Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

– Хто ты такі? – спыталі мяне ў адказ.

– Чырвонаармеец Эрнест Баластоўскі, – не без бравурнасці ў голасе назваўся я.

– Што ты хочаш?

– Пагутарыць з вашым сяржантам.

– Сяржант Паўлаў наказаў гнаць цябе ў тры каркі. А калі не захочаш сыходзіць, то загадаў застрэліць. Ён падазрае, што ты правакатар. Так што валі адсюль, пакуль ногі носяць.

Тон і змест размовы не падабаўся мне ані трохі.

– Я не правакатар. Я па Алісу… – толькі і дазволіў сказаць мне нябачны суразмоўца, пусціўшы чаргу з нямецкага аўтамата праз нагрувашчанне мэблі.

Мне ледзьве ўдалося адскочыць. Адна з куляў зачапіла левае плячо, прабіўшы неглыбокую баразну. «Японскі гарадавы!» – да неймавернасці сказіў я ў сваім крыку творчасць Басё і схапіўся за пякучую рану, адкуль шчодра струменіла кроў. З другога паверха працягвалі страляць, быццам да іх прыйшоў самы люты і ненавідны вораг, а не такі ж самы баец Чырвонай Арміі, як і яны. Я мусіў страляць у адказ. Калі патроны ў маёй вінтоўцы скончыліся, я вярнуўся на першы паверх і прыхапіў «шмайсэр» ды нашчадраваў у забітых фрыцаў з дзясятак ражкоў з патронамі. За вакном бліснула чародка немцаў, што няроўным цугам набліжалася да дома. Падначаленыя сяржанта Паўлава заўважылі іх тады ж, бо ўжо праз імгненне ўзяліся вынішчаць адзіночнымі прыцэльнымі стрэламі. Подбегам я вярнуўся да заблакаванага праходу на другі паверх.

На лесвічнай пляцоўцы ляжала колькі цаглін. Я падняў адну і стаў шалёна ламаць першую чаргу «умацаванняў» – прыбітыя цвікамі дошкі. Магчыма, першапачаткова яны і вызначаліся трываласцю. Але на той момант яны выглядалі ладна патрапанымі, і я хутка зрабіў у іх пралом. Чырвонаармейцы, дарма што змагаліся з чарговай нямецкай групай, не прамінулі шум, што ішоў ад дзвярэй. Я пачуў, як нехта аддае загад любой цаной трымаць праход. Гэта яўна быў сяржант Паўлаў. Але ж яго голас быў такім знаёмым, што мае глузды закіпелі ад немагчымасці адразу прыгадаць, каму той голас належыць. Секунды закіпання хапіла на тое, каб на плячы з’явілася яшчэ адна крывавая баразна. Я скурчыўся ад болю і ўпаў проста каля праходу. Магчыма, гэта ўратавала мяне яшчэ ад колькіх куляў.

Не зважаючы на сваё становішча, я пазіраў на барыкады з шафаў, камодаў, крэслаў і іншага мэблевага абсталюнку ў надзеі знайсці спосаб прабіцца праз гэтыя перашкоды. З нямецкага боку дружна ўдарылі мінамёты. Мне нельга было нічога зрабіць, адно шчыльней прытуліцца да падлогі і прыкрыць галаву рукамі. Я чуў, як падала цэгла і кавалкі плітаў, бурылася лесвіца. Мяне ж толькі прысыпала друзам і пылам. Калі абстрэл скончыўся, я неахвотна прыўзняў галаву. Выявілася, што вялікую частку будынка проста зрэзала, а я апынуўся амаль на вуліцы, лежачы на выступе, які ўтварыўся і цудам ацалеў, калі астатняя частка лесвічнай пляцоўкі абрынулася ўніз. Разбураная сцяна шчодра адкрывала дарогу на другі паверх. Я падняўся і скокнуў туды.

Салдаты з групы Паўлава ніяк не зрэагавалі на маё перамяшчэнне. Іх не было ні відаць, ні чуваць. У напружанасці я шчоўкнуў замком аўтамата, рыхтуючыся да сур’ёзнага процістаяння. Невыразны шоргат пачуўся недзе ў канцы калідора. Праходзячы міма пустых дзвярных праёмаў збаёданых кватэр, я быў гатовым адбівацца ад нападу. Але ніхто не нападаў. Я ўвайшоў у апошнюю кватэру і адразу ж угледзеў шырокую адтуліну ў столі. Адступіўшы ў самы цёмны куток, я стаў нягучна насвістваць. Думаў, што так змушу сваіх нечаканых праціўнікаў выдаць сябе. У адказ чулася толькі цішыня. Ні скрыпу, ні рыпу, ні сопату, ні хропату. «Калі яны не пільнуюць там мяне, то трэба дзейнічаць», – падумаў я, падсунуў пад адтуліну стол, ускочыў на яго, учапіўся рукамі за пліту, падцягнуўся і ўскараскаўся на трэці паверх.

Асцярожна я выйшаў на калідор. На яго другім канцы нехта стаяў. Той нехта, убачыўшы мяне, націснуў на цынгель аўтамата. Мне давялося зрабіць тое ж самае. Мы стралялі і стралялі адзін у аднаго, паспешліва мяняючы апарожненыя патронныя ражкі на поўныя. Я адчуваў, як да ранейшых ранаў дадаваліся новыя – больш балючыя, больш крывавыя, больш небяспечныя. Але мая ярасць была нагэтулькі сляпой, што я, хаця і разумеў свой боль, але не адгукаўся на яго сігналы. Неўзабаве аўтаматы змоўклі. Адначасова.

– Ідзі адсюль, – крыкнуў мне мой праціўнік тым самым знаёмым голасам.

– Я пайду адсюль толькі з Алісай, – адказаў я.

– Калі не пойдзеш проста так, то панясеш з сабою дзірку ў галаве, – гразіўся той.

– Пустое выхвалянне. Калі ты такі герой, то хадзі сюды і паспрабуй забіць. Думаю, што ні халеры ў цябе з гэтага не выйдзе, – мне не заставалася іншага варыянту, акрамя як дражніць яго.