Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

Я яшчэ больш чэпка ўхапіўся за сталешніцу, не зважаючы на тое, што ўзмакрэлыя далоні наравілі саслізнуць. Здавалася, што калі я адніму рукі ад яе, то баль незвычайных скразнякоў імкліва запраторыць мяне ў стракатыя карцінкі. Невядома, чым бы гэта ўсё скончылася, калі б не Аліса.

– Якую адзнаку вы мне паставіце? – звярнулася яна да мяне. – Свой адказ я не магу ацэньваць крытычна. Аднак мне здаецца, што я заслужыла высокі бал.

Амаль адразу пасля гэтага яна ціхенька прашаптала: «Пастаў, калі ласка, дзясятку». Гэтыя словы выбуховай хваляй ударылі па вакенцах, разбураючы іх дарэшты. Я рэзка тузануўся, быццам ратаваўся ад няісных аскепкаў. Пад здзіўленымі позіркамі вучняў я агоўтаўся. Паставіў Селязнёвай дзесяць балаў і перайшоў да новай тэмы, міжволі паглядаючы на прастору, дзе толькі што віселі клятыя вакенцы.

Пасля ўрока я папрасіў Алісу застацца, каб паразмаўляць. Яна адпіралася і прыдумвала прычыны, каб адмовіцца.

– Кінь гэтыя адгаворкі. Не з’ем жа я цябе ўрэшце, – не здаваўся я.

– А раптам…

– Мне трэба ў цябе нешта спытаць.

– Ты зноў пачынаеш? Эрнест, я не кахаю цябе. Я ж табе пісала, што ты мне падабаешся як чалавек і як настаўнік. Але нам ніколі не быць разам. Вось гэта ты павінен быў даўно зразумець, каб не мець ілюзій, – махала цесаком катэгарычнасці дзяўчына.

Безумоўна, яе словы былі балючыя, як укусы шалёных вавілонскіх сабак. Але я ў той момант быў заклапочаны іншым і намагаўся не зважаць на сэнс яе выказванняў.

– Што-што, а мець ілюзіі ты мне дакладна не забароніш, – паматляў галавой я. – Але мне не хочацца размаўляць з табой на гэту тэму. Ты мне лепш скажы, што цябе прымусіла падрыхтаваць даклад па сімулякрах? Няўжо ты баялася, што я стану табе за нешта помсціць?

Аліса асеклася і схіліла голаў, пазіраючы сабе пад ногі.

– Мне сорамна пра гэта казаць, – сцішана прамовіла яна.

– Чаму? – здзівіўся я.

– Я кіравалася не развагай, а сном, – нехаця прызналася яна. – Мне прысніўся нейкі мужчына, які складаў мазаіку. Ён наказаў мне зрабіць даклад на гэтую тэму і назваў кола фактаў, якія я магла прывесці ў якасці прыкладаў.

Мяне яе прызнанне дужа ўзрушыла.

– Як выглядаў гэты чалавек? – кінуўся я ў роспыты.

– Выглядаў, як пісьменнікі дзевятнаццатага стагоддзя на карцінках у падручніках выглядаюць.

– Такі ж абмаляваны? – не зважаючы на хваляванне, пажартаваў я.

– Неа, – усміхнулася Аліса. – Проста падобны тып, вопратка.

– Ясна. А якую мазаіку ён складаў?

– Там быў аднарог і дзяўчына.

Я ледзь здолеў закусіць губу, каб не выгукнуць: «Селезень!». Я не ведаў, як тлумачыць з’яўленне яго вобразу ў сне Алісы.

Я дапускаў, што тая частка каманды падтрымкі, якая жадала майго знішчэння, выкарыстала вобраз Селезня, каб праз яго змусіць прапраўнучку паквітацца са мной. Разлік мог быць простым – дзяўчына ненаўмысна правакуе шэраг мікравіхураў, якія разносяць мяне па некалькіх рэчаіснасцях, з якіх мне ніколі не выбрацца, нават з дапамогай Арыны і Мілы.

Разам з тым мяне бянтэжыла такая мудрагелістая камбінацыя, і ў галаве раз-пораз грымела пытанне з фільма пра іншую Алісу Селязнёву: «Ты уверен, что она не пират?». Адказу не было, як не было і сілаў даць веры, што мая любімая дзяўчына мела задачу знішчыць мяне.

– Скажы, а як тая мазаіка выглядала? – перарваў я маўчанне. – Нічога ў ёй дзіўнага не было?

– Было, – прашаптала вучаніца і залілася барваю. – Дзяўчына на мазаіцы была вельмі падобная на мяне…

– А аднарог? – чамусьці не здзівіўшыся, прадоўжыў удакладняць я.

– На цябе, – з цяжкасцю вымавіла яна. – Хаця я не разумею, як такое магчыма.

Я падышоў бліжэй да яе, узяў за плечы і, гледзячы ў вочы, сказаў:

– Дай мне слова, што ты не прыйшла, каб сцерці мяне.

Сумеўшыся, яна зірнула на мяне, як на вар’ята, і хацела нечым адказаць. Аднак дзверы шырока расчыніліся, і ў клас заляцеў хлапец, у якім я адразу пазнаў Дзіму.

– Прыбяры ад яе рукі, казёл! А то зараз хлябала разаб’ю! – крыкнуў ён і кінуўся да нас.

Аліса перапалохалася і старалася стрымліваць хлапца. Я схапіў са стала кніжку і заняў выгодную абарончую пазіцыю. З выгляду госця было ясна, што на канструктыўны дыялог ён ісці не збіраўся, і ўгаворванні ніякага плёну не прынеслі б.

– Ну, перастань, – супакойвала яго дзяўчына, трымаючы за куртку.

– Што ён з табой рабіў? І што хацеў? – крычаў той і, не чакаючы адказу, глумліва звяртаўся да мяне: – Ты думаеш мяне спыніць падручнікам па гісторыі?

– Не, я хачу спыніць цябе падручнікам па грамадазнаўстве, – не менш глумліва рэагаваў я. – Кніжка хоць і тонкая, але павер мне, сябручок, калі тыцну, дык расколешся да сракі.