Bernard Werber - Tanatunauci

Zjawiwszy się o świcie, Raoul przegonił dziewczynę, żeby Amandine jej nie zobaczyła, i przy pomocy Jeana Bressona posprzątał na tyle, na ile się dało.

Mimo kilku kubków gorącej kawy Félix nadal miał potężnego kaca.

– Przestańcie mnie, kurde, pouczać! Wiecie, kim ja jestem? Pierwszym tanatonautą na świecie. Na świecie!… Wbijcie sobie to do łbów. Pozostali są tylko asystentami, tandetnymi niby-pilotami.

Zupełnie przypadkowo zjawiłem się w tym samym czasie co Amandine. Félix w oskarżycielskim geście wyciągnął w naszą stronę palec wskazujący.

– A oto i nasze turkaweczki! Jeśli myślicie, że nie pojąłem waszej gierki, to znaczy, że uważacie mnie za kompletnego wała!

Raoul westchnął poirytowany.

– Zamknij się, Félix! Mam złe wiadomości dla wszystkich. Dzisiaj rano przyszedł faks: Anglikom udało się dotrzeć do Moch 1. Są na etapie „koma plus dziewiętnaście minut". Więc Féliksie, przestań opowiadać bzdury i zabieramy się do pracy z takim samym nastawieniem jak na początku. Pobudka o godzinie siódmej. Śniadanie: owoce i płatki zbożowe. Pełny check-up przed każdym startem. Dyscyplina, dyscyplina i jeszcze raz dyscyplina, tylko w ten sposób nie damy się prześcignąć rywalom.

– Angolom?… Zdziwiłbym się bardzo – wybełkotał Félix. – Luzik, już jutro dotrę do „koma plus dwadzieścia trzy".

– Aha! Ale tymczasem, pierwszy tanatonauto na świecie, idź wytrzeźwieć u siebie – zarządził oschle Raoul.

Kiedy Raoul przybierał władczy ton, nawet Félix przestawał zgrywać się na gwiazdę i słuchał niekwestionowanego szefa zespołu. Chyląc kark, czknął głośno i wyszedł pośpiesznie.

Tego samego wieczoru Raoul wezwał do siebie Amandine i mnie; wyznaczył nam spotkanie w penthousie. W tropikalnym otoczeniu, wśród gęstych traw wszystkie problemy wydawały nam się znacznie mniej poważne. Tym razem jednak Raoul był bardzo poważny.

– Félix coraz gorzej funkcjonuje – powiedział na wstępie. – A wy uważajcie. Doskonale wiem, że nic między wami nie ma, ale on nakładł sobie różnych rzeczy do głowy i to zakłóca mu spokój!

Nie chciałem wdawać się w dyskusję, która mogłaby być nieprzyjemna dla Amandine, więc czym prędzej postanowiłem skierować uwagę w inną stronę.

– To prawda, co nam powiedziałeś rano? Anglicy rzeczywiście dotarli do Moch 1?

– Tak, to oficjalnie potwierdzona wiadomość. Niejaki Bill Graham depcze po piętach Féliksowi, mając na koncie „koma plus dziewiętnaście minut". Więc chyba rozumiecie, że nadeszła trudna chwila.

Zapalił tego swojego cieniutkiego papierosa i mówił dalej:

– Stawka jest ogromna. Trwa teraz światowy wyścig i nie ma już miejsca na jakiekolwiek błędy. Dlatego Amandine, bądź tak dobra i rozmów się szczerze z Féliksem. Pokaż mu, że wspierasz go i że nawet kiedy jest pijany, nie wzbudza w tobie obrzydzenia.

– Ale… ale… – zaczęła się bronić.

– Zrób to dla tanatonautyki, jeśli nie chcesz tego zrobić z miłości.

Zgodziła się zrezygnowana. Następnego dnia o świcie wyjaśnili sobie wszystko. Przede wszystkim Félix prosił, aby mu wybaczyła, że tak okropnie się zachowywał poprzedniego dnia. Postanowili, że się jednak pobiorą, i mogliśmy przejść do procedur związanych z odlotem.

Kiedy Félix siedział już na tronie startowym, Raoul poprosił go, żeby był ostrożny.

– Nie bój się, staruszku. Jak ty to mawiasz: „Prosto przed siebie, wciąż prosto w nieznane".

Sam sobie wprowadził boostery w żyły. A potem rozpoczął odliczanie:

– Sześć… pięć… cztery… trzy… dwa… jeden. Start.

Zanim zamknął oczy, rzucił jeszcze krótkie zdanie w stronę Amandine:

– Wybacz mi, proszę.

„Na dalekiej wyspie Kouziji żyją przezroczyści ludzie, biali jak śnieg i świeży jak niemowlęta. Nie jedzą nic, tylko wdychają wiatr i piją rosę. Wędrują po przestrzeni, chmury służą im za rydwany, a smoki za wierzchowce. Nie lękają się chorób i monsunów. Są obojętni na wszystko. Powszechny potop nie mógłby ich zatopić. Pożar, który objąłby cały świat, ominąłby ich. Wznieśli się ponad wszystko. Wspinają się w przestworza tak, jakby stąpali po schodach, a w pustce wyciągają się jak na łożu. Lot duszy zaprowadzi ich wszędzie".

Zhuangzi

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Félix nigdy już nie powrócił na ten padół. Nie ożenił się i nie opowiedział nigdy, co ujrzał za murem Moch 1. Wielka Kostucha zapewne nie pozwoliła mu wbić nowych banderilli. Cerber pożarł go. Wchłonął go Baal. Śmierć… go zabiła.

Tam, w górze, zerwał maskę Gorgonie. Być może zobaczył twarz kobiety w białych atłasach ukrytą za maską z trupią czaszką. Zobaczył ją i nie wrócił, żeby nam opowiedzieć o tym, co ujrzał. Być może nie mógł albo nie pragnął tego wystarczająco mocno. Kuszące światło w głębi niebieskiego korytarza okazało się zapewne silniejsze od naszej przyjaźni. Było też silniejsze od sławy, od miłości do Amandine, silniejsze od alkoholu, prostytutek, od tanatonautycznej przygody. Śmierć nadal zatem strzegła swojej tajemnicy.

Pojawiły się jakieś artykuły w kolorowych pismach, w których sugerowano, że coś pozmieniałem w boosterach, żeby pozbyć się niewygodnego rywala. Ale chociaż byłem do szaleństwa wręcz zakochany w naszej pielęgniarce, nigdy nie byłbym w stanie świadomie kogoś zabić, a już zwłaszcza Féliksa.

Natomiast zadawałem sobie pytanie, czy Félix świadomie nie wybrał takiego właśnie rozwiązania. Wiedział przecież, że wpadł w pułapkę sławy i powoli unicestwia sam siebie. A bardziej niż czegokolwiek bał się, że straci Amandine. Pomimo tych historii z paniami kochał ją naprawdę, swoją pierwszą i jedyną kobietę.

Pod koniec poczuł, że nie jest jej godzien. Z prostytutkami czuł się swobodnie, gdyż odnajdywał wtedy swój beznadziejny niegdysiejszy stan. A piękna wykształcona Amandine robiła na nim olbrzymie wrażenie. Félix sądził zapewne, że nie zasłużył na tak czułą i miłą żonę.

„Wybacz mi". Takie były okrutne ostatnie słowa, jakie skierował do Amandine.

Człowiekowi roku, a nawet całego dziesięciolecia zorganizowano państwowy pogrzeb. Jego ciało pochowano na cmentarzu Père-Lachaise w okazałym marmurowym grobowcu. Na kamiennej płycie wyryto napis: „Tu spoczywa pierwszy na świecie tanatonauta".

Jedną z najdziwniejszych postaci w mitologii Indian Ameryki Północnej jest trickster czyli bóg Kojot. Cyniczny klaun, a jednocześnie sprośny i przynoszący śmierć bożek jest często przedstawiany z wielkim penisem i wnętrznościami oplatającymi ciało.

W indiańskich żartach bóg Kojot występuje zazwyczaj jako kozioł ofiarny. Wielki Duch pozwala mu także popełniać głupstwa i czynić zło, a potem sam zaczyna działać, żeby naprawić sytuację. Najczęściej trickster wyobraża sobie, że szkodzi, ale w rzeczywistości jego czyny wywołują skutek odwrotny do tego, który przewidywał. Tym samym trickster, diablę będące rywalem Wielkiego Ducha, okazuje się wcale nie taki zły, jak można by sądzić.

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Jean Bresson stał się drugim wielkim francuskim tanatonautą. Po zniknięciu Féliksa Kerboza postanowił wykorzystać środki bezpieczeństwa, które dopracował z myślą o występach kaskaderskich w kinie, zanim przystąpił do próby wykonania wielkiego skoku.