Кастусь Акула - За волю

Нік уважна пазіраў у ейныя вочы. Ня бачыў у іх ценю хвальшу.

— Я апынулася ў цяжкім становішчы. Бяз працы, у пазыкі залезла. Даходзілі слухі, нібыта мяне шукаюць. Які-ж тут маеш выбар? Аднаго дня я лістала нейкі журнал і пабачыла жанчыну ў масцы. Голад і даўгі — не сябры. Нарадзілася ідэя… ў масцы. Сяброўка мяне завяла.

Вера спынілася.

— Ну і?

— Нік, запраўды я не прадбачыла, што там ёсьць аж так многа кандыдатак. Ніколі не ўяўляла. Ну, я меркавала, што й тут будзе завал. Калі-ж ёсьць, як відаць, такі вялізны выбар, дык ты мусіш пэўна таму энтрэпрэнеру сэксам адгадзіцца, ці што… Усё гэта мне здалося агідным.

Падалі напіткі. Вера перастала апавядаць, быццам чакаючы, каб Нік яе спанукаў.

— Дык, за тваё здароўе! — Нік падняў келіх з брэнды.

— На здароўе.

Вера ледзь памачыла вусны віном і прадаўжала.

— Калі прыйшла мая чарга, я пайшла на інтэрвю. Праўда, гэта цяжка назваць словам «інтэрвю». Той агент намякаў, рукамі лез, можаш уявіць сабе. Здавалася мне, што памру з сораму. Я ўцякла дамоў і плакала…

І запраўды сьлёзы наплылі ў ейныя вочы. Выняла хустачку, выцерла іх. Ніку зрабілася няёмка.

— Ведаеш, — прадаўжала Вера, — усё-ж ня было выхаду. Пайшла назад і, пасьля спробаў на сцэне, мяне ўзялі.

— Прабач за пытаньне: мусіла ты яму сэксам заплаціць?

— Нік, ня ткай носа туды, дзе ня твой бізнэс… Хоць я магу з гордасьцю сказаць, што абыйшлося бяз гэтага. Цяпер твая цікавасьць ужо задаволілася?

У вачох ейных зьявілася перамога.

— І як-жа так скора ты да зоркі дабралася? — насядаў Лок.

— Але-ж ты недаверлівы, Нік. Скажу праўду: трыкі памаглі!

Яна зьдзекліва ўсьміхнулася.

— Ці магу ўсё гэта пераказаць Алесю?

— Нік, барані Божа, не рабі гэтага!

Голас ейны задрыжэў. «Добры знак», — падумаў Нік.

— Чаму-ж ты ня хочаш, каб я твайму дарлінгу ўсё расказаў? Можа ён будзе захоплены тым, што ягоная мара ўжо зоркаю стрыптызу сталася? Можа гэтая вестачка ўваскросіць яго з дэградацыі? Га?

— Нік, навошта тут твая іронія і розныя кручкі? Я не магу гэтага зьнесьці, бо сёе-тое чула пра тваю мараль. Якое права маеш адносіцца да мяне, як нейкі судзьдзя? Ці ты ведаеш маю праблему, ці тыя абставіны, у якіх я была апынулася? Ты расказваеш пра Алеся і спачуваеш яму. Дзякую табе за тое, што ты памагаў чалавеку, якога кахаю. Але пра мяне, упікаць мне? Прабач…

Дзяўчына злавалася і ў гэнай злосьці станавілася надта прывабнай. Іншая, на яе месцы, даўно апынулася-бы між сапсутых наркотыкамі прастытутак. Запраўды, Нік набраў да яе пашаны цяпер, вось у такой адкрытай гутарцы. Алеся якраз вось такая асоба можа выцягнуць назад з дрыгвы дэградацыі.

— Прабач, Вера, я мусіў-бы крыху накш… Можа гэта нешта такое ў маім характары, што пхае, каб іншых крыўдзіць. Выбачыш мне?

— Я табе ўжо прабачыла, — зазьзяў твар Веры.

— Дзякую. Ты — надзвычайная дзяўчына. У адну хвіліну ты ўспыхнеш выбухам злосьці, а ў наступную прамянішся сонечнай усьмешкай. Гаворачы шчыра, я зайздрошчу Алесю.

— Цяпер-жа ты лісьлівы…

— Ды не… Хачу спытацца, вяртаючыся да галоўнага: запраўды ня хочаш, каб расказаў Алесю пра цябе?

— Не цяпер, Нік, прашу цябе.

— Нават не сказаць, што цябе сустрэў?

— Прашу цябе памаўчаць, Нік. Расказ пра мяне толькі прынясе яму горыч і цярпеньне. Я спадзяюся, што яго скора пабачу. Ня пытайся калі, я пастараюся. Вер, Нік, што тут мне працаваць нялёгка. Некаторыя з гэтых сук такія зайздросныя, што, каб маглі, яны-бы мяне жывой зьелі.

— Згода, Вера. Але я мушу змывацца ўжо, мне час. Нешта хачу табе запрапанаваць. Давай, зробім такі дагавор: я нічога цяпер не скажу Алесю пра цябе калі ты прыабяцаеш быць са мной у кантакце й дасі мне свой адрас. Строга, пасяброўску, Вера, кажу табе, што я гатовы табе поўнасьцю давяраць. Спадзяюся, бязумоўна, што й ты мне давяраеш. Дасі мне адрас, ці што?

— Нік, я табе давяраю і тое самае хацела табе прапанаваць. Пасяброўску, зразумела. Верыш?

— Ды што, можа хочаш, каб на біблію прысягнуў?

— Я сур’ёзна, Нік. Не жартуй. Я сур’ёзна хачу ведаць пра Алеся, прашу мяне інфармаваць. Дык давай замяняемся адрасамі.

Так і зрабілі.

— Хачу папрасіць цябе, Вера, сьпяшы да Алеся. Ён ёсьць надзвычайна цэнны, проста высакародны ды вялікадушны чалавек. Я тут не абыякавы. Цаню яго й стараюся дапамагчы яму. Запраўды турбуюся пра яго. Прашу цябе, Вера, памажы яму.

— Добра, Нік, абяцаю, — сказала Вера, калі ўжо ўсталі, каб пакінуць рэстаран. — Жадаю табе і Алесю ўсяго найлепшага. Да наступнай сустрэчы.