Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

«О, дзяўчынкі! – выгукнуў я. – Вы яшчэ і на нейкую спецыяльную секцыю ходзіце? Ці не на спартыўнае арыентаванне?». Замест таго, каб адказаць на маё пытанне, дзяўчаты неспадзявана падскочылі ўгару і ў чатыры нагі адзначыліся на маіх грудзях. Ад неверагоднай сілы ўдару мяне адкінула назад, і я балюча ўпаў наўзнак, не да канца ўсведамляючы сэнс таго, што адбываецца.

Кіра і Ніна падбеглі ўшчыльную да мяне і пачалі збіваць нагамі. Я курчыўся на бруднай плітцы ходніка, сілячыся хоць неяк змякчыць кожны новы ўдар. Мяне ахапіла крыўда і злосць. Я дакараў сябе за тое, што дазволіў збіць сябе з ног і з панталыку. Недзе ўнутры мяне разагралася полымя. Я мала разумеў, чым яно было: канцэнтраваным болем ці нянавісцю да сітуацыі. Урэшце мне ўдалося ўхапіцца за лытку Краўзэ і з усяе моцы шмаргануць. Дзяўчына ўпала долу, не выраніўшы ніводнага гуку. Падзенне сяброўкі вельмі раз’юшыла Дарошку, і яна паспрабавала скочыць мне на грудзіну. Аднак я схітрыўся кульнуцца на бок, а калі Дарошка дарэмна тупнула аб плітку, вярнуўся назад, штурхаючы той пад ногі яе сяброўку. Ніна ледзь не страціла раўнавагу і колькі секунд балансавала. Мне хапіла гэтага часу, каб ускочыць. Я скінуў палітон, які мне дужа перашкаджаў, і набыў баявую паставу. Дзяўчаты праз імгненне падняліся і зноў былі гатовыя да атакі.

«Што вам трэба?! – крычаў я, як не ў сабе. – Гэта з-за кантрольнай ці што?! Ну, не маўчыце ж». Аднак тыя па-ранейшаму не збіраліся адказваць на мае пытанні. Яны наляцелі на мяне, працягваючы бойку. І адна, і другая чаргавалі кулачныя ўдары з ударамі ног. І хаця я спрамагаўся адбіцца ці ўхіліцца ад большасці з іх, некаторыя дасягалі сваёй мэты. З выгляду далікатныя дзявочыя кулачкі білі, нібы магутныя стопудовыя молаты. Калі з майго носа не тое, каб зацурчэла – палілася кроў, а правая шчака ператварылася ў нейкае падабенства гатовай да смажання адбіўнухі, я адмовіўся ад абарончай тактыкі і рушыў на дзяўчат з боем.

Мой наступ выявіўся зусім марным. У руках Кіры і Ніны аднекуль з’явіліся ланцугі, якімі яны адразу ж узяліся мяне лупцаваць. Я паспрабаваў адбегчы, але не атрымалася. Ланцугі спрытна апавілі мне ногі. Нападніцы сінхронна пацягнулі на сябе. Я грымнуўся долу. Праз імгненне яны сталі вытанцоўваць на мне канкан ці штосьці да яго падобнае. Я хрыпеў ад болю і пляваўся крывёю ды ранішняй кавай. Сілаў супраціўляцца не заставалася. Перад вачыма шырока расчыніліся вароты змрочнага тунеля, у неймавернай далечы якога пульсавала белая кропка. Гледзячы на гэтую кропку, я раптоўна адчуў, што тунель пачаў мяне павольна засмоктваць у сваё чэрава. Мае думкі чэзлі, як жалобныя кветкі на ўзбочыне апакаліпсісу. Засмоктванне ўспрымалася як нешта зусім натуральнае, на што не варта абурацца і чыніць супраціў.

– Што ж вы вытвараеце, сучкі! – гучным рэхам заляскатаў па тунелю голас Арыны Зарыцкай.

– На хер з пляжа без канвенцый! – дадаўся рашучы покрык Мілы Шчодрык.

Тунель завагаўся і стаў марудна мяне вырыгваць. Што адбывалася па-за ім, я мог толькі здагадвацца. Ні новых крыкаў, ні валтузні, якая б сведчыла пра бойку, не было чуваць. Праз нейкі час мая свядомасць паяснела. Я расплюшчыў вочы і ўбачыў, што стаю на нагах, дзякуючы падтрымцы Арыны і Мілы.

– О, дзяўчынкі! Вы, як заўжды, своечасова. Дзякуй, – прамовіў я і закашляўся.

– Не трэба дзякаваць, Эрнест Скіргайлавіч. Гэта ўсяго толькі збег абставін, – паспяшалася Зарыцкая стрымаць мяне ад разваг.

– Так, фантастычны збег абставін, – паспяшалася Шчодрык пацвердзіць меркаванне сяброўкі.

– Добра. Няхай абставін збег. А дзеўкі гэтыя куды збеглі? – пацікавіўся я, ацэньваючы маштабы бруднасці маёй вопраткі.

– Зніклі гадаўкі. Прапалі, як у ваду ўпалі, – паведаміла Арына і падала мне палітон.

– Што яны ад вас хацелі? – удакладніла Міла без асаблівай зацікаўленасці ў голасе.

– Не ведаю, – стомлена прамычаў я. – Як твой літаратурны семінар? Хадановіч добра да тваёй творчасці ставіцца?

Дзяўчына пачырванела, нібы да яе звярнуліся з нечым непрыстойным.

– Эрнест Скіргайлавіч, мне выклікаць для вас хуткую? – перабіла мае роспыты Зарыцкая.

Я пільна паглядзеў ёй у вочы і рассмяяўся. Ці то ад нервовай напружанасці, ці то ад іншага ліха мяне прарвала на голасны несціханы смех.

– Я сказала нешта смешнае? – здзівілася мая нядаўняя вучаніца.

– Арыначка, сонейка, нічога смешнага ты не сказала. Проста, як мне падаецца, прыспеў час скінуць маскі. Хто вы насамрэч такія? Я разумею, што ніякім збегам абставін немагчыма патлумачыць вашы з’яўленні ў крытычныя для мяне моманты. Значыць, вас нехта або нешта скіроўвае. Да таго ж вы з аднолькавым поспехам дапамагаеце мне ва ўсіх рэчаіснасцях, дзе мне даводзілася апынацца. Дык хто вы?