Михась Южик - Лесвіца

— Ды не крычы ты так, мама.

Тут з калідора данёсся даволі выразны шоргат, і ўсе трывожна замоўклі. Кожнай з жанчын, напэўна, падумалася, што з лесвіцы, лёгкі на ўспамін, спускаецца Павел Алегавіч.

— Мама, — прашаптала Тамара, — я ж казала, што трэ было яшчэ раз наверх схадзіць.

Вера Генадзеўна тут жа паднялася з месца, гатовая адважна прыняць на сябе першы націск шалёнага мужа.

Але ж гэта аказаўся ўсяго толькі Юрась, які адмыкаў ключамі ўваходныя дзверы. Калі Вера Генадзеўна выйшла ў калідор, ён ужо пранік у кватэру. Ускудлачаны, у вечна мятай джынсоўцы, з нязводнай блазнаватай усмешкай на худым твары.

— Ну дык слухаю цябе, Юра, — замест прывітання кінула брату Тамара, калі той разам з маці ўвайшоў у пакой. — Чаму ты спазніўся?

Юрась апасліва зірнуў на сястру, цень скрытай думкі мільгануў на яго абліччы, а тады сказаў ухмыляючыся:

— Трамваі стаялі. Відаць, маланка ў лінію ляснула. — Ён разваліста наблізіўся да стала, схапіў бутэрброд і адкусіў ад яго ладны кавалак.

— Мяне менш за ўсё хвалюе, стаялі трамваі ці не, — працягвала свой допыт суровая сястра. — Я ў цябе пытаюся, як ты пасмеў спазніцца на цэлую гадзіну, як ты пасмеў прымусіць траіх чалавек цябе, недарэку, чакаць?

— Дык што мне па небе было ляцець? — адбіваўся Юрась жуючы. Ён напоўніў фужэр віном, зрабіў некалькі прагных глыткоў.

— У, бессаромныя твае вочы, — з агідай глядзела на яго Тамара. — Ты павінен быў узяць таксоўку і прыбыць у прызначаны час. А грошы я б табе аддала, калі ты бедны такі.

— Ён толькі жаваць майстар, — прабурчала бабуля, якая сама нядаўна скончыла трапезу. — Ніколі старэйшых не слухаўся.

— Ды што вы ўсе на мяне ўз’еліся! — абурыўся Юрась, накладаючы на талерку кавалкі кальмара.

— Юрчык, — звярнулася да яго маці, — ты б сапраўды час ад часу прыслухоўваўся да таго, што старэйшыя кажуць. Нездарма ж Тамара прасіла цябе не спазняцца.

Сын на гэты раз не адказаў, а толькі спарней запрацаваў сківіцамі. Каўтаў ён вялікімі кавалкамі, суправаджаў гэта непрыемнымі гукамі. Магло падацца, што не еў ён цэлыя суткі, пры гэтым несупынна і тамліва працуючы. А між тым пасля здаровага сну да гадзіны дня ён сытна паснедаў у горадзе, у адной улюбёнай сваёй забягалаўцы.

Пакуль Юрась паглынаў прынесеныя сястрой далікатэсы, астатнія глядзелі на яго з рознымі выразамі твараў. Бабуля — неадабральна-насмешліва, маці — з нецярпеннем і прыхаванай любоўю, сястра — злосна і грэбліва.

Але Багатку-малодшага іхнія позіркі хвалявалі мала. Як, зрэшты, і тое, што з-за яго ніяк не магла пачацца важная сямейная сходка.

— Ну ладна, перарвіся, — нарэшце не вытрымала Тамара. — Не жраць жа ты сюды завітаў.

— М.. гм. — запратэставаў быў брат, але сястра падскочыла і вырвала ў яго талерку.

— А цяпер слухай мяне, — сказала яна жорсткім голасам. — Паколькі ты правінаваціўся, то будзеш стаяць на шухеры.

— Ого! Гэта як? — дурнавата ўтаропіўся на сястру Юрась.

— Зараз ты паднімешся наверх, праверыш, ці няма там бацькі, — адрывіста, з расстаноўкай гаварыла сястра, — спусцішся ўніз і зоймеш месца на парозе пакоя — так, каб у полі твайго зроку знаходзіліся і лесвіца, і ўваходныя дзверы.

— Дык хоць скажы, для чаго? — прамармытаў брат, падпадаючы пад уладу сястры.

— Не прыкідвайся дурнем! — сыкнула яна. — Табе было некалькі разоў даведзена, для чаго мы збіраемся.

— Дык бацька ж на лецішчы.

— Сынок, зрабі, што сказала сястра, — таропка прамовіла маці, папярэджваючы даччын гнеў.

Юрась нехаця выйшаў з пакоя, пратупаў па калідоры і пачаў узбірацца па лесвіцы. Як толькі ён выйшаў, Тамара наблізілася да тэлефона, што стаяў на тумбачцы ля акна, шпарка застукала па кнопачным наборніку кончыкамі пальцаў.

— Віцёк, — сказала яна ў трубку, — нясі сюды дакументы. І мой мабільнік захапі. — На гэтым размова скончылася.

Маці з бабуляй звярнулі на яе пытальныя позіркі.

— Гэта я вадзіцелю званіла. Зараз падымецца.

— А што за дакументы? — спыталася заінтрыгаваная Вера Генадзеўна.

— Ну, мам, ты як маленькая, — паблажліва зірнула на яе дачка. — Няўжо ты думаеш, каб ажыццявіць тое, што мы задумалі, дастаткова адных толькі слоў?

— Не, ну. — сумелася маці.

— Гэта кампрамат, — выказала меркаванне кемлівая бабуля. — Цяпер, паразіт, не адкруціцца.

— Мама! — рэзка павярнулася да яе Вера Генадзеўна. — Ну хіба можна так ненавідзець чалавека, як ты Паўла! Які б ён ні быў.

Г анна Андрэеўна падціснула губы і прамаўчала.

Раздаўся званок у дзверы, і Тамара выпырхнула з пакоя. Вярнулася вельмі хутка, з папкай для папер, абцягнутай натуральнай скурай, з непразрыстым поліэтыленавым мяшком. Села ў сваё крэсла, шчоўкнула міні-замочкам, дзелавіта раскрыла папку. Пакет жа паклала паміж правым сцягном і падлакотнікам.