно­ га, калі быццам бы і жывеш, ды сам пра сябе нічога не ведаеш, а астатнім не да галавы, хто ты і які?..