Bernard Werber - Tanatunauci

Lucinder pogłaskał swojego psa.

– Bardzo interesująca ta pana historia z cząsteczkami świadomości, ale słowo „tachion" nie wydaje mi się zbyt medialne. A poza tym wystarczy już naukowego bełkotu. To strasznie wszystkich znudzi. Pan, Raoulu, jeśli się nie mylę, interesuje się mistykami. A która z odmian mistycyzmu proponuje najbardziej wiarygodne rozwiązania?

– No cóż, według „Tybetańskiej Księgi Umarłych", składamy się podobno z trzech ciał.

– Pan żartuje? Chce pan, żebym opowiadał o czymś takim moim wyborcom? – obruszył się przywódca państwa.

– Powtarzam tylko, co napisane jest w „Księdze". A zatem mamy trzy ciała. Pierwsze z nich jest „ciałem fizycznym". Składa się z materii stałej, fizycznej i lotnej, a wszystko razem tworzy nasz organizm. Ciało to w połączeniu z pięcioma zmysłami dostarcza nam wszystkich doznań wizualnych, słuchowych, dotykowych i tak dalej. W chwili śmierci materia rozkłada się i zamienia w pył. Drugie ciało miałoby być „ciałem witalnym". To magnetyczna pokrywa, która otula ciało fizyczne oraz określa jego silne i słabe strony. Tam umiejscowione są energetyczne południki, o których mówią Chińczycy, oraz czakramy wymieniane przez hinduskich joginów. Tamtędy przebiega nasza naturalna energia, ta, którą wydzielamy z siebie, i ta, którą otrzymujemy z zewnątrz. Tę energię hindusi nazywają prana , a dla Chińczyków to jest qi.

Wercyngetoryks ziewnął, śliniąc się przy tym obficie. Pomyślałem wtedy, że jest czymś co najmniej dziwnym, żeby prezydent, który uważa się za Cezara, nazwał swojego psa Wercyngetoryksem. Dominować nad labradorem, cóż za żałosne zwycięstwo!

Słuchając mistyczno-naukowego wykładu mojego przyjaciela, pragmatyczny wybraniec ludu czuł się cokolwiek nieswojo.

– Niech pan mówi dalej! – poprosił mimo wszystko.

– Od naszego „witalnego ciała" zależy jednak nasze promieniowanie, wibracje i charyzma. A więc wszystko, co sprawia, że bez widocznych powodów podobamy się ludziom lub nie. Choroba wynika w zasadzie tylko z braku równowagi między naszym ciałem fizycznym i ciałem witalnym. Stąd też wzięła się chińska akupunktura, która wyzwala energię w niektórych punktach i zmusza ją do przemieszczania się w inne miejsca…

Ciało fizyczne, ciało witalne… Zgadywałem myśli Lucindera. Czy należy jak najszybciej pozbyć się teraz tego szalonego naukowca, skoro już uporaliśmy się z czarną robotą, i zastąpić go jakąś znacznie lepiej się prezentującą postacią ze świata nauki?

W pewnym momencie wzrok prezydenta zatrzymał się na mnie, tak jakbym był możliwym następcą Raoula. W końcu byłem w to zamieszany od samego początku, a wydawałem się nadal całkiem zdrowy na umyśle.

Pochłonięty wyjaśnieniami Raoul nie dostrzegł wątpliwości u swojego rozmówcy. Niewzruszony mówił dalej:

– Zresztą Kartezjusz nie miał niczego innego na myśli, kiedy oświadczył, że różnica między ciałem i duszą polega na tym, że ciało jest podzielne, podczas gdy dusza jest niepodzielna. Co oznacza, że wszystko się łączy… No dobrze, może też się zdarzyć, że ciało witalne i ciało fizyczne będą funkcjonowały oddzielnie.

– W jakich okolicznościach?

– Hm, pod wpływem narkotyków na przykład lub w chwili omdlenia, orgazmu albo bardzo silnej traumy psychicznej.

– Lub kiedy jesteśmy pogrążeni w śpiączce?

– Właśnie. Mój ojciec, który sporo czasu poświęcił tej kwestii, uważał, że medium i niektórzy mistycy są w stanie w pełni świadomie oddzielić ciało witalne od ciała fizycznego. Był wprawdzie nauczycielem filozofii, ale miał bardzo naukowe podejście do różnych spraw… Według niego jest to jak pozbycie się przezroczystej rękawiczki, która przylepiła się do skóry.

Prezydent znowu pogłaskał psa.

– Znalazłem także teksty napisane pod koniec dwudziestego wieku przez niejakiego profesora Ruperta Sheldrake'a. Ten fizyk zapewniał, że przedmioty posiadają formę niezależną od ich materii. Przyszłe drzewo jest już niejako zapisane w ziarnie, starzec ukryty w płodzie, a formy przemieszczają się jak mobilne bazy danych. Sheldrake dostarczył dowodu na istnienie tych niematerialnych form, nie dając przy tym przekonującego wyjaśnienia. A może jest to zjawisko elektromagnetyczne? Pomijając wszystko, każdy z nas posiada własny zapis elektromagnetyczny. Energię tę wyczuwamy delikatnie, gdy zbliżamy do siebie otwarte dłonie. Ale tutaj jest jakby kulka, którą czasami postrzegamy jako małe słońce, gdy dotykamy swoich dłoni lub gdy musnąwszy skórę obcej osoby, poczujemy nagle wyładowanie elektryczne. Dotknęliśmy niewidzialnej otoczki. Być może otarliśmy się o czyjąś duszę!

Lucinder niecierpliwił się coraz bardziej.

– A trzecie ciało? – zapytał.

Przeczytane w czasopiśmie „Magazine féminin".

M. F.: A więc dusza, mówi pan?

KERBOZ: Tak. Zupełnie jak niewidzialna rękawiczka, która nas zakrywa i którą można zdjąć.

M. F.: Czy może pan to ująć bardziej precyzyjnie?

KERBOZ: Tam moje ciało przypomina przezroczystą chmurę wypełnioną różnobarwnymi refleksami. Pokrywa się z obrysem mojego normalnego ciała, ale nie ma konsystencji, nic nie waży i przemieszcza się tak szybko, jak chce. Może przenikać przedmioty, ale i przedmioty mogą przez nią przenikać.

M. F.: To ektoplazma?

KERBOZ: Nie wiem, czym jest ektoplazma. Mówię o swoim ciele, które stało się przezroczyste. Ludzie nie mogą go już zobaczyć i nie może ono komunikować się z nimi. Za to może przechwytywać myśli ludzi żyjących. Co za przedziwne uczucie!

M. F.: A sama podróż?

KERBOZ: Podróżuje się z prędkością myśli. Kiedy jestem przezroczysty (wykonuje ruchy pływaka), mogę przejść przez panią o, tak. A jednak jestem nadal przywiązany do fizycznego ciała za pomocą srebrzystej pępowiny, czegoś w rodzaju elastycznej świecącej linki.

M. F.: I przyjemnie jest latać, kiedy jest się takim „przezroczystym ciałem"?

KERBOZ: Tak. Ma się wrażenie, że nie istnieją żadne granice. Nie boimy się, że możemy się zranić albo że się zmęczymy. Jesteśmy jedynie ideą w zawieszeniu, która może się przemieszczać z prędkością myśli.

M. F.: Trzeba mimo wszystko sporo odwagi, żeby potem znowu powrócić do swojego bolącego ciała!

KERBOZ: Zgadza się. Zwłaszcza kiedy ma się wrośnięty paznokieć!

„Odkryłem, że droga Samuraja zasadza się na śmierci. W sytuacji kryzysowej, kiedy możliwości przeżycia i śmierci są sobie równe, musi on bez wahania wybrać śmierć. Nie ma w tym nic trudnego, należy po prostu uzbroić się w odwagę i działać. Niektórzy twierdzą, że umrzeć, nie spełniwszy swojej misji, to umrzeć na darmo. Rozumowanie to, którego wyznawcami są panoszący się w Osace przepełnieni pychą handlarze, nie jest niczym więcej jak obłudnym wyrachowaniem, wynaturzonym naśladownictwem etyki Samurajów.

Dokonać właściwego wyboru w sytuacji, w której możliwości przeżycia lub śmierci się równoważą, jest prawie niemożliwe. Wszyscy wolimy żyć i jest rzeczą zupełnie naturalną, że człowiek zawsze wynajdzie sobie jakieś powody, żeby trwać przy życiu. Ten, który wybierze życie, nie podoławszy swojej misji, ściągnie na siebie pogardę i uznany zostanie za tchórza i nieudacznika". [8]

Hagakure, kodeks postępowania samuraja, XVII w.

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka