Bernard Werber - Tanatunauci

Joga już nie wystarczała. W jej życiu nagle pojawił się buddysta z Tybetu i wkrótce potem stał się jej bliskim przyjacielem. Nie było to zresztą bardzo trudne. Mężczyzna ten bowiem lubił puszyste kobiety. W wielu krajach Trzeciego Świata grubym zazdrości się bogactwa, tego, że mogą jeść do woli, i są tam uważani za półbogów. Ponieważ jednak doceniał również umysł Stefanii i widział dobrze, iż jej kształty czynią ją nieszczęśliwą, Tybetańczyk nauczył ją, że ciało nie jest hermetycznie zamkniętym więzieniem i nie jest wcale tak trudno z niego uciec. Poprzez medytację można opuszczać ulotną „powłokę" i powracać do niej bez trudu.

Nauczył dziewczynę kilku technik odcieleśniania, które opanowała tym łatwiej, że przyzwyczaiła się już wcześniej do rygorystycznego przestrzegania fizycznej dyscypliny.

Wreszcie Stefania uwolniła się od tłuszczu! Medytacja ją uratowała, gdyż pozwoliła jej się odcieleśnić.

Żeby uniknąć wszelkich przejawów sceptycyzmu z naszej strony, stwierdziła, że jest jej całkowicie obojętne, czy jej wierzymy czy nie. Czym prędzej ją uspokoiliśmy: tak naprawdę interesowało nas zwłaszcza to, w jaki sposób się do tego zabierała.

Śmiejąc się głośno, zgodziła się nas oświecić.

W czasie gdy mieszkańcy Półwyspu Apenińskiego zazwyczaj robią sobie sjestę, Stefania siadała w pozycji lotosu i koncentrowała się nad swoim odlotem. Potężna zawierucha wypełniała wtedy pokój, porywając jej ektoplazmę i unosząc ją na zewnątrz. Zazwyczaj wychodziła oknem, rzadziej przez dach, nigdy zaś przez drzwi.

– Drzwi są przeznaczone do tego, by wchodziły nimi i wychodziły ciała fizyczne – wyjaśniła nam. – Nie wolno mieszać tego wszystkiego.

Na początku odczuwała pewien niepokój. Kiedy jednak wydostała się już oknem, wchodziła w kontakt z różnego rodzaju duchami, także latającymi. Istniały zarówno dobre duchy, jak i złe. Ważne było, żeby je rozróżniać.

– Najczęściej te złe unoszą się tuż nad ziemią, ale jeśli nie udaje nam się utrzymać wystarczająco wysoko nad dachami, mogą stać się groźne i zaatakować. Kiedy traci się wysokość, trzeba bardzo szybko powrócić do swojego ciała, żeby zdążyć przed nimi uciec.

Jakie dokładnie były te złe duchy? Stefania stwierdziła, że nie jest w stanie ich opisać. Trzeba więc było wierzyć jej na słowo. Mówiła też, że dzięki medytacji jest w stanie przelecieć z niewiarygodną wręcz prędkością nad całą planetą.

No dobrze, jej duch może stał się lekki, lecz ciało ważyło przecież wciąż tyle samo. Uciekała przed swoim problemem, nie chcąc stanąć z nim oko w oko. Pewnego lutowego dnia została jednak do tego zmuszona. W internacie w liceum utknęła na dnie wanny przyssana bańką powietrza, którą uwięziły jej wałeczki tłuszczu. Szamotała się jak żółw przewrócony skorupą na dół.

Zachęcane okrzykami nauczycielki wychowania fizycznego, koleżanki z internatu wykorzystały jej bezsilność i zaczęły wylewać na nią różne nieczystości.

W końcu znudziło im się i pozostawiły ją własnemu losowi, drżącą w lodowatej już wodzie, a osiągnięcia w medytacji na niewiele wtedy się zdały. Na próżno miotała się na wszystkie strony – ciało było uwięzione w muszli z białej stali, a dusza zbyt przerażona, aby się wznieść.

Sprzątaczka uwolniła ją dopiero kilka godzin później. Posłużyła się szczotką jako dźwignią i przy pomocy kilku kolegów oderwała Stefanię przyssaną do wanny.

Ta poniżająca scena naznaczyła ją na całe życie. Stefania postanowiła, że zemści się dzięki swojej tajnej broni: własnej ektoplazmie!

Skoro przechodzi przez ściany, może równie dobrze przenikać przez ciała! Każdego wieczoru wyruszała więc na łów zdecydowana uderzyć w tych wszystkich, którzy się nad nią znęcali. Wykorzystywała czas, kiedy jej ofiary spały, żeby zawładnąć nimi, zaczynając od dużego palca u nogi aż po czaszkę. Osoby te później budziły się z potwornym bólem głowy po nocy pełnej makabrycznych koszmarów.

Ale najlepsze zachowała na deser. Na samym końcu zabrała się do nauczycielki gimnastyki, jedynej obecnej w czasie jej męki dorosłej osoby, która przyłączyła się do oprawców, zamiast ich przepędzić. Stefania wniknęła w jej serce tak głęboko, jak potrafiła, wywołując arytmię. Chwilami mięsień sercowy pracował bardzo szybko, w innych znowu momentach prawie zamierał.

Kobieta obudziła się cała zlana potem. Zaczęła natychmiast wykonywać ćwiczenia, które miały uspokoić palpitacje. Rozumiejąc, że dzieją się z nią jakieś dziwne rzeczy, szybko uklękła i modliła się żarliwie, by przepędzić ducha, który ją nawiedził.

Stefania zostawiła ją, zanim atak serca ostatecznie zwalił z nóg nieszczęsną kobietę. Powracała jednak regularnie, żeby ją dręczyć.

Upajała się mocą, jaką dawało jej kontrolowanie ektoplazmy. Wykorzystywała ją, żeby się mścić, a więc po to, żeby czynić zło; w wielu religiach nazywa się to czarną magią.

Chwaliła się tym przed tybetańskim przyjacielem, który błagał ją, by tego zaprzestała. Czarna magia – powiedział – w końcu pochłania nas i przytłacza w taki sposób, że nie potrafimy już nad nią zapanować. Stefania zatem powinna definitywnie zrezygnować z zemsty. Z zemsty na wrogach. Ale również z zemsty na własnym ciele.

Ona jednak uparła się. Wszystkie koleżanki w klasie brały teraz regularnie aspirynę. Nauczycielka wychowania fizycznego poroniła. A spojrzenie Stefanii było coraz bardziej ponure! Nikt nie miał odwagi spojrzeć jej prosto w oczy. W niejasny sposób wszyscy wyczuwali, że to za jej sprawą dzieją się tajemnicze rzeczy. Kiedyś oskarżono by ją o czary. Ale w XXI wieku autorzy takiego zarzutu zostaliby po prostu wyśmiani.

Kilka dziewczyn przyszło do niej z przeprosinami. Stefania jednak odtrąciła je, wzruszając tylko ramionami. Nadal zadawała ciosy. Atakując układ pokarmowy, wywoływała wrzody żołądka u znienawidzonych osób.

Zrozumiawszy w końcu, że Stefania może się pogrążyć ostatecznie w czymś, co nazywał „wielką złością", buddyjski kolega ujawnił jej tajemnicę reinkarnacji. Zgodnie z wyznawaną przez niego religią każdy w przyszłym życiu musi zapłacić za dobre i złe uczynki popełnione w życiu poprzednim. Każde życie ma nas czegoś nauczyć. Miłości. Pasji. Sztuki. Każdy powinien poświęcać energię na to, aby się doskonalić, zamiast niszczyć. Atakowanie innych oznacza, że przypisujemy im nazbyt duże znaczenie!

Stefania zatkała sobie uszy. Wydarzyło się jednak wtedy coś, co wstrząsnęło nią i zmusiło ją do tego, by posłuchać rad. Koleżanki z klasy zaatakowały wspólnie sprzątaczkę, która uratowała jej życie. Wiedziały, że jest jedyną przyjaciółką Karmelowej Gruszki. Co prawda chciały tylko dać jej kilka kuksańców, ale nieszczęsna kobieta trafiła potylicą w kant ściany. Uderzenie okazało się śmiertelne. Zginęła na miejscu.

– To że zginęła, to twoja wina – stwierdził jej tybetański kolega. – To twoja wina, że jej dzieci są teraz sierotami. Uszkodziłaś jej karmę. Jeśli natychmiast nie zrezygnujesz z zemsty, zapłacisz za to cenę tysiąc razy wyższą!

Po ostatnim ostrzeżeniu rozwścieczony Tybetańczyk zostawił ją. Mocno speszona Stefania zrozumiała wtedy, że już najwyższy czas, by oczyścić duszę z czarnych myśli, które nią zawładnęły. Po bulimii nastąpiła anoreksja. Wciąż nienawidziła swojego ciała, także teraz, kiedy go ubywało na skutek niedożywienia.

Chcąc odzyskać spokój duszy, Stefania postanowiła zgłębić jeszcze bardziej mądrości buddyzmu tybetańskiego. Przyjęto ją do klasztoru lamów w Padwie. Miała nadzieję, że kiedy już odzyska spokój, przyjaciel znowu się pojawi. Nigdy więcej jednak go nie ujrzała. I znowu zaczęła tyć.