Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

***

напэўна
салодка ў роце
ад жоўтага пацалунка
напэўна

няёмка ад сіняга позірку
напэўна
абдымкі чырвоныя ёсьць самымі моцнымі
а думкі ружовыя -
пухнатыя камячкі надвячоркам
напэўна
дотык далоняў замерзлых
попельна-шэры
са срэбнымі кропкамі
ад якіх казыча ў носе
напэўна
балюча птушцы
у белым палёце
адчуваць сябе чорнай
напэўна
зіма. што зробіш.

***

сьпінамі ў сьнег падаем
рукі раскінўшы ўпоперак
цёпла ўздрыгваюць вейкі
апошняга дня вайны
тварам да смужнага неба
неба мяне цалуе анёлы там у цывільным
а тут

у вайсковай форме
крокі закаваныя ў боты
ножаць басанож ножаць
ногі закаваныя ў крокі
і я закатаваная ў сьнезе

***

калі памірае дрэва
ружовыя смочкі
схіляюць свае галовы
ў знак жалобы

калі памірае дрэва
робіцца цёмна
бо ўсе вочы хаваюць сорам
за фіранкамі вейкаў

калі памірае дрэва
боль каханка
я суцяшаю
вуснамі лекавымі
і перабінтоўваю
цела ягонае
рукамі ды пальцамі бялявымі

калі памірае дрэва
нехта моўчкі бярэ маю голаў
у далоні свае
і засынае
пакуль недзе за вокнамі
ПАМІРАЕ МАЁ ДРЭВА

***

сакавітая
сукравіца
раскусвае
скуру
да самых зрэнак
пасівелых ад болю
на шматочкі выспаў
на тысячы смочак
што схаваліся ад спарону
куды ні кроч - паўсюль эрагенная зона
мядовым язычком
вузлы залізвае
і ўжо ня болесна
і вочы хутаюцца ў вочы
а я чырк
чыркну
чырваньню
па шчацэ
дзе
яшчэ
не астылае
яшчэ цёплае
варушыцца
цельца
пацалунка
кволага

***

У душным пакоі душацца
душы
а мы нацягваем сінюю скуру
на кончыкі пальцаў
у душным пакоі душацца
душы
толькі чамусьці Я задыхаюся
нічога-нічога
знайду Гаўроша
пазычу грошы
набуду Будду
і буду
зноў дыхаць

***

Атрамантавыя плямы замярзаюць
ад холаду
гэтага гораду
жвірынкамі за каўнер коцяцца
гуляюць у хованкі
мы выракаемся нашай аголенасьці
на карысьць нязьменнай статыстыкі
жывых памерлых і не
народжаных
чырвоных плямак атрамантавых

***

Вада парастае мохам
забыўшыся на сваю сутнасьць
струменьчыкі валасоў зьнікаюць
у карнавальным пыле
як амальгамавым сьнегам
пахнудь першыя птушкі
так водарасьці твае плачуць
па акіяне каханай

***

Ружовыя галюцынацыі
прыходзілі нечакана
запаляючы першародныя ліхтары
сваім колерам
з гузікаў і разынак
дзеці будавалі хаткі
сваім будучым немаўляткам
абмінаючы пяты дзень
восемдзесят другога шэрагу
пад гукі сьвятла
з кожным імгненьнем —
мы былі далей ад пачатку
там дзе сьведка - адзіны
а забойстваў ня зьлічыш
і цела маё эмбрыёнавым шалікам
спачывала ў тваім сцэнары па суіцыдзе

***

у рукавічкі забіліся крошкі
смачныя крошкі
поснае булкі
дзе ім схаваць
свае крохкія цельцы
ад гольчатых дзюбаў ня зьбегчы
ня зьбегчы
асірацелыя крошкі
кімсьці
зьедзенай булкі

***

з расплеценых косак
выбіваюцца стогны — чые гэта рукі?
булькаценьне вады
парушае ідылію шклянкі -
хопіць?
слімаковыя вусны
на гербарным целе
шукаюць кропель
што мурлычуць жаданьні
на гербарным целе каштан сухотны
пастуквае калыханку
недзіцячай хваробе

***

Голас упэўнены ў сваёй прыгажосьці
і значнасьці
будзе распавядаць жудасныя
гісторыі...
а я не спужаюся,
і толькі мае кволае цела
напаткаюць
ліхаманкавыя канвульсіі,
не, не ад страху,
а ад вільготных вуснаў,
якія падзеляцца сваім адчуваньнем
колераў.

ПРАДМОВА ДА П'ЕСЫ

У пакоі дом будуецца
Для мятлушак-зелянушак
Дзе нехта
Хацеў спакусіць надзею чакалядкай белай
Пасадзіў у няволю маленькую волю
На веру глядзеў — зьесьці хацеў
Сьпіртаваў у слоіках
Ружовых слонікаў
Прызнавайся,
Калекцыянэр з цукеркамі ў лапах,
Я адпомшчу табе адным махам
Падпілую ножкі
У твайго ложка
Зьем усё печыва
Паб’ю вокны
I пайду сьвяткаваць вызваленьне
сваёй рэспублікі
Я — нацыянальны герой
Люблю бублікі