Bernard Werber - Tanatunauci

Wyszła za mąż, by dzięki rodzinie wypełniać misję, jaką winna spełnić włoska kobieta. Tyle że ona nigdy nie będzie kobietą taką jak inne. Za daleko bowiem zaszła na drodze medytacji.

Minęło kilka lat, zanim usłyszała o Francuzach, którzy wynaleźli tanatonautykę. Ona również chciała wyruszyć na poszukiwanie kontynentu umarłych. Choćby po to, żeby odnaleźć sprzątaczkę, która kiedyś uratowała jej życie.

Przyjaciele lamowie, znając jej historię, wiedzieli, że najpierw oddawała się Złu, żeby potem powrócić do Dobra. Faszerowali ją lasagne i polentą, aby miała dość energii na podróż.

I w ten sposób przekroczyła barierę Moch 1!

Spoglądaliśmy na nią z podziwem. Teraz ona przyjrzała się po kolei nam wszystkim, po czym powiedziała:

– Doskonale widzę karmę każdego z was. Dla mnie jesteście wszyscy jak otwarte księgi. Raoul, ty jesteś wojownikiem. Jesteś w samym środku cyklu reinkarnacji. Wściekasz się, bo już w poprzednim życiu rozpocząłeś coś, czego nie zdążyłeś skończyć. Stąd twoja niecierpliwość w dążeniu do osiągnięcia sukcesu w obecnym życiu.

– Masz rację – przyznał Raoul. – Ale w tym życiu również mam coś do załatwienia.

Stefania stwierdziła następnie, że moja dusza jest młoda i czysta, niezdolna do czynienia zła, ponieważ nie widzę w tym żadnego sensu. Znajdowałem się dopiero na początku cyklu reinkarnacji, a zatem byłem wręcz rozbrajający z powodu ignorancji.

– Jesteś wystarczająco inteligentny, żeby zdawać sobie z tego sprawę – podkreśliła. – A to już sporo. Dlatego wybrałeś ścieżkę wiedzy i to właściwa droga.

– Możliwe – odparłem trochę poirytowany tym, że moją osobowość podsumowano w trzech byle jakich zdaniach.

Stefania osądzała ludzi trochę zbyt pośpiesznie. Zwróciła się teraz do Amandine:

– A ty najbardziej ze wszystkiego lubisz się kochać, prawda?

Amandine zaczerwieniła się po uszy.

– I co z tego? – zapytała. – Dlaczego tak cię to interesuje?

– Wiem, że to wyłącznie twoja sprawa – uspokoiła ją Stefania. – Ale widzisz, za dużo dajesz innym. Myślisz, że możesz się zrealizować w pełni tylko poprzez fizyczną miłość. Okropny błąd! Energia seksualna jest najpotężniejszą z energii. Jeśli wykorzystujesz ją tylko po to, żeby osiągnąć orgazm, roztrwonisz ją nadaremnie. Musisz nauczyć się zarządzać tym kapitałem oraz znaleźć inne ujście dla tej energii.

Tanatonauci byli ludźmi silnymi, o zdecydowanym spojrzeniu, umiejącymi zachować zimną krew. Wiedzieli dokładnie, dokąd zmierzają. „Prosto przed siebie, wciąż prosto w nieznane", tak brzmiała ich dewiza wyryta na medaliku, który nosili na szyi.

Podręcznik szkolny, kurs podstawowy, 2. rok

Jak nauczyć się medytacji:

– kontrolując ciało i pracując nad nim tak, by pozostawało nieruchome;

– kontrolując oddech;

– kontrolując myśli.

Wystarczy się odizolować w jakimś pomieszczeniu, przyjąć wygodną pozycję, skoncentrować się na punkcie usytuowanym między brwiami.

Wtedy wszystkie dręczące myśli zostają wymazane. Umysł jest czysty i wsłuchuje się w otaczający świat. Możesz rozdzielić to, co jest w tobie, od tego, co należy do świata. Twoje „ja" może się wówczas wymknąć z ciała, żeby zwiedzić wszechświat.

Technika medytacji Radża joga

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Stefania była właśnie taka.

Raoul milczał, głęboko zamyślony, zwracając uwagę tylko na nią. Po raz pierwszy widziałem, że mój przyjaciel jest zakochany. Magia działała zatem w dwie strony. Ich spojrzenia spotykały się i uciekały od siebie, zachowywali się jak para turkaweczek z nadejściem wiosny. A przy tym Raoul ukrywał dłonie mocno wciśnięte w kieszenie spodni.

Amandine najwyraźniej nie podzielała zachwytu, jaki okazywaliśmy Włoszce. Nie za bardzo przypadły jej do gustu aluzje do jej seksualności. Nieznajoma osoba nie miała prawa rzucać tego rodzaju uwag, w dodatku w obecności innych. W jej zmrużonych ciemnoniebieskich oczach ocean wchłonął czarne przepaści.

Co więcej, do tej pory w naszej grupie Amandine była jedyną przedstawicielką płci żeńskiej. Była przyzwyczajona do wyłączności. Stefania była zatem rywalką tym groźniejszą, że przekroczyła pierwszą barierę śmierci. A do tego wszystkiego Raoul, ten zimny Raoul, był nią oczarowany!

Wyszliśmy syci z tajskiej restauracji pana Lamberta, żeby udać się do naszego penthouse'u, gdzie mogliśmy swobodniej rozmawiać. Poprosiłem Stefanię, żeby pokazała nam, jak się zabiera do medytacji.

Usiadła ze skrzyżowanymi nogami i wyprostowanymi plecami. Zamknęła oczy i przez dziesięć minut siedziała nieruchomo, nie wykonując najmniejszych choćby ruchów. Wreszcie uniosła powieki.

– Tak to właśnie wygląda! – zaśmiała się. – Przerwałam burzliwy tok myśli i pozwoliłam się wchłonąć przez kolumnę wypełnioną pustką. Wystarczyło dać się ponieść, żeby odlecieć przez okno.

– Ale co pani odczuwała?

– Tego nie można zdefiniować, to trzeba odczuć. To tak, jakbyście zapytali mnie, jaki jest smak soli. Byłoby mi ciężko opisać to komuś, kto zna tylko słodki smak. Jakich słów należałoby użyć, żeby to zdefiniować? Trzeba spróbować soli, żeby wiedzieć, o co chodzi. I trzeba medytować, żeby zrozumieć, czym jest medytacja.

Odpowiedź wydała mi się co najmniej mętna.

– Ale jak to wygląda w praktyce? – nalegałem.

– Widzieliście, co robię. Trzeba przyjąć określoną pozycję i trzymać się jej. Skoncentrować się na obrazie i nic więcej. Możecie zacząć trenować, myśląc na przykład tylko o płomieniu świeczki. Będzie tańczyła przed waszymi zamkniętymi oczami, aż wreszcie dmuchniecie, żeby ją zgasić i wyruszyć w drogę.

– Dokąd?

– Do nieba. Na kontynent umarłych. Problem tkwi oczywiście w tym, że trzeba się pogodzić z myślą o śmierci. Wahacie się, czy zostawić żonę, dzieci, przyjaciół. Wierzycie, że jesteście niezbędni, ale to straszny błąd i potworna pycha! Taki stan ducha przeszkadza w medytacji, ponieważ medytacja jest krokiem w stronę śmierci. Tymczasem należy w sposób naturalny pogodzić się ze śmiercią, ponieważ jest ona w życiu tym, co może być najbardziej interesujące.

Oczy Raoula zabłysły.

– Nie rozumiem ani jednego słowa z tego, co pani mówi – ponuro mruknęła pod nosem Amandine.

Znowu rozległ się zaraźliwy śmiech Włoszki.

– Właściwie lepiej by było, gdybym pokazała wam, w jaki sposób my, buddyści tybetańscy, nauczyliśmy się umierać. Dla nas od tysiącleci śmierć jest nauką, a nie nieuchronnym końcem. Zaprowadzę was jutro do tybetańskiej świątyni w Paryżu na seans zajęć praktycznych. Na szczęście prawie wszędzie mamy lokalne filie!

„Tak samo jak duch, który popadł w niewolę ciała, zasługuje na to, by nazywany był cielesnym, tak samo ciało ma prawo do tego, by być nazywanym duchowym, gdy jest w pełni posłuszne duchowi".

Św. Hieronim, „Komentarz do Księgi Izajasza"

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

W tybetańskiej świątyni w Paryżu odbywało się żałobne czuwanie. W kremowych kłębach dymu z kadzidełek wielkie otyłe postacie o przebiegłym spojrzeniu uważnie się w nas wpatrywały. W Stefanię, Raoula, Amandine i mnie. Rozumiałem teraz, dlaczego religia ta tak bardzo zachwyca naszą Włoszkę: religia buddyjska otaczała kultem ludzi grubych i uśmiechniętych.