Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

49.

Пачалася моцная залева. Ад яе не было ніякага ратунку. У лічаныя секунды і я, і Стахіевіч вымаклі да самай апошняй ніткі. А дождж нават не збіраўся сканчацца.

– Вось было б добра, каб залева доўжылася да самага канца вайны, – пратрызніў юнак.

– Вайна так хутка не скончыцца, – запярэчыў я. – Неўзабаве позняя восень, а значыць – пачатак зімовай халадэчы. Як ты сабе ўяўляеш: снег, лёд, мароз пад мінус сорак і бясконцыя водныя плыні з продухаў нябесных?

– Вельмі лёгка ўяўляю, – спакойна адказаў мой спадарожнік.

– Зрэшты, і мне гэта лёгка ўявіць, – пачухаў патыліцу я. – Пасля ўсяго перажытага грэх дзівіцца нейкім прыродным анамаліям. А ўвогуле будзе да чорцікаў крыўдна, калі ўратаваўшыся ад куляў, мы падхопім прастуду.

– Не падхопім. Тут ёсць адзін схоў, дзе можна да часу стаіцца, каб абагрэцца і паесці.

Грыша падаўся да руінаў жылога будынка, дзе яшчэ віднеліся аплаўленыя часткі каркасаў жалезных ложкаў. «Стой! Хто ідзе?!» – выкрыкнуў нябачны вартавы. Хлапец у адказ прамовіў словы старажытнага кітайскага мудраца: «Цемра рэчаў выходзіць з драбнюткага насення і ў яго вяртаецца», і нас прапусцілі ў сутарэнні, якія служылі і казармай, і шпіталем, і клубам. Маладая санітарка вельмі падобная на Касю Вядзёркіну паспяшалася раскрытыкваць мой спосаб перавязкі раны і зазбіралася пацягнуць параненага кудысь далей. Аднак Стахіевіч не зусім далікатна адпрэчыў яе заклапочанасць, абвяшчаючы, што тымі бінтамі, якімі яго перавязаў я, можна было спакайняк звязаць між сабою захад, усход і поўдзень. Мне цяжка было зразумець гэты пасаж, дый я надта і не намагаўся, выглядваючы месцейка, дзе лепш прытуліцца. Грыша махнуў рукой і павёў мяне ўглыбкі, як выяўлялася, вельмі разгалінаваных падземных камунікацый. Па дарозе мы сустракалі ляжанкі з параненымі, што чаргаваліся з пасядзелкамі салдат, якім пашчасціла ацалець у вулічных баях. І чым цяжэйшым быў стан параненых, тым цішэй гаманілі ацалелыя.

Урэшце мы прыйшлі ў прасторнае памяшканне, дзе ішоў сціплы салдацкі баль. Чырвонаармейцы прыкончылі сваю дзённую норму спіртусовага і паглыналі тушаніну. Тыя, хто паспеў зрабіць і тое, і другое, танчылі з санітаркамі і сувязісткамі пад гукі гармоніка. Гарманіст самазабыўна ўрэзваў польку і, заплюшчыўшы ў аднаму яму вядомай асалодзе вочы, спяваў:

Как ныне сбирается вещий Олег.

Отмстить неразумным хазарам.

Их сёла и нивы за буйный набег.

Обрёк он мечам и пожарам.

Стахіевіч раз-пораз вітаўся. Малодкі падміргвалі яму. Я стараўся не глядзець на іх, бо ўсе прадстаўніцы прыгожага полу былі на адзін твар – быццам нехта ўзяў і памножыў усё тую ж Касю Вядзёркіну.

Мы дабраліся да печкі-буржуйкі, якая дыміла ў чорную адтуліну пад столлю. Грыша без цырымоніяў скінуў з сябе мокрую вопратку і развесіў яе ля печкі. Я засаромеўся.

– Вайна на дварэ, а ты, бляха-муха, баішся торс агаліць! – паўшчуваў ён мяне.

Давялося паверыць і скіравацца ягоным прыкладам.

Пакуль я вазёкаўся з мокрымі трантамі, юнак паспеў некуды схадзіць і вярнуўся з двума бляшанкамі тушаніны, паловай бохана чорнага хлеба і конаўкай са спіртам. Неверагодны голад апанаваў кожнай маёй вузачкай. Мы селі на збітую са зламанае шафы лаўку і прытуліліся да сцяны, на якой вісеў усходні кілім.

– За перамогу! – сказаў Стахіевіч, добра адсёрбнуў з конаўкі і перадаў яе мне.

Я пачуваўся так, нібы гэтымі няхітрымі дзеямі далучаюся да нейкага таемнага рытуалу.

– За нашу перамогу! – выціснуў з сябе я тост і дапіў рэшту змесціва конаўкі.

На яе дне заўважылася гравіроўка ў выглядзе змяі, якая кусае свой хвост. Я паматляў галавой і зірнуў на дно яшчэ раз. Нічога незвычайнага там не было. Пахі ялавічыны і хлеба казыталі мне нос. З пачуццём касмічнае радасці я ўзяўся за ежу. Кожны кавалак тушанага мяса здаваўся верхам кулінарнага мастацтва. Кожны кавалачак хлеба быў саладзейшым за любое пірожнае свету – без увагі на тое, да якой рэчаіснасці гэты свет належаў.

Нейкі час мы сядзелі моўчкі. Мне думалася, што так будзе прынамсі да завяршэння трапезы. Аднак раптоўна Грыша перарваў маўчанне:

– Яна не будзе тваёй, нягледзячы на ўсе твае чароўныя асаблівасці.

– Хто? – ледзь не падавіўся я.

– Аліса ніколі не будзе тваёй, – ледзьве не па складах прагаварыў ён. – Ты дарэмна сюды прыехаў. Толькі настрой сабе сапсуеш. Такі герой, а дзяўчына нарэшце дастанецца іншаму. Як у кепскай казцы рэпрэсаванай Шахеразады.

Працягваючы смакаваць франтавыя далікатэсы, я нават не стаў паварочваць галавы да суразмоўцы, быццам наперад ведаў і ягоны выраз твару, і адметнасць бляску ягоных вачэй.