Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

Дзяўчаты збянтэжана пераглянуліся.

– Выклікай хуткую, – сказала Шчодрык сяброўцы.

– Не трэба хуткай, – запярэчыў я. – Калі не хочаце казаць праўду, то не кажыце. Але не трэба старацца сплавіць мяне ў лякарню. Вы ж цудоўна ведаеце, што пакуль мне там няма чаго рабіць. Сінякі зніклі. Косткі зрасліся. Калі што і баліць, дык сардэчныя раны, атрыманыя на любоўным фронце. А ведаеце, як у мяне на любоўным фронце? А на любоўным фронце ў мяне без зменаў. Пазіцыйная вайна. Ні табе вердэнскай мясарубкі, ні танкаў на рацэ Сомэ…

– А як жа Сталінград? – вырвалася ў Арыны.

– Адкуль ты ведаеш пра Сталінград? – пераможна ўсміхнуўся я, нібыта злавіў за руку злодзея.

– «Маё каханне – Сталінград». Вы так заўсёды гаварылі, – імгненна знайшлася яна.

– Сапраўды? Не мог я такога казаць. Не было каханне да Цыпінай Сталінградам.

– А да гэтай дзяўчынкі стала? – уклінілася Міла. – Тады ўжо ніяк не пазіцыйная вайна… Трэба быць дакладным у метафарах.

– Літаратурныя семінары не мінаюць дарма, – усміхнуўся я. – А гэта важна. Нават калі ты існуеш у гэтай рэальнасці як заканспіраваны агент каманды падтрымкі нябёсаў.

– Што вы верзяце! – састроіла яна абурэнне.

– Ды ладна. Лепш скажыце, на якой глебе ў камандзе адбываецца канфлікт? Чаму для адных я непажаданы баг, а для іншых – надзея на перамогу ў вайне?

Сяброўкі зноў пераглянуліся – гэтым разам не так збянтэжана. Адказваць на мае пытанні яны яўна не збіраліся. У іх вачах гулялі хітрынкі. Дзяўчаты ўшчыльную наблізіліся да мяне і адначасова пацалавалі – адна ў левую, другая ў правую шчаку. Я імкліва падхапіўся з ложка, з цяжкасцю атрасаючы са свядомасці рэшткі сну.

57.

Я заблытаўся ў здагадках. І без таго разбэрсаныя думкі бэрсаліся яшчэ больш. Ныла грудзіна. Як ад пачуцця безвыходнасці ў каханні да Алісы, так і ад жахлівых сінякоў, што знайшліся на маім целе пасля нібыта сну. «Няўжо з-за мяне ідзе вайна? – пытаў сябе я, сёрбаючы са старой жалезнай конаўкі гарачую гарбату, якая замяняла мне сняданак. – Няўжо і я, і ўвесь навакольны свет з’яўляемся не больш, чым складаны старанна прапісаны праграмны код? А калі гэта сапраўды так, то чым асаблівым вызначаюся я, што са мной адбываюцца падобныя дзівосы? Няўжо я баг, праграмная памылка, якую адна частка праграмістаў хоча падправіць ці ўвогуле выдаліць, а другая, напэўна ж, лічыць станоўчым збегам абставін? Эх… Як цяжка быць багам!».

Кіра і Ніна паводзілі сябе вельмі натуральна. Я нават і не стаў пытацца ў іх, ці маюць яны чорную вопратку і берцы. Бо тыя Кіра і Ніна, якія напалі на мяне ў нібыта сне, выглядалі баявымі робатамі ў дзявочым абліччы, робатамі, якіх адправілі нябачныя гаспадары для вырашэння праблемы. А можа, не для вырашэння, а толькі для чарговага напаміну на адрас праблемы, каб тая не працягвала свавольна завастрацца. У кожным разе я ведаў, што не спынюся. Я не збіраўся кідаць думкі пра Алісу. А развагі пра вялікую кампутарную сімуляцыю самі па сабе не ведалі зводу, дарма што знаходзіліся на перыферыі маіх мысленчых працэсаў.

На ўроку ў 11 «А» руку раптоўна падняла Селязнёва. Мне падумалася, што дзяўчына асцерагаецца маёй меркаванай помсты за мур, мая мурлыка і проста хацела сваім адказам пацвердзіць сваё права на высокую адзнаку.

– Я не планаваў цябе сёння выклікаць, Алісачка, – прамовіў я.

Памяншальна-ласкальная форма яе імя дзіўным рэхам раскацілася па прыціхлым класе.

– Эрнест Скіргайлавіч, дазвольце мне выступіць. Я падрыхтавала даклад з выкарыстаннем дадатковай літаратуры, – настойвала на сваім і тлумачыла сітуацыю яна.

– Ды дайце ўжо вашай любіміцы выступіць, – голас падаў Пеця Андропаў. – Яна ж дзеля вас старалася. Хаця б з дакладам.

– Пеця, дазволь мне самому разабрацца без тваіх пакепліванняў, – не жадаў я развіваць тэму ў выбраным ім ключы і кіўнуў Алісе, запрашаючы да дошкі.

Яна выйшла да настаўніцкага стала і паклала на яго тэчку з раздрукаваным тэкстам свайго даклада.

– Тэма майго выступу «Псіхалагічная культура ва ўмовах інфармацыйна-кампутарнай цывілізацыі», – досыць смела пачала Селязнёва.

– Сур’ёзная заяўка, – стрымана пракаментаваў я.

– Калі мы кажам, што нейкі чалавек з’яўляецца культурным, то, як нешта само сабой зразумелае, маем на ўвазе і яго псіхалагічную культуру, – не сумеўшыся ад майго каментара, працягвала вучаніца. – Яна, як і прававая, палітычная, эканамічная культура чалавека, з’яўляецца адным з самых важных і неабходных элементаў агульнай культуры. Ці трэба тлумачыць, якую важнасць мае псіхалагічная культура для цяперашніх пакаленняў? У наш час складваецца інфармацыйна-кампутарная цывілізацыя, якой патрабуюцца людзі з асаблівым тыпам псіхікі…