Bernard Werber - Tanatunauci

Któregoś dnia, wychodząc z kąpieli, przyjrzałem się dłużej wodzie, która bulgocząc, spływała do dziury. Cała tajemnica astronomii właśnie w czymś takim się zasadza: w czarnej dziurze, do której mknie brudna woda. Krąg, którego środek wypełnia energia. Pomyślałem o zagadce, którą zadał mi kiedyś Raoul: jak narysować okrąg i jego środek, nie odrywając długopisu?

Woda spływa do ścieku. Dokąd jednak uciekają nasze dusze? W każdym razie nigdy nie należy szukać tego co z przodu – trzeba się skoncentrować na tym co w środku. Stefania twierdziła, że nasze prawdziwe „ja" umiejscowione jest w dawnym korytarzu, który łączy nas przez jakiś czas z matką. Pępek. Tędy właśnie dostajemy pożywienie, krew i siłę, a później, z chwilą narodzin, drzwi się zamykają. Ale według Stefanii pępek pozostaje nadal bardzo ważnym punktem. Naszym środkiem ciężkości, a więc naszym rzeczywistym centrum.

Ponieważ pępek ma połączenie ze wszystkimi strefami, które niegdyś odżywiał, w razie choroby wystarczy go ogrzać, aby ciepło rozeszło się po całym ciele.

Dzięki pępkowi w brzuchu zaczynamy żyć. A w pępku Galaktyki – umieramy.

Wpatrywałem się dłuższą chwilę w pustą teraz wannę, po czym zarzuciłem szlafrok na wilgotne ciało.

W starożytnym Egipcie, za panowania XVIII dynastii, ceremoniał balsamowania zwłok faraonów i niektórych wysokich dostojników podlegał bardzo ścisłym i precyzyjnie określonym zasadom. Najpierw ciało kładziono na plecach. Mistrzem ceremonii był zazwyczaj kapłan Ozyrysa przebrany za Horusa. Towarzyszyli mu czterej asystenci symbolizujący cztery strony świata. Depilowali ciało zmarłego, a później nacinali brzuch po lewej stronie na wysokości przepony. Kapłan Ozyrysa zanurzał rękę we wnętrzu rany i zaczynał wyjmować najważniejsze organy, które mogłyby zgnić: wątrobę, śledzionę, płuca, jelita, żołądek. Po oczyszczeniu, zakonserwowane w roztworze z roślin, wkładano je z powrotem. Pomocnicy nacierali klatkę piersiową smołą, by ciało się nie pokruszyło. Potem brzuch wypełniano oliwą, tkaninami i mirrą, aby odzyskał poprzedni kształt. Tak samo postępowano z czaszką. W otwory nosowe zmarłego wkładano sztywny patyk w celu przebicia kanalików nosowych. W ten sposób balsamista mógł wprowadzić do środka zakrzywione na końcu narzędzie, za pomocą którego szatkowano drobno mózg, a następnie usuwano go, dmuchając w drugą dziurkę nosa. Gdy mózg wydobyto już na zewnątrz, mistrz ceremonii wykładał wnętrze czaszki smołą. Rozprowadzał ją równomiernie na całej wewnętrznej powierzchni, delikatnie potrząsając we wszystkie strony głową. Wreszcie ciało pokrywano lnianymi bandażami w kolorze szafranowym. Na twarzy kładziono sztuczne oczy wykonane z drewna, a potem maskę pośmiertną z podobizną zmarłego. Jego twarz musiała wyglądać młodo i spokojnie.

Według papirusu numer 3 z Bulaq (Kair)

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Wykłady Amandine cieszyły się coraz większym powodzeniem. W sklepiku matki plakaty z jej zdjęciami, do których pozowała zawsze w bardzo seksownych strojach, lecz nigdy naga, sprzedawały się jak ciepłe bułeczki. Ich fenomenalny sukces znacznie wzbogacił małe rodzinne przedsiębiorstwo. Nie była to jednak najistotniejsza konsekwencja wielce popularnych występów Amandine.

Na początku przyciągały one tylko intelektualistów, osoby, które chciały usłyszeć o czymś oryginalnym, oraz ciekawskich spragnionych wszelkiego rodzaju ezoteryzmu. Metodą poczty pantoflowej dowiedzieli się o nich po jakimś czasie naukowcy. Później jedna ze stacji telewizyjnych wpadła na pomysł przeprowadzenia transmisji występu naszej tanatonautki. Telefonów było tak wiele, że linie się zablokowały. Nagle się okazało, że ludzie interesują się swoją karmą. Chcieli wszystkiego się dowiedzieć: kim byli w poprzednim życiu, kim staną się po śmierci? Szukali odpowiedzi na odwieczne pytania: Skąd pochodzę? Kim jestem? Dokąd zmierzam?

Któregoś wieczoru po kolejnym wykładzie, gdy siedzieliśmy razem w tajskiej restauracji, rozmowa zeszła na temat zwierzęcych reinkarnacji. Czy to możliwe, że wszyscy ci siedzący przy stole ludzie byli niegdyś ryjówką, żabą albo ślimakiem?

Podając nam aperitif o smaku róży i chipsy z krewetek, pan Lambert włączył się do dyskusji. Przyznał, że czasami odpoczywa, stojąc na jednej nodze. Pozycja ta daje mu wrażenie niezwykłego wręcz komfortu. Wywnioskował z tego, że kiedyś musiał być czaplą, i od razu pokazał nam, w jaki sposób potrafi stać na jednej nodze, zachowując idealną równowagę.

Amandine „przypuszczała", że niegdyś była królikiem. Ona także starała się nam to udowodnić, poruszała uszami – w sposób – muszę przyznać – dosyć widowiskowy. Poruszała nimi z przodu do tyłu i wyraźnie widać było, jak pracują jej mięśnie na policzkach. Nosem także potrafiła poruszać, a do tego przypomniała nam, że uwielbia marchewkę.

Jak się dobrze nad tym zastanowić, wydaje mi się, że moje wspomnienia mogą być wspomnieniami lisa. Fantazja czy złudzenie? W głębi odczuwałem doznania, jakie powstają, kiedy na czterech łapach biegnie się szybko przez trawy. Wiedziałem, jak naprężać i rozciągać kręgosłup przy każdym skoku, jak utrzymać równowagę, machając przemyślnie długim futrzanym ogonem. Skoncentrowałem się jeszcze bardziej i przypomniałem sobie długie zimowe wieczory, gdy w cieple zaszywałem się w lisiej norce z lisicą i małymi liskami. Nie było niczego lepszego na świecie, gdy chodzi o odpoczynek.

A na wiosnę z zachwytem urządzałem sobie długie wycieczki po lesie, upajając się zapachem mchu i tymianku, który uderzał mnie w pyszczek, gdy pędziłem galopem. Skąd mogłem wiedzieć, czym jest bieg na czterech łapach? I skąd mogłem znać to uczucie ciepła w norze podczas zimy?

Im dłużej się nad tym zastanawiałem, tym bardziej moje wspomnienia z lisiego życia stawały się precyzyjne. Nie potrafiłem biegać wystarczająco szybko, żeby skutecznie polować. Pamiętam też bolesne spotkania z jeżami. Zapach lasu. Kiedy byłem lisem i wdychałem powietrze, ustawiwszy się pod wiatr, powstawała dokładna mapa okolicy. Tak, pamiętałem doskonale. Ale jak to możliwe?

Pozostali również zaskoczeni byli pozaustrojowymi wspomnieniami.

Temat wciągnął wszystkich, którzy byli w restauracji. Wkrótce inni włączyli się do rozmowy. Pewien gruby jegomość o długim nosie przyznał się nam, że ma sporo wspomnień jako słoń, dalej jakaś nieśmiała pani wyznała, że niegdyś była przepiórką, potem z kolei wyciszony pan opowiedział nam o tym, jak był tyranozaurem, na dowód czego pokazał nam rzeczywiście bardzo spiczaste zęby. Po życiu zwierzęcym przeszliśmy do życia ludzkiego.

Dziwny szczegół: wiele chorób dawało się logicznie wyjaśnić dzięki karmie. Ci, którzy mieli delikatne gardło, byli niejednokrotnie wcieleniem osób zgilotynowanych podczas rewolucji francuskiej. Astmatycy byli niegdysiejszymi topielcami. Osoby dotknięte priapizmem zostały ongiś powieszone. Cierpiących na klaustrofobię wrzucono do ciemnego lochu. Osoby z hemoroidami zostały dawno temu nabite na pal. Chorzy na parkinsona doznali porażenia prądem. Ci z wrażliwą wątrobą zostali otruci. Osoby z chorobą wrzodową popełniły w poprzednim życiu harakiri. Chorzy na łuszczycę zostali kiedyś spaleni. Ludzie cierpiący na migrenę popełnili samobójstwo, strzelając sobie w głowę. A krótkowidz był w poprzednim wcieleniu kretem.