Joanne Harris - W Tańcu

Pomimo starań przywrócenie romantycznego nastroju zajęło mu blisko godzinę. Casa Rosa, mała portowa restauracja, nie zasługiwała na miano wytwornego lokalu, lecz po namyśle Melissa uznała łaskawie, że być może znajdzie tu coś dla siebie. Odrzuciwszy propozycję grzanek z sardelą, pasty caponata, pancetty, risotta z owocami morza, smażonych kalmarów oraz pizzy z leśnymi grzybami, zamówiła wreszcie skromną porcję grillowanego okonia morskiego (bez tłuszczu i sosu) oraz sałatę z dresingiem w osobnej miseczce.

Za to Jack był głodny jak wilk, czy to na skutek stresu, czy też morskiego powietrza. W mgnieniu oka spałaszował tuzin ostryg, solidną porcję homara oraz dwie barweny w ostrym zielonym sosie. O ósmej restauracja wciąż była prawie pusta – tłok robił się zazwyczaj koło dziewiątej albo dziesiątej – i pulchna, wesoła kobieta, która przynosiła talerze, czujnie acz nieco natrętnie kręciła się w pobliżu, pilnując, by nie zabrakło im chleba czy wina. Kiedy zabierała puste talerze Jacka, jej okrągła twarz pojaśniała z aprobatą.

– Dobre, tak?

– Bardzo dobre. – Z uśmiechem popuścił paska. – Buonissimo.

– Ja dziś rano złapać barwena. Wszystka ryba – prosto z wody.

Jack dostrzegł kątem oka, że Melissa marszczy brwi. Prawie nie tknęła kolacji, tylko przesunęła sałatę z jednego końca talerza na drugi. Pulchna kobieta też to zauważyła i jej ożywiona twarz przybrała beznamiętny, kamienny wyraz.

– Moja ryba była dość sucha – oświadczyła Melissa, odkładając sztućce.

Nieruchoma twarz drgnęła. Okolona ciemnymi włosami głowa podskoczyła jak boja. Pulchna kobieta (zapewne Rosa we własnej osobie) pośpiesznie zebrała talerze i odeszła przygarbiona.

– Nie musiałaś tego mówić – powiedział Jack, odprowadzając ją wzrokiem. – Przecież sama chciałaś danie bez tłuszczu. – Jego ryba dosłownie pływała w oleju i kaparach; zgarnął resztki sosu ostatnią kromką oliwkowego chleba.

Melissa popatrzyła na niego z ukosa.

– To, że ty się opychasz, nie znaczy, że muszę robić to samo. Spójrz na siebie. Od przyjazdu przytyłeś co najmniej trzy kilo.

Jack wzruszył ramionami i dolał wina. Melissa ledwie zamoczyła usta. Rosa wyszła z kuchni, niosąc dwa talerze i misę z pokrywą.

– Danie specjalne – powiedziała z niepewnym uśmiechem, stawiając naczynia na stole.

– Przecież niczego więcej nie zamawialiśmy – zaoponowała Melissa.

– Danie specjalne – powtórzyła kobieta, po czym zdjęła pokrywę z glinianego naczynia, uwalniając pikantną, aromatyczną woń. Na talerzu spoczywały kawałki ryby otoczone dużymi krewetkami, małżami, przegrzebkami oraz tłustymi, brązowymi sardelami sycylijskimi. Było tam białe wino, liście laurowe, oliwa z oliwek, świeża pietruszka, czosnek oraz chilli; za obłokiem pary widniało pospolite, sympatyczne oblicze Rosy, lekko zaróżowione w nadziei i oczekiwaniu, z nieśmiałym uśmiechem błądzącym na ustach.

– Ale przecież my niczego… – zaczęła Melissa.

Jack wpadł jej w słowo.

– Wspaniale – powiedział głośno. – Na pewno skosztuję.

Melissa patrzyła, jak Rosa nakłada jej mężowi kopiastą porcję.

– Więcej chleba, tak? – spytała Rosa. – Mamy oliwkowy, orzechowy, sardelowy…

– Cudownie – odparł Jack.

Kiedy Rosa znikła w kuchni, Melissa zwróciła się do ukochanego.

– Co ty wyprawiasz?

– Złożyłaś skargę – odpowiedział Jack.

– I co z tego?

– To, że ona jest neapolitanką. Gościnność zmusza ją, żeby ci to wynagrodzić.

– Co za idiotyzm – oświadczyła Melissa. – Nie wezmę tego do ust.

– Wobec tego zjem wszystko sam – odparł Jack. – Nie mogę zlekceważyć jej uprzejmości. – Wiedział od babki, że odmowa poczęstunku to najgorsza zniewaga. Rosa boleśnie odczuła krytyczną uwagę Melissy i odrzucenie jej przeprosin byłoby niewybaczalne.

– Daj spokój – rzekła wzgardliwie Melissa. – Po prostu szukasz wymówki, żeby się nażreć. Zobaczysz, że każe nam za to zapłacić. Chyba nie liczysz na jej wspaniałomyślność, co?

Jack wepchnął do ust solidną porcję ryby ociekającej tłuszczem, winem i przyprawami.

– Pyszności – powiedział prowokująco i Rosa, która właśnie przyniosła chleb, poróżowiała z zadowolenia. Pomimo znacznej tuszy emanowała niezwykłym czarem: skóra o barwie kawy z mlekiem nie miała najmniejszej skazy; z upiętego luźno koka wystawały pojedyncze kosmyki lśniących kruczych włosów. Piersi uwypuklające się pod czystym, białym fartuchem przypominały puchowe poduszki, a kiedy pochyliła się, żeby podać Jackowi dokładkę, podchwycił rześką woń wanilii i chleba.

– Spójrz na siebie – powiedziała ściszonym głosem Melissa, kiedy pustą skorupą małża czerpał sos i wlewał do ust. – Myślałby kto, że nie jadłeś od tygodnia.

Jack wzruszył ramionami i oderwał głowę krewetki. Mięso było różowe i soczyste, nasączone winem i przyprawione oliwą.

– Obrzydliwość – oznajmiła Melissa, kiedy wyssał sok z głowy krewetki i odłożył pancerz na bok talerza. – Jesteś obrzydliwy. Chcę wracać do hotelu.

– Jeszcze nie skończyłem. Chcesz, to idź.

Melissa nie odpowiedziała. Jack doskonale wiedział, że bez niego nigdzie się nie ruszy: Neapol w dzień budził jej lęk, a w nocy nieopisaną zgrozę. Zacisnęła usta (nie był to przyjemny widok – stwierdził Jack, zabierając się za rybę – gdyż w ten sposób łudząco przypominała własną matkę) i przez kilka minut siedziała w milczeniu, z miną cierpiętnicy, ostentacyjnie nie zwracając uwagi na męża, co zresztą bardzo mu odpowiadało.

W rogu pomieszczenia Rosa układała owoce w dużej glinianej misie. Upał w kuchni wymalował kolory na jej policzkach; wyglądało to bardzo oryginalnie, niczym rumieniec dojrzałej brzoskwini. Z uśmiechem popatrzyła w kierunku Jacka (chwilę po tym, jak zlustrował z uznaniem krągły zarys pośladka pod opiętą spódnicą), który uświadomił sobie ze zdumieniem, że ma przed oczami młodą kobietę. Początkowo wziął ją za osobę w średnim wieku, teraz jednak zobaczył wyraźnie, że jest w wieku Melissy, może młodsza. Stwierdził też, że sama Melissa wygląda na bardzo zmęczoną, ma suchą skórę ze śladami poparzeń od słońca, a między wyskubanymi brwiami rysuje się sroga, podwójna zmarszczka, dodatkowo ją postarzając. Bardziej żylasta niż szczupła, przypominała przypieczonego kurczaka. Wiedział, że przed ślubem schudła, z rozmiaru dziesięć przeszła na osiem: głęboki dekolt obnażał połać zwiotczałej skóry, spod której przebijał zarys kości.

Poniewczasie odkrył, że wypychała stanik żelowymi wkładkami; tak zwanymi filetami. Wzdrygnął się na wspomnienie tamtej chwili. Doznał wówczas swoistego szoku, zawsze lubił kobiety hojnie wyposażone przez naturę. Następnie obrócił to w żart, który niestety nie spodobał się Melissie. Ciekawe, czy filety kwalifikują się jako mięso czy drób, przeszło mu przez myśl. Dolewając sobie wina, stwierdził, że opróżnił butelkę.

Zjadł do końca potrawę oraz niemal cały chleb. Kiedy Rosa przyszła po talerze, jej twarz promieniała.

– Dziękujemy – powiedziała ozięble Melissa.

– Dobre?

– Wspaniałe – odparł Jack.

– Może deser, tak? Kawa?

– Poproszę o rachunek – zażądała Melissa.

Rosa wyglądała na nieco dotkniętą.

– Deser nie? Mamy tiramisu, torta delia nonna i…

– Nie, dziękujemy. Proszę przynieść rachunek.

Cała ona, pomyślał Jack, czerwony na twarzy. Myśli wyłącznie o sobie, kompletnie nie bierze pod uwagę potrzeb innych ludzi. Zresztą wcale nie miała zamiaru sama zapłacić; kwestia wspólnego rachunku bankowego wywołała kiedyś takie poruszenie i wrzawę, że Jack przezornie odstąpił od tematu, odkładając go na czas bliżej nieokreślony.