Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

Мяне паднялі і панеслі.

– Божачкі, кроў струменіць прама на падлогу, – чуў я слязлівы голас Андрамедавай.

– Клопат! Прыбіральшчыцы адмыюць. Галоўнае, каб мы гэтага мужчынку не страцілі, – адказаў палкоўнік.

Рагнеда заплакала яшчэ мацней.

На першым паверсе мяне паклалі на драўляны выступ пры сцяне, які я заўжды называў парапетам, і дзе раней часцяком сядзеў ды гутарыў з Алісай перад пачаткам урокаў. «Дзе яна цяпер? Ці думае пра мяне? Ці трывожыцца?» – пытаў у сябе я. «Во ета празнік зашчытнікаў, – чулася балбатня з боку вахты. – Застрэлілі маладога настаўніка. Цяпер жа не дзеці, а бандзюганы спрэс. Па іх калонія плача, а яны тут ходзяць ды іржуць, што коні тыя. Вот у нашыя ўрэмяна…». Мне хацелася гаркнуць, каб яны замаўчалі, бо брыдка было слухаць. Але іх балбатня і так спынілася, бо да школьнага ганку пад’ехала карэта хуткай дапамогі.

Дактары агледзелі мяне і не без здумлення паставілі прадказальны дыягназ: «Дзесяць агнястрэльных раненняў рознай ступені цяжкасці. Сечаная рана ў раёне правай скроні». Мяне паспешліва паклалі на насілкі, мала не подбегам дацягнулі да машыны і звезлі прэч. У больніцы мяне ўжо чакаў аперацыйны стол і ўвесь набор сталовага начыння. «Парадку пяці ранаў пазверхніх і столькі ж глыбокіх ды скразных. Верагодна, што ў некаторых з іх захраслі кулі», – дакладваў доктар хуткай дапамогі хірургу, які збіраўся мяне апераваць. Апошні глянуў на мяне, каб упэўніцца ў слушнасці пачутага ад калегі, і голасам падманутага ўкладчыка фінансавай піраміды «Шукай дурня!» удакладніў: «А дзе раны?». Мая вопратка была па-ранейшаму акрываўленай. Але цела загаілася. Дактары сталі спрачацца пра прафесійную кампетэнтнасць і іншыя малацікавыя мне рэчы. Я падняўся з каталкі і папрасіў дазволу сысці. Хірург не хацеў мяне адпускаць без тлумачэнняў. Я сказаў, што страціў у школе прытомнасць і нічога далейшага не памятаю. Урач спытаў пра кроў на вопратцы. Я паціснуў плячыма. Доктар хуткай дапамогі трымаўся свайго і цвердзіў, што дыягназ, які ён паставіў мне ў школе, быў дакладным. Пасля доўгіх хвілін узаемных пярэчанняў яны вырашылі запісаць у маю медычную карту дзіўную фармулёўку: «Кароткачасовы прыступ абсяжнай самаадвольнай стыгматызацыі». Яна ж перавандравала ў маю даведку.

Я павольна выйшаў у хол, разважаючы, каму б патэлефанаваць, каб прывезлі хоць нейкую кашулю і штосьці з цёплых рэчаў. У холе стаяў Відаў-Вошчанка. Убачыўшы мяне, ён шпарка падбег і без прывітання пачаў роспыты:

– Ну, кажыце, што адбылося ў спартыўнай зале вашай школы? Хто страляў? Адкуль?

– Прабачце, але ў вас састарэлая інфармацыя, – усміхнуўся я і паказаў Сяргею Аляксандравічу даведку.

На ягоным твары адлюстравалася незадаволенасць.

– Ведаеце, нам здаецца, што вы нешта не дагаворваеце, – прамовіў ён. – З вамі нешта падазронае адбываецца, а вы маўчыце і не звяртаецеся да нас. Кіньце вы свае інтэлігенцкія забабоны наконт КНАКС. Калі не мы вам дапаможам у цяжкую хвіліну, то хто яшчэ?

– У цяжкую хвіліну? – я тэатральна акругліў вочы і шчодра зажэстыкуляваў рукамі, выказваючы свой недавер: – Дык вось жа яна, гэтая самая цяжкая хвіліна. Вы прымчалі ў лякарню задаваць чарговую порцыю сваіх пытаннейкаў, а прывезці мне вопратку, каб я элементарна змог дабрацца дадому, а не здохнуць на марозе, вы не даўмеліся.

– Ну… Не тое, каб зусім… – асекся ён і, павагаўшыся, прапанаваў: – Давайце я вас на службовай машыне прама да дома давязу.

– Дзякуй, але дарагое яечка да Вялікадня, – манерна адмовіўся я

– Вы дарэмна крыўдуеце. Іншым разам яечка і ў будны дзень не зашкодзіць.

Сыходзячы, ён сутыкнуўся ў дзвярах з дзяўчынай, якая з-за гэтага ледзьве не рассыпала апельсіны з пакунку. У яе постаці я адразу пазнаў Арыну Зарыцкую. Яна заўважыла мяне і ўсміхнулася, хаця па вачах было бачна, што зусім нядаўна з іх ліліся слёзы.

– Добры дзень, Эрнест Скіргайлавіч, я вам тут яблычкаў кітайскіх прынесла, – сказала яна і зашморгала носам, рыхтуючыся да новых слёз. – Прыйшла ў школу павіншаваць вас. А мне такое сказалі. Такое…

– Прывітанне, мая дзяўчынка. Дзякуй. Нічога страшнага. Экзатычная вяла праяўная хвароба, у якой няма ні пачатку, ні канца, ні выразнага медычнага тлумачэння. Магу сказаць адно, што ад гэтай хваробы наўрад ці хутка скапычуся, – я пастараўся гаварыць бадзёра, з аптымізмам.

Зарыцкая ўсё-ткі заплакала і, не зважаючы на мой жахлівы выгляд, прытулілася да мяне і прашаптала:

– Вы не павінны сыходзіць. Чуеце? Не павінны. Без вас мы прайграем вайну.