Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

Тыя пераглянуліся і абмяняліся між сабой некалькімі рэплікамі. З іх можна было здагадацца, што і пра «Схватку», і нават пра «Зарніцу» яны нешта дый чулі.

– Але якога фаласа вы гуляецеся менавіта тут? – працягнуў задаваць пытанні той самы дзяцюк. – Па ходу вы амаль усе пераросткі для такіх піянерска-камсамольскіх гульняў. Так што давайце каліцеся, чаго вас сюды хер прынёс.

– У «Схватку» нават сівыя акадэмікі гуляюць, – запярэчыў я. – Узрост тут не пры чым. Штаб гульні даў нам заданне, і мы хоцькі-няхоцькі апынуліся тут. Калі вы супраць нашага знаходжання на пасецы, то мы зараз жа з’едзем.

Мае спадарожнікі дружна заківалі галовамі, пацвярджаючы ўсё сказанае мною.

– Добра, пеніс з вамі. Валіце, і каб я вас тут больш ніколі не бачыў, – адарыў нас міласцю гаваркі пчаляр.

Ледзь прыкметна я падміргнуў маім таварышам, і мы няспешна пайшлі да «жыгулёнка». Я павінен быў засумнявацца ў тым, што сустрэча з пагрозлівымі пчалярамі можа скончыцца так гладка. Я павінен быў успомніць, што язык Бухоўскага ў падобнага кшталту крытычных сітуацыях трэба заціскаць разам з ротам. Але тады – у эйфарыі ад хуткай добрай развязкі – мне пра гэта не падумалася. Я ішоў і марыў, як змяшчу знойдзены артэфакт у выемку між мазаічнай дзевай і мазаічным аднарогам. Аднак калі мы параўняліся з дзецюкамі, якія пільнавалі кожны наш крок, здарылася непапраўнае: Мікаэл раскрыў рот і захадзіў сваім папудлівым языком.

– Добрыя вы хлопцы, – звярнуўся ён да незнаёмцаў. – Вось толькі ў гаваруна вашага выразна генітальная фіксацыя, яўна звязаная з пэўнай фобіяй, бо ў букеце агучаных сінонімаў так і не знайшлося месца для галоўнага слова.

Не мінула і секунды, як тое слова прагучала, і дзецюкі накінуліся на нас. Я нават не паспеў у думках вылаяцца на Бухоўскага, як атрымаў магутны ўдар у грудзіну. Заклікаць да развагі было позна. Заглушаючы гневам боль, я паспрабаваў ўдарыць нападніка чаранком рыдлёўкі па галаве. Той спрытна перахапіў яе, вырваў з маіх рук і памкнуўся вярнуць мне проста ў лоб. Я бліскавічна прысеў і скочыў на непрыяцеля, намагаючыся збіць таго з ног. Той сапраўды не здолеў утрымацца і грымнуўся долу, але рыдлёўкі не выпусціў. Лежачы на зямлі, ён стаў брыкацца нагамі і махаць рыдлёўкаю ў спадзеве хоць неяк зачапіць мяне. Як я ні адхінаўся, але атрымаў абцасам у падбароддзе, а лязо рыдлёўкі добра чыркнула па левай руцэ. Азарт барацьбы цалкам авалодаў мною, і боль амаль не адчуваўся – дакладна так, як было са мной у пэўныя моманты ў Сталінградзе. Я і мой праціўнік падскочылі з зямлі практычна адначасова. Ён быў гатовы раскроіць мне чэрап. Гэта ніяк не адпавядала маім планам. Бакавым зрокам я бачыў, што Мікаэл, Ярык і Алесь таксама б’юцца з пчалярамі і б’юцца дужа жорстка ці нават акрутна, калі ўжываць слова з даўніх беларускіх летапісаў. Бугаёк з рыдлёўкай ляцеў на мяне з няўрымслівасцю Немезіды. Я падхапіў з зямлі і шпурнуў у яго дзіравую эмаліраваную конаўку. Дзяцюк адбіў яе рыдлёўкай, як тэнісіст адбіў бы мячык ракеткай. Конаўка маланкава адляцела ў бок і ўдарыла ў твар аднаго з іншых нападнікаў.

– Што ты, сука, вытвараеш?! – грымнуў злосцю той. – Па сваіх лупіш!

Скарыстаўшыся замінкай, Майсюк збіў крыкуна з ног, схапіў конаўку і апусціў абрынутаму на твар з такой сілай, што тая сплюснулася. Бухоўскі ляснуў металашукальнікам па патыліцы яшчэ аднаго пчаляра, які хацеў кінуцца на дапамогу свайму таварышу. Альхімовіч таксама не спаў у шапку – выцяг з кішэні жменю раструшчанай крэйды і ўзнагародзіў ёй дзецюка, з якім яму давялося дужацца. Усё адбывалася звышхутка. Лік ішоў на імгненні. Вораг элементарна не паспяваў рэагаваць. Я шкадаваў, што кастыль ад веласіпеднай педалі ляжаў далёка ад месца бойкі, і тут жа згадаў пра артэфакт, які яшчэ да пачатку перамоваў прыхаваў у кішэню курткі. Рука сама пацягнулася да знаходкі. Гэта было, як насланнё, бо ў галаве не было ніводнай выразнай думкі на конт таго, што рабіць з крыжам. Шпурнуць у ворага? Падбегчы да кагосьці з іх і разбіць крыжам мазгаўню? Іншы варыянт? Але крыж быў выцягнуты вонкі. Я пачуў меладычны пчаліны гуд і міжволі паўтарыў радок з народнай песні, якую кагадзе напяваў Мікаэл: «Пчолачкі гудуць, хатку будуюць».

Час для наваколля спыніўся. Усё замёрла, застыла. І мае спадарожнікі, і дзецюкі, што напалі на нас, здранцвелі ў тых паставах, якія набылі за хвілю да майго спеву. Не было ні ветру, ні рачнога шуму. Панаваў толькі мерны прыемны на слых пчаліны гуд. З’явілася веданне таго, што мне трэба рабіць. Насвістваючы ў такт пчалінай мелодыі, я па адным перанёс пчаляроў у іхняе аўто. Кожны з іх быў бязважкім, быццам зроблены з пап’е-машэ. Зачыніўшы дзверы машыны за апошнім, я паштурхаў яе на бакавую дарогу міма пасекі. Машына таксама была неверагодна лёгкай, і штурхаць яе можна было не проста адной рукой, а нават адным пальцам. Мезенцам. Але я асцерагаўся, што час гэтак жа раптоўна, як спыніўся, так і пойдзе зноў. Таму спяшаўся адкаціць кляты «бумер», як мага далей ад пасекі, каб урэшце пакінуць яго ў хмызняках, прабіўшы на развітанне адно з колаў.