Уладзімір Дамашэвіч - Месяц у Раі, або Аддай сэрца людзям

— Ты вельмі правільна разважаеш, Рагнеда, у цябе дзяржаўны падыход да праблемы, якая здаецца такою відавочнаю, а шмат хто яе не заўважае, ці ігнаруе, ці хоча, каб было не лепш, а горш, каб дом наш разваліўся — і як мага хутчэй, і тады нам збудуюць такі дом, што мы ў ім будзем не гаспадарамі, а гасцямі...

— Што ты маеш на ўвазе, Яначка? — з трывогаю спыталася Рагнеда.

— А тое, што нас хочуць перамяшаць, адарваць ад родных каранёў, каб мы сталі грамадзянамі без адраса, без роднага дома. Каб нам усюды было добра, а насамрэч — няўтульна, адзінока, каб наша душа не знаходзіла сабе месца — і засыхала, як тая кветка без вады. Вось чаго я баюся...

Яны ляглі ў сваю мяккую, на панцырнай сетцы, пасцель, прытуліліся адно да аднаго, паступова адключаючыся ад свету, ад таго, чым яны жылі цэлы дзень, — і хутка адчулі, што яны — мужчына і жанчына, яны патрэбны адно аднаму, а іх сэрцы і целы прагнуць зліцца ў адно нешта непадзельнае, неабдымнае, найвышэйшае, святое ці грэшнае, што адрознівае чалавека ад астатняга жывога свету, — гэта момант кахання, ні з чым не параўнальны ўзлёт чалавечага духу над усімі зямнымі турботамі і нягодамі. То была знаёмая — і новая, непаўторная песня кахання ў два галасы, яны вялі яе вольна і плаўна, шырока, як спрактыкаваныя спевакі, не парушаючы тэмпу і рытму, не забягаючы адно перад другім, адчуваючы кожны нязначны нюанс. То была новая мелодыя, можна сказаць, імправізацыя, падобная і непадобная да тое, што спявалі яны раней. То быў нават як бы працяг, новыя словы і новыЯ акорды ўпляталіся ў тыя, што гучалі раней, пашыралі мелодыю, надавалі новую афарбоўку. Іх галасы сягалі ў самае неба, усё вышэй і вышэй, і абрываліся разам на недасяжнай ноце, за якой ужо нічога не засталося, апроч нематы.

I жаночы ўскрык, поўны самых складаных пачуццяў, якіх цяжка сабраць разам, — радасці і болю, шчасця і роспачы, расчаравання і надзеі, — прагучаў фіналам іх двухгалосай песні кахання. Іх сэрцы стукалі моцна, ажно разрываліся, іх дыханне было бурным, як горная рэчка, але паступова вяртаўся спакой. Яны ляжалі спакойна і ціха, нібы прыходзілі да памяці, вярталіся да сябе, як бы нават не верачы, што яны вось тут побач, у пасцелі.

— Пацалуй мяне, Яначка, моцна-моцна, — папрасіла Рагнеда Янку.

Такая нечаканая просьба здзівіла Янку, прымусіла яго страпянуцца.

— Дык я ж цябе нядаўна цалаваў, аддаў усе сілы...

— Не думала я, што ты такі скупы, — з крыўдай у голасе прамовіла Рагнеда.

Янка павярнуўся набок, прытуліў Рагнеду да сябе, моцна пацалаваў у вусны, адчуваючы на іх прысмак солі.

— Што цябе трывожыць, дарагая? — спытаўся ён у жонкі.

— Ведаеш, я баюся за цябе... Цяпер такі час...

— Ну і што час? Час заўсёды быў не такі, як людзі хацелі... Але што такое час, каб не людзі? Уяві сабе, што на Зямлі людзей няма. I што тады час? А нічога-ніякага. А час робім — напаўняем яго, ажыўляем — мы, людзі. I якія мы, такі і час. Мы яго фарбуем у свае, так сказаць, калёры: у чорны, чырвоны, белы, зялёны, ва ўсе колеры вясёлкі і іх адценні. Мо не так?

— Ты добра сказаў, Яначка. Часам ты гаворыш, як паэт.

— А ты часам гаворыш, як філосаф, — не застаўся ў даўгу Янка. — А жанчын-філосафаў не так ужо і шмат.

— Вось бачыш, табе пашэнціла...

— Мне здаецца, хай жанчыны лепш будуць паэткамі, а мужчыцы — філосафамі.

— Дык выходзіць, што ты мяне не пахваліў? Ты расчараваны?

— Чаму? Я цябе цаню... і хвалю. Як ты сказала нядаўна: аддай сэрца людзям. Добра сказана, праўда? Можна ўзяць назваю для якой аповесці.

— Ну вось, бяры назву, я табе дару. I напішы аповесць. Хай гэта будзе табе маё заданне. Згода?

— Згода, — адказаў Янка і пацалаваў жонку ў шчаку.

Сёння яны засыналі шчаслівыя.

VI

Янку ўжо здавалася, што ён жыве тут даўно. Дні сталі падобныя адзін на другі, работа яго таксама была звыклая, стала паўтарацца ўжо — пазаўчора, учора, сёння: капаць, секчы, касіць, нешта папраўляць-падпраўляць, схадзіць у краму. Нейкага такога адпачынку, як загараць, купацца, ён не прагнуў, яму больш падабаўся актыўны, вось такі, як у яго, адпачынак — то быў адпачынак ад гарадскога застою, сядзячай працы кожны дзень па восем ці болей гадзінаў. Вось гэта быў адпачынак!

Сёння зранку ён заканчваў парадкаваць ля адрыны, ставіў на месца скрынкі: поўныя знізу, адна на адну, па тры-чатыры, а пустыя, для яблык, заносіў наверх, на палаткі, дзе ўжо стаяла іх шмат, назапашаных даўно, калі быў жыў гаспадар. Цяпер ужо гэта ўсё старэла, трухлела, развальвалася — і Янка сёе-тое, што яшчэ можна, падраўняць, прыладжваў, прыбіваў — і гэткім чынам як ставіў на сваё месца. Вось трэба будзе выкінуць некалькі скрынак смецця, адразу ў адрыне папрастарнее. Тут будзе месца для дроў — пры сцяне, аж да самага вільчыка, сцяна з дошчак, ёсць шчыліны, прадзімае ветрам-паветрам, дровы будуць вунь як сохнуць.