Bernard Werber - Tanatunauci

Zadowoleni, że słucha ich z tak wielką uwagą, znajomi przekazywali mu wiedzę z dziedzin tak różnych, jak hipnoza, ratownictwo, literatura epoki wiktoriańskiej, informatyka, zapasy w stylu klasycznym, astrofizyka, strategia wojen napoleońskich, matematyka, muzyka dodekafoniczna i wiele, wiele innych. Wszystko się przydawało, żeby zapełniać zbiornik jego myśli.

Jednakże Maxime'owi nie do końca się podobało, że słuchając, wciąż czerpie od innych, nie może natomiast wymieniać się z nikim poglądami. Na początku robił co mógł, żeby zwrócić na siebie uwagę. W końcu oczekiwał przecież tak niewiele. Lecz kiedy tylko rozpoczynał jakiś wywód, rodzice ziewali i zaczynali mówić o czymś innym, a nauczyciele z roztargnieniem wtrącali: „No cóż, bardzo interesujące, ale zupełnie nie na temat". Tak samo było z jego przyjaciółmi.

Czy sprawiał to jego niski, łagodny i być może usypiający głos? Niskie tony, oddziałując na serce i klatkę piersiową, kołyszą i usypiają. Z kolei wysokie brzmienia pobudzają, gdyż docierają bezpośrednio do mózgu. Maxime powtarzał sobie, że ktoś o wysokim głosie, którym opowiada cokolwiek, ma większe szanse na wysłuchanie aniżeli ktoś, kto niskim głosem opowiada o naprawdę pasjonujących rzeczach.

Próbował więc zmienić głos, ale bez większych sukcesów. Z rozpaczy postanowił, że zostanie mnichem trapistą. Wśród ludzi, którzy złożyli śluby milczenia i z którymi rozmowa była niemożliwa, wreszcie poczuł się akceptowany i doceniany.

Miał teraz czas na to, żeby się spokojnie zastanowić nad swoją sytuacją, i w końcu całkowicie się z nią pogodził. Urodził się jako odbiornik i nigdy już nie stanie się nadajnikiem. Opuścił zatem spokojnie klasztor i nadal gromadził wiedzę, słuchając innych. Oczywiście nadal się tą wiedzą z nikim nie dzielił, gdyż wciąż nikt się nim nie interesował, ale stał się przez to olbrzymim ludzkim bankiem danych, który można było rozbudowywać w nieskończoność. Dzięki zgromadzonej wiedzy, którą wielu uznałoby za całkowicie niepotrzebną, byłby w stanie bez trudu wygrać każdy teleturniej, odpowiadając na wszelkie pytania z tak zwanej „wiedzy ogólnej".

Maxime Villain jednak wciąż z zapałem dowiadywał się nowych rzeczy. Odkrył równocześnie, że dziennikarstwo pozwoli mu zaspokoić oczekiwania. Zajmował się różnymi działami: skandalami, nauką, plotkami, polityką, kulturą. A kiedy pisał, nie musiał się przejmować swoim głosem: wśród całej masy osób, które prenumerują gazety, znajdzie się co najmniej jeden uważny czytelnik.

Żeby być dobrze zrozumianym i przyciągnąć zarazem uwagę wymyślonego czytelnika, postanowił także rysować. „Słowa nie zawsze wystarczają – pomyślał. – Czasami obraz okazuje się konieczny, żeby uzupełnić wypowiedź". Od tej chwili do wszystkich artykułów dołączał obrazek. I w ten sposób stał się najbardziej znanym kronikarzem „Małego Tanatonauty Ilustrowanego".

Początkowo pisanie było dla niego jedynie ratunkiem. Zrozumiał szybko, że aby odpowiednio skonstruować opowiadanie, konieczne jest stosowanie bardzo rygorystycznych struktur. Zaczął się pasjonować pisaniem od chwili, gdy uznał, że można je traktować jak naukę ścisłą. Maxime Villain wierzył, że uda mu się napisać tekst, w którym po przeczytaniu pierwszego słowa każdy czytelnik wpadnie w zachwyt, będzie zafascynowany do tego stopnia, że nie będzie w stanie się od niego oderwać i przeczyta go do samego końca.

Taki właśnie tekst miał być zemstą na tych wszystkich, którzy nigdy wcześniej nie chcieli go słuchać.

Maxime zwykł mawiać: „W mojej hierarchii wartości bardzo wysoko stawiam literaturę. Wiem, że jej najwyższym celem nie jest konstruowanie ładnych zdań ani ukazywanie pięknych postaci, ani nawet zgrabna intryga. Najwyższym celem literatury jest to, by ludzie mogli wyruszać w swoich marzeniach jeszcze dalej!".

Żeby ludzie dzięki marzeniom dotarli jeszcze dalej…

Niemniej mimo tak ambitnych planów Maxime pozostał dziennikarzem i nie udało mu się ukończyć żadnej książki. Być może zbyt wysoko ustawił sobie poprzeczkę.

„Kiedy dla człowieka nadejdzie chwila, gdy trzeba opuścić ten świat, dzień ten jest okrutny Z czterech stron świata spływają oskarżenia, z czterech też stron spadają na niego kary. Cztery żywioły (woda, ziemia, ogień, powietrze) walczą ze sobą w ciele człowieka, a każdy z nich ciągnie w swoją stronę. Nadchodzi wtedy posłaniec, którego głos dociera do siedemdziesięciu światów. Jeśli człowiek zasłużył sobie na przychylny głos posłańca, wówczas jest on przyjęty we wszystkich światach, a jego śmierć staje się świętem, które obchodzone jest radośnie we wszystkich światach. Jeśli jest jednak inaczej, jeżeli jest niegodny, wtedy biada mu!".

Zohar

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Nazwisko: Villain

Imię: Maxime

Włosy: ciemne

Wzrost: 162 cm

Znaki szczególne: brak

Uwagi: pionier tanatonautyki

Słabe strony: niepozorny wygląd

„Rozmowa ze śmiertelnikiem" – tekst wraz z ilustracjami autorstwa dziennikarza Maxime'a Villaina. Scena rozgrywa się na najdalszych kresach Raju, u stóp góry światła, gdzie zasiadają wielkie archanioły, arbitrzy naszego przeznaczenia. Występują: trzy archanioły plus Charles Donahue, osobnik, który niedawno zszedł. Anioł stróż Charles’a Donahue nie mógł przybyć na spotkanie, co w niczym nie zmienia sensu i wartości wydanego orzeczenia.

ARCHANIOŁ SĘDZIA GABRIEL: Dzień dobry, panie Donahue.

DUSZA: Gdzie ja jestem?

Zmarły patrzy wokół siebie i rozmasowuje ten fragment ektoplazmy, gdzie amputowano mu niedawno lewe ramię. Podnosi głowę i przygląda się wzgórzu Sądu Ostatecznego i trzem archaniołom sędziom, którzy poruszają niewidzialnymi nitkami z całą masą supełków.

ARCHANIOŁ SĘDZIA MICHAŁ: Jest pan teraz w centrum orientacji dusz i za chwilę przystąpimy do ważenia pana dawnej egzystencji.

DUSZA: Do ważenia?

ARCHANIOŁ SĘDZIA RAFAŁ: Odbędzie się sąd. Pana życie zostanie zbadane po to, żebyśmy mogli osądzić pana zachowania i postanowić, czy w pana przypadku zasadne jest czy też nie zamknięcie cyklu reinkarnacji na Ziemi.

DUSZA: Byłem jak najbardziej w porządku.

ARCHANIOŁ SĘDZIA GABRIEL (przyglądając się dokumentom): Na razie tylko pan tak twierdzi.

DUSZA: Kiedy stałem w kolejce, słyszałem, jak ktoś mówił, że mamy prawo do anioła stróża, który występować może w roli obrońcy. Nie ma go tu?

ARCHANIOŁ SĘDZIA MICHAŁ: Rzeczywiście ma pan prawo do obecności anioła stróża, ale też do obecności osobistego demona. Okazało się jednak, że obaj są w tej chwili bardzo zajęci na ziemskim padole. Wie pan albo i nie, że anioł stróż przypisywany jest w dniu narodzin. Otóż osoba, która urodziła się tego samego dnia co pan, zwróciła się z pilną prośbą o wysłanie do niej anioła stróża i demona. Jakaś nieprzyjemna sprawa dotycząca zwolnienia z pracy bez wystarczających powodów. Są to wyjątkowe okoliczności, ale nie będziemy się nad tym za długo rozwodzić. Proszę się nie niepokoić: będzie to jak najbardziej sprawiedliwy i bezstronny sąd. Sumienia zarówno pańskiego anioła stróża, jak i demona unoszą się nad tą górą i będziemy mogli ich równocześnie wysłuchać.

ARCHANIOŁ SĘDZIA GABRIEL: Pański przypadek będzie zbadany w sposób całkowicie obiektywny. Jest pan tutaj w najważniejszym dla sprawiedliwości miejscu. Wiemy już o panu wszystko. Znamy też intencje, które przyświecały każdemu z pana czynów.