Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

– А вы згадайце нас з Яраславам Леанідавічам у сваім артыкуле, мы і перанясем наш Counter Strike на іншы час, – нечакана прапанаваў Альхімовіч.

– Калі справа за гэтым, то няма пытанняў, – выказаў гатоўнасць я.

Майсюк з прыкметнай доляй ушчування ў поглядзе зірнуў на Хімыча, але пярэчыць не ўзяўся:

– Ну, калі гэтая паездка не вельмі шмат часу забярэ, то добра. Бензін хоць аплоціш?

Я згодна хітнуў галавою, выцяг з кішэні грошы і, перадаючы іх Яраславу, пацікавіўся:

– А яшчэ аднаго чалавека возьмеш?

– Эрнест, а ты часам не скарб збіраешся шукаць? – заўсміхаўся калега.

– Калі і скарб, то не ў тым сэнсе, які ты маеш на ўвазе. Там куды мы паедзем схаваны важны элемент нетрадыцыйнага дэкору колішніх сядзібаў нашага рэгіёну, – схлусіў я. – Дык можна яшчэ аднаго чалавека ў нашу кампанію запрасіць?

– Давай, – згодна махнуў рукой Ярык.

Мы зайшлі ў лабаранцкую. Майсюк і Альхімовіч селі каля вакна і закурылі. Я тым часам патэлефанаваў Бухоўскаму.

– Здароў, дзядзька. Ёсць тут адна прапанова тупічаская, – пачаў я і следам агучыў тую ж версію, што і колькімі хвілінамі перад тым вяшчаў для Ярыка з Алесем.

– У мяне буханне вясны, – на свой заўсёдны капыл Мікаэл перакруціў назву архаічнага народнага абраду.

– Ой! Ну, колькі яшчэ можна ў гэтых спектаклях іграць! Хіба ты яшчэ не нагуляўся? Агу, вясна! Агу, красна!

– Ладна, чувак, хрэн з табой. Я згодны. Толькі ты абавязкова беленькай вазьмі і добрага закусончыку. Толькі не забывай, што закусь градус скрадае, – пачуў я ў адказ і паабяцаў выканаць усё, як належыць, дадаўшы на развітанне просьбу:

– Металашукальнік не забудзь.

Рэшта дня мінула для мяне ў інтэрнет-баталіях і пякотцы з перапынкамі на вывучэнне карты. Наступным ранкам у вызначаны час я сустрэўся з Бухоўскім на прыпынку каля фабрыкі «Чырвоны дол». Мікаэл быў вясёлым. А калі на яго просьбу я набыў яму бутэлечку «Тубарг Грын», ён павесялеў удвая. Мне не хацелася задаваць яму лішніх пытанняў ні пра расстанне з зазнобушкай Ксеняй Чудатворнай, ні аб прычынах такой моцнай ранішняй цягі да піва. Як ні дзіўна, ён пытаннямі мне таксама не назаляў, адно паўтараючы: «Ну, ты сапраўдны сябар». Заезджаныя кружэлкі былі для Бухоўскага ці не галоўным у яго жыцці захапленнем пасля гарэлкі ды молодой и неопытной вытоковки.

Неўзабаве да прыпынку падкаціў «жыгулёнак» Майсюка. Мы хуценька загрузіліся і паехалі. Мікаэл, пазнаёміўшыся з Ярыкам і Алесем, злёгку змяніў рэпертуар сваёй кружэлкі, тлумачачы ў розных варыянтах, як ім пашанцавала працаваць у адной школе з такім калегам, як Баластоўскі. Мне хацелася чырванець і зелянець ад гэтага, але розум сушылі іншыя думкі. Я быў перакананы, што крыж будзе абавязкова знойдзены. Я наперад смакаваў той момант, калі прыеду з крыжам у школу, спушчуся ў сутарэнні і памяшчу адсутную дэталь у гняздо.

Мікаэл лепятаў і лепятаў. За вокнамі шпарка змяняліся гарадскія дэкарацыі. Змяняліся настолькі шпарка, што даводзілася сумнявацца, ці сапраўды на «жыгулях» мы едзем. Пераехаўшы па мосце праз Сівую, Ярык збочыў з галоўнай трасы і пакіраваў аўтамабіль у акалоддзі, якія за дваццаць гадоў свайго перабывання ў межах горада так і не набылі тыпова гарадскіх прыкметаў. «Недзе тут і Аліса жыве», – падумаў я і ў тое самае імгненне атрымаў ад яе паведамленне: «Дзякуй за дзясяткі! Тата з мамай падарылі мне новы мабільны тэлефон!». Я ўсміхнуўся, усведамляючы, што зусім няздольны зразумець дзіцячае шчасце маёй любімай вучаніцы.

– Піянеркі даймаюць? – вырашыў змяніць кружэлку Мікаэл.

– Камсамолкі, – паспрабаваў адбрахацца я.

– Любоў, камсамол і вясна! – нечакана нават для мяне Бухоўскі зацягнуў прыпеў савецкай песні, а калі ўсе перасталі шарахацца і смяяцца, ён вытрымаў паўзу і ўрачыста заявіў: – Эрнесце, тваё жыццё, поўніцца рамантыкай, як рэтрафутурыстычны комікс. Смазлівыя грудастыя камсамолкі шлюць табе любоўныя шыфраграмы з бартоў сваіх дызельных зоркалётаў. Запраграмаваны тваімі перфакартамі робат Федзя старанна правярае за цябе вучнёўскія сшыткі, а ты сядзіш у аўтаматызаваным фатэлі-гушкалцы, ясі фейхуёвае варэнне і зырыш па агромністым лямпавым целіку стэрэастужку «Скалалазка мая, ласкавая»… Ці хацеў бы ты жыць у такім рэтрафутурыстычным коміксе?

Ярык і Алесь душыліся ад смеху. Хацеў засмяяцца і я, але нешта не дазваляла гэта зрабіць.

– Ну, дык хацеў бы? – настойваў на маім адказе Бухоўскі.

– Не. І ў песні, якую ты зараз спяваў, таксама не хацеў бы, – прамовіў я.