Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

***

Чаму я ня дрэва
пад тваёю сякерай

некранутае вока
шматкамі позірку
пахам солі аддае вонкавасьць
а я ўнутры
і не знайсьці мяне
ты прыйдзеш на поле
парослае валасамі
зьбіраць ураджай
задубелымі пальцамі
і пакладзеш на каменедрабілку
рэшткі цела майго
недасьпелага

***

Адсюль немагчыма памерці
тут можна адно — слухаць
і ўпарта ня чуць
як навокал
нічога ня дзеецца
як бэтонныя дрэвы
чакаюць сваіх кватарантаў -
алюміневых птушак ТУ-154
як людзі стукаюцца аб шкло
ў сваіх камэрах хаваньня.
Ужо на працягу тыдня
тут вядзецца рэканструкцыя неба
а якое яно было напачатку
ніхто й ня памятае.

***

Я часткова памру
часткова загіну
кавалкамі зьнікну
кроплямі высахну
жменямі разьвеюся
каменьчыкамі патану
шматкамі спарахнею
па малекуле атручуся
па атаме задыхнуся
выкінуся
парвуся
па швох разыдуся
пад колы патраплю
і зьнікне праблема выбару

***

Белая жырафа
паплёскайся ў Сэне
я хачу бачыць якая ты - мокрая.
Белая ці з прожылкамі?
а можа зялёная
ад водарасьцяў пухнатых
і цьвілі сьлізкае?
а раптам чырваньню заліешся
мабыць тады прыгожай здаешся?
Не
адказала жырафа
зрабіла крок
і паплыла па Сэне
белым гарлачыкам

***

Сьпелыя зморшчынкі лужынаў
пакрыёма схаваем
ад матыля-аднадзёнкі
каб ня бачыў
якое жыцьце можа быць
доўгім

***

У жоўтай траве
цвыркун папяровы
чакае
пакуль яму намалююць
непаслухмяныя вочкі

***

сьнежня чацьвертага
згвалтаваныя дрэвы
прыкрываюцца пер’ем птушыным
ды марна
ім не пазьбегнуць майго шкадаваньня
сьнежня чыцьвертага
я выгульваю сябе
па алеях дахавых
для ўзмацненьня
болю сьвяточнага
недзе памёр бог
а я вару сабе зупу
і ўсё як звычайна
сьнежня чацьвертага

***

У доме дзе вада расыпалася
ад абыякавасьці
штучным подыхам
лечыш сполахі
а я не адказваю
мне бегчы ды бегчы
выбраныя словы
старанна сьціскаю ў кулачок
добра?
а я не адказваю
мне б пасьпець схавацца ад дзетак тваіх
ад маіх сполахаў
спатыкнуся аб вусны
правалюся ў вочы
накладу бінты вакол галавы
зь цябе выціснуся
і пачну ротам сьсінелым
сьнег есьці

***

злосны абледзянелы Ыт
ніколі ня чуе крокаў
Хіам
справа ягоная - сякеры вострыць
а зьлева - гарбата стыне
у кубку
ад авангардысткі

***

Я прачынаюся ад таго
што цела тваё
стала халодным
ты памёр.
ноччу.
магчыма пад раніцу
сьледзтва ня будзе!
лядовішча зьнішчыла ўсіх сьведкаў!
давай зоймемся
непатрэбнаю раніцай
расчэшам яе
ці нашыем ёй абалонак
з уласнае скуры
можаш застацца тут на стагодзьдзі
сьледзтва ня будзе !

***

Ад слупа да слупа
па стальных правадох
з хуткасьцю
трыста мэгапацалункаў
ў хвіліну
цячэ нешта
нешта мае
вялізнае з пахам язьміну.
Стану пытальнікам
пасярод поля
сярод чорных кропак
крумкачовае зграі
і на сухажыльлях цела свайго
што-небудзь з Шапэна зайграю.
Да д’ябла ўсялякія там
‘каханьні’
мяне ванітуе ад іх пяшчоты
я лепей буду на паляваньні
страляць сабе ў голаў
ад адзіноты.

***

Дзікія кірлі на сьняданак
склявалі мой страх
іх вочы нахабныя
даелі свой дзень
новая гісторыя
недапітай гарбаты
недапісанай скаргі
недасоленых рэчак...
лашчы ногі мае й рукі
калі чацьвер — яшчэ немаўлятка
яму ўсяго - дзьве гадзіны
а я зьнікаю
як зьнікаюць выспы і чоўны
на тваім даляглядзе.
Вазьму іх з сабою
некалькі мільёнаў тваіх сьлёзак
хаваюцца ў ракавіны
і застаюцца на мяжы
скажы
яны таксама твае каханкі?

***

Зрываюся
лячу
падаю
вочы колюцца аб
нешта цёплае — гэта ты
расчытваеш сьляды інквізыцыі
пад пракіслым сонцам
кастрычніка
Дрэвы гуляюць у шахматы
мы гуляем у дрэвы
нехта заўсёды здаецца
першым
раніца перад расстрэлам
сёньня мая чарга
крумкачоў пасьвіць
на пальцах салёных рабіць
засечкі
калі вочы адмаўляюцца
бачыць
я знаходжу твой голас
навобмацак