Bernard Werber - Tanatunauci

Prawie każdy przypominał sobie całkiem dokładnie dziwaczne przeszłe wcielenia. W restauracji znalazło się rzecz jasna wielu byłych średniowiecznych rycerzy, ośmiu eks-faraonów, ale też eks-księża i eks-prostytutki.

Każdy miał jakieś wspomnienia z innego życia. Najprawdopodobniej były to sceny widziane w… telewizji i zapożyczone z hollywoodzkich filmów. O ile bowiem byłem gotów uwierzyć tym, którzy uważali się za dawnych wieśniaków, o tyle tym, którzy brali się za Indianę Jonesa, Barbarellę, Tintina, Asteriksa czy Herkulesa Poirota, trzeba było wyjaśnić, że postacie te nigdy nie istniały. Mimo wszystko bawiliśmy się świetnie.

Lucinder dołączył do nas w restauracji. Wydawało się, że i on jest w doskonałym humorze. Zjadł z apetytem makaron z bazylią, a potem zaczął nam opowiadać o polityce.

Po początkowym wzroście wyniki sondaży zatrzymały się na pewnym poziomie. Lucinder wyczuł, że nadszedł odpowiedni moment na wydarzenie, które ostatecznie wywrze wielkie wrażenie na wiecznie niezdecydowanej opinii publicznej. Gdyby Amandine mogła opowiedzieć o prawdziwym ważeniu dusz, zamiast przytłaczać ludzi pojęciami z filozofii i etyki, byłoby znacznie lepiej, stwierdził. Bo właśnie podczas tej ostatniej rozmowy, która stanowi niejako wstęp do reinkarnacji, wszystko się rozgrywa. Należy szczegółowo zapoznać się z całym systemem dodatnich i ujemnych punktów. I w ten sposób pojawił się pomysł „Rozmowy ze śmiertelnikiem".

Nie można było wysłać tam, w górę, ektoplazmicznej kamery w celu sfilmowania sceny, którą widzieliśmy zaledwie przez krótką chwilę. Moglibyśmy oczywiście przyjrzeć się detalom i powtórzyć usłyszane zdania. Kto z nas jednak posiada tak świetną pamięć, by zarejestrować całą telepatyczną wymianę zdań między sędziami archaniołami a duszą, która niebawem ma przejść reinkarnację?

– Maxime Villain! – krzyknęła Rose. – Reporter ektoplazmiczny, dziennikarz z „Małego Tanatonauty Ilustrowanego". Ten ma przecież nieprawdopodobną pamięć. Idealna do tego celu osoba.

– Doskonale! – wykrzyknął Lucinder. – Potrafi także przedstawić scenę w formie rysunku. Moi wyborcy będą w ten sposób mieli do dyspozycji obrazki z Raju, nie ruszając się w ogóle z fotela.

Już obliczał dodatkowe głosy, które zyska dzięki temu świadectwu!

Sam doskonale wiedziałem, że ektoplazmy posiadają znakomity wzrok, ponieważ patrzą wyłącznie sercem, a nie oczami. Czyż niewidomy Freddy nie był najwspanialszym z tanatonautów? A jednak za każdym razem gdy spotykałem Maxime'a Villaina, zastanawiałem się, jak on sobie radzi tam, w górze, mając okulary o tak grubych szkłach.

Mały, okrąglutki, z kiepskim wzrokiem, małą bródką i ironicznym uśmieszkiem, Maxime Villain nieodparcie przypominał Toulouse'a-Lautreca.

Już następnego ranka ściągnęliśmy go do tanatodromu.

– Jakież to szczęście mieć tak niesamowitą pamięć – mizdrzyła się Amandine, kiedy zgodził się przyjąć nasze zaproszenie. – Bo jeśli ja natychmiast czegoś nie zanotuję, od razu zapominam.

Dziennikarz rozciągnął wargi w przepraszającym uśmiechu.

– Ze mną jest taki problem, że właśnie mam za dobrą pamięć. A czasami wolałbym o tym i owym zapomnieć.

Ponieważ na twarzy dziewczyny pojawiło się zdziwienie, wyjaśnił:

– Gdy jakaś informacja dostaje się do mojego mózgu, już nigdy stamtąd nie wychodzi. Jestem przeładowany zupełnie niepotrzebnymi danymi. Moja wiedza jest tak gigantyczna, że staje się to poważnym ciężarem. Z dziesięć razy zaczynałem już pisać książkę i zatrzymywałem się za każdym razem po kilku stronach, gdyż z tak wieloma odniesieniami do różnych utworów literackich miałem wrażenie, że popełniam plagiat. Żeby stworzyć jakieś naprawdę osobiste dzieło, należy zapomnieć o wszystkich innych utworach. A ja tego nie potrafię.

Ja, który zawsze zazdrościłem mu encyklopedycznej pamięci, odkryłem, że stanowi to dla niego przeszkodę. To prawda, że czasami tak przyjemnie jest o czymś zapomnieć… Gdybym tylko mógł ukryć gdzieś w dalekich zakamarkach mózgu tę drugą szatańską prawdę!

Lucinder, jak zawsze przekorny, postanowił przedstawić nam jako znakomitą cechę swoją „zdolność zapominania". Dzięki temu mógł stosować rozwiązania zaproponowane przez poprzedników, które zresztą krytykował, gdy sam był w opozycji. Wybaczał też bez problemu wszystkim, którzy go atakowali, co pozwoliło mu cieszyć się opinią wielkodusznego i w znacznym stopniu przyczyniło się do wzrostu jego popularności.

Biedny Maxime! Ten nie potrafił zapomnieć. Dlatego też zawsze będzie dziennikarzem i nigdy nie spełni się jego marzenie, żeby zostać pisarzem!

Na razie zatem trzeba było jakoś wykorzystać te jego zdolności. Zaczęliśmy od ustalenia, na czym ma polegać jego zadanie. Opracowaliśmy następujący plan: Stefania, Rose, Amandine i ja wykonamy manewr, którego celem będzie rozmowa i odwrócenie uwagi aniołów, a w tym czasie Maxime postara się dotrzeć możliwie jak najwyżej na górę światła, aby posłuchać, co się dzieje podczas Sądu Ostatecznego.

Nie było sensu dłużej zwlekać. Trzy dni później nasza grupa odleciała, żeby przygotować reportaż jeszcze bardziej sensacyjny od poprzednich, poświęconych bitwom w Raju, dzięki którym Villain stał się jedną z wyroczni w tej dziedzinie.

Maxime utrwalił w mózgu wszystkie dialogi. Wraz z odpowiednimi rysunkami zostały one opublikowane w „Małym Tanatonaucie Ilustrowanym", a później ukazały się drukiem w „Rozmowie ze śmiertelnikiem", drugiej książce wydanej przez Amandine Ballus. Oryginalny rękopis, dokument o historycznym wręcz znaczeniu, spoczywa dzisiaj w szklanej gablocie w Muzeum Śmierci przy Smithsonian Institution w Waszyngtonie.

Tanatonauci zawsze okazywali aniołom najwyższy szacunek. Wystarczy zresztą ujrzeć anioła, prawdziwego anioła, żeby natychmiast zrozumieć, że trzeba go szanować. Anioły są być może tym, czym będą istoty ludzkie w roku 100 000. Są milion razy bardziej rozwinięte i subtelniejsze od nas. Inaczej niż my postrzegają czas. Istoty ludzkie są zablokowane między przeszłością, z którą muszą się pogodzić, i przyszłością, przed którą odczuwają lęk. Anioły zaś przenikają przez teraźniejszość, przeszłość i przyszłość. Proponują nam całkowicie nowe pojęcie, „teraźniejszo-przyszłości". Anioł bez przerwy dostrzega konsekwencje wszystkich czynów w krótkiej, średniej i długiej perspektywie czasowej i wybiera działanie w „teraźniejszo-przyszłości" tak, jak my byśmy się częstowali tym samym daniem ze szwedzkiego stołu. Już na wstępie, jeśli wybieramy tartą marchewkę, wiemy, jaki będzie miała smak w naszych ustach. Tak samo anioł, wykonując taki czy inny uczynek, wie już zawczasu, jakie będą jego konsekwencje.

Podręcznik szkolny, kurs podstawowy, 2. rok

W dzieciństwie Maxime Villain był normalnym dzieckiem, może z jedną tylko różnicą: kiedy mówił, nikt go nie słuchał. Zaczynał zdanie i dziwnym trafem zawsze znalazł się ktoś, kto natychmiast mu przerywał. W domu przy stole przerywano mu na przykład zdaniem: „Możesz mi podać sól?". A w szkole wychowawca oświadczał: „Dobrze, przechodzimy teraz do kolejnych zajęć". Wystarczyło, że otworzył usta, a natychmiast uwaga pozostałych osób kierowała się na coś innego albo na kogoś, kto wycierał akurat nos.

Maxime był tym bardziej zdruzgotany, że sam słuchał bardzo uważnie swojego rozmówcy i mógł siedzieć w milczeniu całymi godzinami, gromadząc wszystkie informacje, jakie mu przekazywano.