Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

– Ну, што ж, мужыкі? Не будзем марудзіць, – прамовіў я.

– Што канкрэтна рабіць? – удакладніў Майсюк, на твары якога заіграла нервовая ўсмешка, якая, напэўна, была выклікана ўражаннем ад памераў тэрыторыі, дзе мы мелі пачаць пошукі.

– Недзе тут павінен быць адзін вельмі важны для навукі прадмет, – не спяшаўся я дадаваць канкрэтыкі што да прадмета нашых пошукаў.

– Артэфакт? – выгукнуў Альхімовіч такім тонам, быццам амаль цалкам спасціг абсалютную ісціну і да поўнага яе спасціжэння застаўся маленькі паўкрок.

– Артэфакты – гэта прадметы ці з’явы, створаныя людзьмі, – смачна пыхкаючы цыгарэтным дымам, зацеміў Бухоўскі. – Не ўпадай у транс ад прыгожага слова з фантастычных серыялаў ці кампутарных гульняў. Артэфактам можна назваць і фашызм, і самагонку.

Ярык і Алесь запытальна зірнулі на мяне ў чаканні далейшых тлумачэнняў.

– Ні фашызму, ні самагонкі мы сёння дакладна тут шукаць не будзем, – заявіў я наўмысна дзелавіта з вельмі нацягнутай весялосцю ў голасе. – Мы шукаем невялікі крыж, накшталт такога, як на сімвалах Швейцарыі.

– Ці на карэтах хуткай дапамогі, – не прамінуў уставіць свае тры грошыкі вытокавец.

– Крыж павінен ляжаць пад адным з вулляў ці на прылеглых дзялянках, – пусціў я міма вушэй яго рэпліку.

– Дык тут жа вулляў больш за сотню! – ледзь не ўскрыкнуў фізік. – Ці ты не заўважыў? Нам пад кожны трэба злазіць?

– Заўважыў. Нічога страшнага, – стараўся я захоўваць спакой, хаця ўнутры дужа пераймаўся, што рызыкую застацца на пасецы толькі са сваім старым прыяцелем і ягонымі жартачкамі. – Поўзаць не трэба. Вы з Алесем рабіце вонкавы агляд. Раптам так знойдзеце. Вось вам па некалькі кавалкаў крэйды. На кожным вуллі, пад якім пагледзіце, стаўце крыжык. Калі заўважыце нешта падазронае, то стаўце крыжык і абвядзіце яго кружочкам.

– А гайкі з анучкавымі стужкамі для вызначэння маршрута ты не будзеш кідаць? – ці то з выклікам, ці то з намёкам папытаў Ярык.

– У гэтым няма патрэбы, – трымаў я сябе ў руках. – Галоўнае лішняга шуму не ствараць. Мы з Мікаэлам пойдзем следам за вамі з металашукальнікам.

Адзін за другім мы пералезлі праз штыкетнік. Майсюк і Альхімовіч адразу рушылі наперад, расстаўляючы крэйдай на вуллях умоўленыя знакі. Я ішоў побач з Бухоўскім, які з падкрэслена сур’ёзным тварам «слухаў зямлю». У некалькіх месцах апарат падаваў адпаведныя сігналы. Я шпарка кідаўся туды з сапёрнай рыдлёўкай, каб выкапаць то кастыль ад веласіпеднай педалі, то эмаліраваную конаўку з дзіркай. Напускная сур’ёзнасць таварыша застрахоўвала мяне ад лішніх жарцікаў. Праўда, у яго вачах выразна чыталася тое, што ён мог сказаць і пра кастыль, і пра пасудзіну. Ярык і Алесь ціха перамаўляліся. З абрыўкаў фраз, што даляталі да мяне можна было зразумець, што гаворка вялася пра кампутарныя гульні. Прынамсі, часцяком усплывалі адмысловыя паняцці «захавацца», «гэймплэй», «загрузіць ботаў», «уключыць рэжым бога». «Я зараз таксама хацеў бы ўключыць рэжым бога, – скрушна падумалася мне. – Каб нічога не шукаць. Каб усё разумець і бачыць. Каб нічым не даказваць сваё каханне, а проста кахаць і быць каханым…».

– Не спі, а то Зюзя забярэ, – прамармытаў Бухоўскі, ківаючы на вулей, дзе напарнікі паспелі пакінуць крыжык з кружочкам. – Здаецца, там таксама нешта ёсць.

Я вомельгам апусціўся перад вуллем на каленкі і стаў шураваць рыдлёўкай. У тое ж самае імгненне пачуўся гул аўтамабіля, які імчаўся з вялікай хуткасцю, і віскат тармазоў. Усе мы сінхронна азірнуліся ў той бок. Каля штыкетніка спыніўся чорны «бумер». З яго выскачылі чатыры дзецюкі. Яны спрытна гарцанулі праз агароджу і шпарка рушылі да нас. Намацаўшы ў зямлі прадмет, які на дотык здаваўся тым самым артэфактам, што мы шукалі, я падняўся і ледзь схаваў радасную ўсмешку. Ярык і Алесь падышлі да нас. Дзецюкі з «бумера» спыніліся за некалькі метраў ад нашай кампаніі. Гэта давала прывідную надзею, што біць нас, прынамсі адразу, не будуць.

– Курва, у іх такі выгляд, нібыта яны зараз нас тут пакладуць, – прашаптаў мне на вуха Майсюк. – Ты б сказаў, што справа не вельмі бяспечная, дык я хаця б траўматычны пісталет які прыхапіў з сабой.

– Не пераймайся. Як-небудзь выкруцімся, – адказаў я, хаця самога аж калаціла ад няпэўнасці кожнай наступнай секунды.

– Якога хрэна вы каля нашых вулляў пасвіцеся? – крыкнуў адзін з дзецюкоў.

– У «Схватку» гуляем, – ляпнуў я першае, што завітала на розум.

– Ува што, бляха?

– Ну, гульня такая. Тыпу колішняй «Зарніцы», – патлумачыў я.