Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

***

Мяне не хапае бо
каб пакрыць твае вусны сваімі
патрэбна Вечнасьць
жменьку чырвоных птушак
кіну ў неба
тая што ўпадзе
станецца зернем
і прарасьце
праз рукі мае
чорнымі дзьмухаўцамі
ты раззлуеш свае словы
яны
коньмі
паСкачуць па Скуры абСыпанай
Сакурай
раздрапаюць
раскрышаць вусны
кінь мяне ў неба
я ўпаду
бо я - зерне
што прарасьце сланечнікам
белым белым мылам
сады памыю
пах дрэва ў валасох
зь дзіцячага шоўку
прачнецца
разам
амаль
побач

***

Мне белым кітом
умерзнуць у неба
мне белым кітом
заснуць за вакном
прачнуцца
не пяском

і ня глебай
а белым белым белым кітом
і дзень будзе сьніць мае акіяны няўдала
падзеленыя лініяй фронту
войскі аблокаў і войскі хмараў
пад кулямі плачуць
сухім потам

а мне выкінуцца на бераг
кітом белым
і хлеба духмянага кавалак
зьесьці
пакуль не прыйшлі
на той бераг
людзі
цяжарныя сьмерцю.

***

Пустою калыскай павісну між вуснаў дрыготкіх
люляць радзімыя плямкі
нагамі ўрасьці ў глебу
рукамі
ў аблокі
пахнуць ды слухаць
мурашыныя маршы шапочуць
у вушы шалёныя смакі
гаркавыя
як крывя дзьмухаўцоў
як грудзі травы залітыя семем жаўнера
прымружыць
пакатыя вочы траўня скляваныя макамі
у лысых вачніцах ваўчыцы
там дзе варушыцца поўня
то ўлева то ўправа
гайдаюся я калыскай пустою
пад сэмафорным небам
чый спогалас
замыкае дзьверы
а вусны ня вераць
і торгаюць ценяў
ад галасоў, ад дрэваў
і ад валасінкі кароткай
што трымае мае прыдалоньні
на ўлоньні
акурат над бяздоньнем
уверх

***

я бяздомныя рухі цела свайго
я бяздомныя рухі цела свайго напаткаю
у завані
між караблёў п’яных
дзе сухажыльлем разьвесілі кашаль
на дрэвах
аглохлых ад вачэй безьлічы
дзе шкарлупіньне на шкло налепла
мне не адскрэбці
і белая вусьцішнасьць
матыльком
сядае на голую сьпіну
вольную
ад крылаў ад крыкаў ад пацалункаў
мая свабода навыварат пляце сабе КОкан
і КОжны з нас вусьціш
і КОжны з нас паасобку

***

па-ведамленьне
аб не-існаваньні
прыйшло не-чакана
было залішнім
выцягваць боты
ды йсьці на сустрэчу
кожную голку
з маіх пазногцяў
павыцягвалі ўчора
зрабілася сумнай
ды бессэнсоўнай
вячэрняя кава
лужыны
мокрыя могілкі кропель-ападкаў
штодзённа
тут папаўняюцца
новымі жыхарамі
птушка
з адрэзанай лапкай
і вокам кіклёпа
сядзіць на падваконьні
ды чысьціць пёркі
жанчыны
змываюць штучнасьць
і ў сваіх ложках чакаюць таго
чаго не адчуюць напэўна й заўтра
сьвяточны пірог
застанецца на дзень наступны
а я ўсё адно
пайду басанож
па тваім роце

***

р-ранкам халодным
халодным-м-рр р-ранкам
ля вейкаў ціха
памірала
вечнасьць

***

Вока каня
Вільготнае ад вуснаў маіх
Перакульвае мяне
галавой долу
рукі мае занадта слабыя
ісьці па зямлі
а ногі дужа ўжо брудныя
каб крочыць па небе
так зьяўляецца неабходнасьць
вырошчваць крылы
ці рабіць іх
з падручнага матар’ялу
і
ня лётаць
сінюю вену
што небам праклалі над каштанавым дрэвам
мне так лёгка парэзаць
навостраным пер’ем
лепей зьверам зьбягу.
ля засохлае студні
буду грызьці каменьне
да смаку салёнай іржы ў роце
і спадзе мая смага
як вейка з вока каня спадае
на чэрствыя вусны
дзікай свабоды
мінаючы рудыя бровы
той мост адзіны
да якога ніяк не дайсьці мне —
занадта ён побач

***

Валасы мае голас
адкіне
Далёка
за сьпіну ночы
выгнутай абаранкам
гэта я той жаўнер
што гвалціць сваю перамогу
пад парванымі крыламі
чорнага птаха

гэта я на ўскрайку імя
расстраляю бясплодныя дні
паставіўшы іх да сьцяны тварам
крывавым нэктарам
выпестаўшы салодкую кулю

абадранае сэрца
за адамаву скабу закоціцца
шкляной пацеркай
хапаючы
мандарынавы пыл
чужых на ўвесь сьвет
вуснаў

а я крыкну яму крокам руш
усьлед за сьнегам кульгавым
туды дзе
босыя ногі рудавокіх анёлаў

ідуць зь берага левага на правы
слухаць
бязротую вусьціш
неруша вачэй нашых