Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

Няма з кім лаяцца. Няма каго ўшчучваць за патаўсьцелыя сьцёгны. Жах. (Ён ужо не знаходзіць сабе месца.) Трэба абавязкова паведаміць належным органам.

Я ж Думка. Я старанна выконваю сваю працу. Я ніколі не спазьняюся паведамляць камусьці пра штосьці, бо хтосьці й дзесьці ўжо забыўся на кагосьці калісьці.

(Ён ня ў стане болей трываць і пачынае паволі, але з усёй моцы. рытмічна біцца галавой аб сьцяну. Думка адначасова зь ім б’ецца патыліцай аб сьцяну, да якой прыкаваная. Думка губляе прытомнасьць. Ён, змарнелы, здымае супрацьгаз).

Думка (апрытомнеўшы, зьдзекліва): Гм. Бачылася я з тваёй... як там яе — свабодай. Яна ж нават макароны ня здолее прыгатаваць. Я ўжо не кажу пра сьвяточны пірог.

Ё н. У той дзень, калі на вуліцы, паралельнай маёй, мянялі лямпачку ў чацьвертым зь левага боку ліхтары...

Думка. ... я вярталася з суседняе крамы...

Ён. ... я адпусьціў сабе бараду й прысьвяціў яе табе...

Д у м к а. ... у той дзень, калі на вуліцы, пэрпэндыкулярнай маёй, згасла лямпачка ў пятым з правага боку ліхтары...

Ён. ... каб ты не сумавала і пляла мне па вечарох коскі.

Д у м к а. А чаму яна рудая?

Ё н. (Бярэ люстэрка і ўважліва глядзіцца ў яго. Ніякай барады ў яго няма.) Ну-у. Гэта ж маскіроўка. Каб агонь не распазнаў мяне.

Д у м к а. A-а. Традыцыя.

Ё н. Мг.

Д у м к а. Прафэсійная?

Ё н. Сямейная. (Паўза.)

Я хачу падарыць табе вершык. Ён належаў маёй бабулі, але зараз я хачу, каб ён быў твой. (Чытае вершык.)

Агонь ахутвае твае валасы

рукі сьцёгны

сонечным зьзяньнем

ты пахнеш падсмажанай куркай

мы п’ем гарбату з попельных кубкаў

ты — мая думка

Д у м к а (крычыць). Я не твая думка. Я мая думка. Ма-а-я-а-а...

(Ён хапаецца за голаў і зьбягае.)

(Чуецца бум-бум-бум, як сыгнал небяспекі.)

(Убягаюць мужчына з калыскай, жанчына з кейсам, становяцца ў шэраг, за імі два крэслы, на якія яны й сядаюць.)

Думка. Дзядей заводзяць таму, што адно адному яны надакучылі і паступова зьяўляецца прага чаго-небудзь новага.

Мужчына з калыскай падымаецца). Я хачу сына (сядае).

Жанчына з кейсам( падымаецца). А я дачку (сядае).

Д у м к а. А як жа ваша гульня «Трэці залішні»?

Мужчына з калыскай (абурана устае). Як ты можаш? (Сядае.)

Жанчына з кейсам( устае). Ну і ну. (Сядае.)

Д у м к а. А потым яны не разумеюць, адкуль бяруцца комплексы. (Быццам тлумачачы нешта і так зразумелае.) Адкуль і дзеці бяруцца.

Мужчына з калыскай (устае). Амаралка. (Сядае.)

Жанчына з кейсам( устае). Эгаістка. (Сядае.)

Думка. Прабачце, я, мабыць, памылілася дзьвярыма

Яны (у адзін голос). Дзівачка. Тут адны дзьверы.

(Зноўку чуецца «бум-бум-бум». Усе падхопліваюцца й зьбягаюць)

(Зацямненьне.)

(Думка так і вісіць на сьцяне. Ён сядзідь на ложку тварам да яе і чытае газэту.)

Ён... калі раптам вы забыліся на малако і яно ў вас зьбегла, не ўсчыняйце панікі, набярыце нумар 000-000 — і наш дзяжурны падкажа, што трэба рабіць ў гэтай надзвычайнай сытуацыі. Hi ў якім выпадку ня дзейнічайце самастойна. (Задуменна.) Ой, трэба тэта выразаць. Такую інфармацыю нельга губляць. (Выразае кавалак з газэты і прышпіляе яго на Думку. Сядае й чытае далей.)

Учора грамдзянін Грамадзкі Грамада Грамадавіч пры напісаньні чарговага ліста свайму брату не адступіў належныя тры з паловай сантымэтры ад краю паперы, (жахліва) ня можа быць!!! тым самым парушыўшы ўсе найважнейшыя нормы й стандарты напісаньня лістоў.

Па словах ягонае жонкі, грамадзянін Грамадзкі ўжо неаднаразова ігнараваў правілы ў нейкіх дробязях, але да ўчорашняга выпадку гэта не набывала такіх сусьветных маштабаў. Прысуд быў вынесены адразу ж — сьмяротнае пакараньне. (Рукой прыкрывае рот.) Божа мой (Сядзіць задуменны і занепакоены.)

Думка(як у ліхаманцы). ... Дзе цукар?.. Дзе-е-е?.. Мая кава-а-а-а (плача), чаму яна з цук- ра-а-ам? Гам-гам-гам ...Ён жа хацеў.

Ё н. Цішэй, ты. Цішэй. (Азіраецца вакол, каб ніхто не пачуў.)

Думка ..хацеў..каб я сталася ягонай.... яго- най..

Ё н (вельмі хвалюецца і шкуматае яе за плечы). Я прашу цябе: ня трэба гэтак крычаць...

Думка... ягонай і толькі ягонай... асабістай (Ён затыкае ёй рот, але яна, матляючы галавой, вызваляецца й крычыцъ) ... д-у-м-к-а-й !!!

Ё н (хапаецца за галаву, адбягае й крычыцъ што моцы). А-а-а-а-а-а-а!..

(Трошкі супакойваецца, потым зноў пачынае енчыць і хаваецца над ложак...)

(Уваходзіць жанчына з кейсам, на ёй гарнітур і гальштук, яна сядае на ложак. Ёй нязручна сядзець, бо пад ложкам — Ён. Жанчына нахіляецца і выцягвае яго адтуль, супакойваючы... Дастае з кейса вяроўку, абвязвае ягоную шыю, а другі канец прывязвае да ножкі ложка. Галубіць яго па галаве. 3-пад ложка дастае вялікі плякат, на якім напісана: «ПАНЕНКІ АБАРОНІМ БРАТОЎ НАШЫХ МЕНШЫХ !» і ставіць побач зь ім.)