Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

– Што? Чаго ты трындзіш? Табе дазволена вучаніц мацаць? Гробаны педафіл! Ты ў цюрагу сядзеш. А там твой падручнік па грамадазнаўстве стопудняк на брытанскі сцяг парвуць! – не сунімаўся Дзіма, і мне станавілася зразумелым, што яго голас я чуў не толькі ў Сталінградзе.

– Ачомайся, хлопча. Я не збіраюся апраўдвацца перад крыклівым гаўнюком, накшталт цябе. Лепей раскажы Алісе, як ты са сваім таварышам спрабаваў пераняць мяне ў цёмным закутку, і што з гэтага атрымалася, – маланкава выдаў я.

Крыкун зніякавеў, імпэт ягоны згас, як і не было. Дзяўчына недаверліва зірнула спачатку на мяне, а потым на яго і не прамінула спытаць:

– Ты сапраўды ладзіў нейкую засаду на Эрнеста Скіргайлавіча?

– Ну… Мне хацелася папярэдзіць яго, каб не лез да цябе, – неспадзявана змяніў крык на лапатанне нязваны госць. – Ты ж сама казала…

– Што я табе казала?! Што?! – раззлавана выбухнула Селязнёва. – Я цябе прасіла засады рабіць? Ці можа змушала цябе прыбягаць сюды і распачынаць скандалы на пустым месцы? Дзіма! Як жа ты не разумееш, што нават, калі я не кахаю Эрнеста, ён усё адно мне дарагі! Так, мне было складана апошнія некалькі месяцаў. Але гэта не значыць, што табе ці тваім прыяцелям трэба ўлазіць ува ўсё гэта ды яшчэ такімі спосабамі.

Мне было нязвыкла назіраць і слухаць яе такой, якой яна паўставала ў тыя хвіліны. Ува мне стракатымі гадзюкамі перапляталіся і радасць, і крыўда. Дзіма зусім абмяк і прыпадобніўся да анучы ці да пянькі, унутрана гатовай да таго, каб з яе вілі вяроўкі. «Божа, калі б яна павабіла мяне пальчыкам, я выглядаў бы дакладна гэтак жа, як зараз выглядае ён», – падумалася мне, і ад гэтай думкі мне зрабілася вусцішна.

Я паклаў кніжку на стол, разумеючы, што выкарыстоўваць яе ў якасці баявой сякеры не давядзецца. Аліса прашаптала нешта сябру на вуха. Той нягучна запярэчыў, але яна пярэчанняў прымаць не збіралася. Хлапец насупіўся і, адводзячы вочы, звярнуўся да мяне:

– Прабачце, Эрнест Скіргайлавіч, больш падобных інцыдэнтаў не паўторыцца.

– Прынята, – як мага больш прымірэнчасці ўклаў я ў сваю інтанацыю, хаця хлапцова фраза пакідала мне вялікае поле для разважанняў, а яму не меншае поле для манеўру. Чамусь адразу згадаўся дыялог з класічнага эратычнага фільма:

– Ты ж сказала, што ніколі не здраджвала мужу.

– Я сказала, што ніколі не здраджвала яму ў Парыжы.

Мая прымірэнчасць вынікала адно з майго стаўлення да Алісы. Я цвяроза ўсведамляў, колькі клопатаў сваімі паводзінамі паспеў нарабіць ёй за памянёныя некалькі месяцаў.

– У вас урок? – уварвалася ў кабінет Андрамедава.

– Не, – нядбала кінуў я.

Селязнёва і яе сябрук хуценька выйшлі ў поўнай адпаведнасці з традыцыяй, якую ў народзе называюць англійскай.

– У мяне перанос урока. Перакінулі ў твой кабінет, – патлумачыла Рагнеда Іванаўна.

– Калі ласка, – абыякава працадзіў я, узяўшыся за мабільнік, каб напісаць колькі словаў Алісе.

– Эрнест, ведаеш што? – прыкметна завіхляла настаўніца.

– Сума квадратаў катэтаў роўная квадрату гіпатэнузы? – не адрываючыся ад тэлефона, пакпіў я.

Перш, чым жанчына паспела зноў раскрыць рот, пан Самсунак панёс sms’ку Алісе: «Ты непаўторная дзяўчына. Шкада, што каля цябе такі пасрэдны хлопец».

– Няхай усе гэтыя катэты ляцяць к чорту, – навязлівая суразмоўніца паспрабавала быць рашучай і разняволенай. – Я ўсё ніяк не наважвалася. Ні пасля старога новага году, ні пасля 23 лютага і твайго прыступу ў спартзале… Але сёння я хачу нарэшце папрасіць у цябе прабачэння. Прабач мяне, Эрнест.

– За што? – не падымаючы вачэй, састроіў я поўнае неразуменне.

– Як за што?! – чырванеючы ўскрыкнула Андрамедава. – Я ж табе такое паведамленне пасля «Арэсы» адправіла. Няўжо яно цябе ні кропелькі не кранула? Га?

Я моўчкі паціснуў плячыма і прыняў адказ ад Аліскі: «Я звычайная і хачу звычайнага шчасця».

– Ты можаш мне ўрэшце паглядзець у вочы?! – ускіпела настаўніца.

– А толку? – працягваючы дэманстраваць поўную адсутнасць эмоцый, я паклаў у партфель падручнік і, шчоўкнуўшы зашпількай, бязмоўна пабрыў прэч.

58.

Чарговы цягнік маіх роздумаў прывёз мяне ў веснавыя вакацыі. Руслан Альгердавіч у першы ж вакацыйны дзень сабраў у сваім кабінеце ўсіх мужчынаў школы і даручыў традыцыйную ганаровую місію – чыстку школьных сутарэнняў. Мімаходзь ён заўважыў, што асобным з нас чысціць сутарэнні будзе гэтак жа проста, як крыўдзіць каляжанак. Я зразумеў, што гэта шпілька ў мой адрас, але цяжка ўздыхнулі чамусь усе калегі, апроч мяне і Вальдэмара Мікітавіча, які з аднаму яму вядомай прычыны агучыў шведскую прымаўку: «Калі гавораць пра троляў, яны прыходзяць у сенцы». Усе ўздыхнулі па другім разе. Усе без астачы, улучна з самім Міроненкам.