Зміцер Вішнеў - Тамбурны маскіт

калі на пальцах застаюцца кавалкі сонца
марыхуана робіцца марай
і тады на фронце п'юць кроў
якая як нафта
а потым апоўначы
па вуліцах ходзяць цыклопы
і нейкі вікінг са Стакгольма ўключае
цыклатрон
а нехта закладае малады патрон
у сваю чорную вінтоўку
восенню тут мне цёпла Я адчуваю сябе воўкам
я чытаю каву і гляджу на валасаты кулак
дыктафон шыпіць і запісвае мой голас
круцяцца падшыпнікі і вока Доларас
вока птаха кладзецца на кружэлку
на вайсковых ботах курчацца ружы
вавёркамі
таму дзяўчына быццам экзатычная дзічына
яна пад экстазі быццам чарвяка лічынка
яна сядзіць на даху маёй галавы
яна чытае вусцішна доўгія вершы
якія раптам абрываюцца і падаюць на нашыя
валасы
як самалёты
18.10.99, Стакгольм

***

літары сонныя напаўзаюць кобрамі
гэта напэўна саната Басаева
у траўні я гуляў басанож па Стакгольму
па небе качаліся два сонцы
твае экстазныя вочы-соты
я адкрэсліваў контуры горада алоўкам
тваю кітовую сукенку цалаваў вецер
ногі архітэктурна зліваліся з вуліцай
душы склейваліся на брукаванцы
душам былі позіркі
думкі абліваліся шампанскім
дула гарматы дыхала ў гарлавыя штольні
сум асядаў на рукі ліўнем
без вады здыхалі налімы
2000

****

Усё замірае нават зумер не крумкае
У калідорах Дома літаратара разлілася ртуць
Крумкачы за вокнамі заліваюцца цішынёй
Цыравальныя блакноты маўчаць
А па шкле пабегла кропелька попельная
У папцы адбіткі пальцаў
на мяне завялі крымінальную антымастацкую
справу
Гэта парваныя твары па праву
Па франтальнаму з Управы рухаюцца
цывільныя паравікі
На люстэрку сінее мой апошні чарнавік
Прыйдзе новае Заўтра ці ўчора зноўку
Я не ведаю
Я веды бяру праз калодзеж восені
На парозе зіхацяць вострыя сосны
7 сакавіка 2000

ЛЯТУНЫЦЫ СТРАШЭНЦЫ

Я ганяю
зграі
афрыканскіх
мух!
мух ганяю
ганяю мух
Я ганяю
тоўстых
афрыканскіх
мух!
мух ганяю зграі мух
Я не бачу
афрыканскіх мух! мух ганяю
тоўстых мух
Я ганяю
ганяю
ганяю
афрыканскі дух!
дух ганяю
ганяю мух

РOSTSCRIPTUM ПIЦЕРСКАГА ПАДАРОЖЖА

барадатыя хлопчыкі палілі гашыш
статуі перакусвалі заkатыя шышкі
якія стукаліся аб заводскую галаву Пушкіна
меднага сябра вуліцы душнай
якая мікрасхемай патанала пад абцасамі
новага героя што смактаў зялёную цацу
вітайце! вітайце! тапографа ў каптанцы
не кацапа - бульбаша з чапляй
плячыма паціскалі рэстаранныя ахоўнікі
рудымі зубамі перамолваючы чыпсы
ахвотна
іх фота цяпер у рамцы на падваконні
там дзе кветкі і велікодныя коканы
2001

***

бачыш я ў гаштаках танчу амерыканскае
танга
у маім носе кальцо
у вушах слыхавыя апараты
зубы мае вывальваюцца і шлёпаюцца гукам
даміно
сківіцы я ўжо прыхаваў розных памераў і
афарбовак
ашыйнік з ланцугом таксама маю
зірні на мой пупок круглы ружовы з
украпінамі
бурштыну ў ім будзе таксама кальцо
а тутэйшыя сцены я пакрываю іерогліфамі
у гэтай камеры N5 асветленай дзіркамі
і клятчастымі ліхтарамі
гаўкаю гаўкаю гаўкаю
1997

ТАЎСТУНОВАЯ ПЕСНЯ

Жоўтыя цаглінавыя кракадзілы
пнуцца да мяне штурхаюць
мае красоўкі (краны і сокі)
сваімі бакамі бочкамі
Я люблю гэтыя прыродныя маторы
У іх вочы спелыя зоры (як у Аўроры)
Гэтыя цаглінавыя кракадзілы (цягнуць гліну)
сапраўдныя горы
(няма іншай флоры)
Таму дайце мора соку
гэтым няшчасным таўстунам
(тупат тайфуну будзе недзе там)
29.03.1999

ХТО ПАРАЗІТ НА ЦЕЛЕ ЧАЛАВЕКА?

Мае зубы жалезныя прыгожыя
Разгрызуць і гранату.
Іх кладу я ў шклянку гранёную,
Паласкаю рэчывам смачным.
Зубы мае — як мачты.
Праз іх выпаўзаюць словы.
Зубы чухаюць калматыя бровы.
У люстэрку на твары
Яны — як нейкая мара
Для чалавека-кальмара.
Не. Ну, праўда, чаму я не катэр?
Ну чаму я не крэйсер?
Ну чаму я не глісер?
Ну чаму я не шкіпер?
Бо ў душы я вялікі марак.
У нядзелю пад піва там рак.
Мае зубы жалезна-прыгожыя.
Выціраю іх цёплай рагозай.
I нашу іх у торбе дарожнай,
Калі еду ў Рым
Альбо Крым.
Не, ну чаму я не шкіпер?
Ну чаму я не катэр?
Я чамусьці — як нейкі бязногі маляр
У чалавека-кальмара,
Які сядзіць на плячах
I марыць, магчыма,
Вырваць і забраць мае зубы.
Шатанскія рубы.
Цудоўныя буры.
26 ліпеня 1999