Вольга Гапеева - Рэканструкцыя неба

***

Адчыняй сваю дамавіну
я ўкрыжую цябе на басэтлі
мае цела ня можа больш лётаць
яно мкнецца ў свой лепразорый
3 тваіх костак зраблю сабе панцыр
не шкадуй мяне, маіх лапак
чарапашкаю быць няблага
толькі ў неба глядзець нязручна
Я памыю твае вантробы
і разьвешу сушыцца на дроце
на рабінах чырвоныя гронкі
гэта я сьвяткую забойства

***

Пясок
колеру маёй скуры
сьнегам кладзецца ля акіяну
плача нехта
а нехта памірае
Там на ўзьбярэжжы трупных аповесьцяў
жывуць пілігрымы — войска крумкачовае
іх вязьні — нехрышчоныя лужыны
іх дзеці - душы атручаных
плача нехта
а нехта памірае

***

Восеньню
калі ўсе газэты
адлятуць у вырай
я распавяду табе пра карабельную самоту
і пра стомленых празаікаў што пішуць
свае аўдавелыя вершы.
Апошняе шкло
парвецца на акулярах патаемнага дому
і я прыгадаю фіялетавае заўтра
і ты не станешся ягоным хросным бацькам
(твой Бог не дазволіць гэтага).
Шэрая кволасьць нябеснай вадкасьці
ўжо не пакутуе пад вострымі штыкамі
Былога сонца.

***

У слоік
парослы атручаным квецьцем
я пакладу свой сорам — жоўты павук
спляце павуціну
і нецьвярозыя мухі
засьведчаць сваю далікатнасьць
пачуўшы ягонае хваляваньне
(мой страх перад табою)

***

я распілую хоспісны вечар
клічнікам раніцы
ты палавінкі яго пакладзеш
на шалі жаданьняў
аквамарынавы подых маёй летуценнасьці
і
недасяжны бурштын
тваёй сталасьці

***

Цэляфанавыя вятры
запакоўваюць аблокі
дажджы не ідуць
яны ня людзі.
Сумна глядзіш як асобы жаночага полу
здымаюць перад табою
спачатку станік а потым
а потым ўжо неістотна
адпаведная колькасьць пытаньняў
да загадзя падрыхтаваных адказаў
а ўрэшце навошта
ты ўсё пра іх ведаеш.
У іхніх вачох няма нават зрэнкі
тваёй каханай.
Некаторым прымацоўваеш плаўнікі
ды хвосьцікі
каб яны змаглі плаваць па моры
якое хутка назавуць тваім імем
іншым прышываеш срэбную луску
каб у выпадку звальненьня з працы
яны маглі б асьвятляць твае пакоі.
Час нікуды не ляціць
ён ня птушка
ён проста правальваецца ў каналізацыйную дзірку
і захлёбваецда там марскімі пачварамі
жалезнымі цмокамі іржаваю сьлінаю.
Эпоха палонных сантэхнікаў
хутка скончыцца
і зноў давядзедца
заліваць іхнія муміі цэмэнтам.

***

Аблокі перасьпелыя
не сарваныя маім птушыным
позіркам
сухажыльлем чапляюцца
яблыка спасаўскага
і напіўшыся чэрствай самотнасьці
кахаюцца з хмарамі

***

крылы
мной выразаныя
з падручніка па біялёгіі
раптам убачу за сьпінамі
гарбатымі сьпінамі псаломшчыкаў
ціхенька спалохаюся
і вось ужо
енкі клінічныя
ціснуцца ціснуцца ў дзьверы
ціснуцца ціснуцца ў вочы
ціснуцца ціснуцца ў вушы
чуеш?

I

жнівеньскі голас
назьбірае каштанаў
сініх і жоўтых
памерла-хворых
сьлёзкамі скоцяцца
ў даліны далоняў
сіні і жоўты
жнівеньскі голас

II

Золатка, Вас расстраляў
жнівеньскі голас?
Зяачыць так трэба. Ня плачце.
Прашу Вас, ня пэцкайце лісьце
сваёю крывёю.
Золатка, можа запросіце нас
у калегіюм сьмерці?
Што? Перапоўнены?..

***

з прасьціны мармэляднага неба
вышый мне вусны
з вэлюму чорнага ветру
вышый мне вочы
зашпілі на сукенцы
цацачны гузік
і навучы ўсьміхацца
пункцірамі ночы.

***

Асьцярожна памый свой цень
мы — словы
пакараныя маўчаньнем
і мы ня вернемся
з тае вайны паміж мною і мной

***

Як паклічу цябе на вайну
ці пойдзеш са мною
праз жоўтае-жоўтае поле
да гары Сьвятое?
Як згублюся ў жоўтым полі
з параненай галавою
ці станеш мяне шукаць
з ранку да ночы?
А як знойдзеш
ці зразумееш мяне - чужую
непадобную ні на кога —
дзікага зьвера?
Як раздрапаю скуру тваю
не ад лютасьці
ад адчаю
закрычыш ад болю тупога
ці ад асалоды?
А як скончыцца жоўтае поле
і пачнецца восень
ці будзе апошні наш яблык
сярод ссохлага лісьця?