Кастусь Акула - За волю

Алесь так загаманіўся, акунуўшыся ў сваім пачуцьцёвым сьвеце, што, відаць, забыўся пра прысутных сяброў. Цяпер-жа ён раптоўна павярнуўся.

— А што вы тут робіце? Ці ня бачыце, што цярплю зьдзекі? — крыкнуў, быццам разьюшаны.

— Ал, спыніся, успакойся! — сказаў спакойна Анды. — Ці-ж ты ня бачыш, што мы прыйшлі, каб табе памагчы?

— Не, бойсы. Ад шчырага сэрца вам дзякую, але вашая помач гэтта непатрэбная. Я стаю над пропасьцю. Удома матку націскаюць, каб намаўляла мяне вярнуцца, значыцца проста ў рукі дэмана. А тут… Ведаеце, мне патрэбны час, каб перадумаць, падтасаваць, зрабіць падлікі мінулага. Я цяпер, у такім становішчы няздольны да жыцьця. Мушу зрабіць разьлікі з сабой, зь Верай… Бяз вашай дапамогі…

— Ты, чалавеча, ці ты здурэў зусім, ці што? — выбухнуў Нік. — Ты-ж страціш сваю працу. Зэлман казаў…

— Чакай Нік, маўчы. Выглядае, што мушу табе тлумачыць простай мовай. Слухай, мой сябра: мне абсалютна няважна, што Зэлман казаў, што нехта пра мяне думае ці кажа. Маю перад сабой праблему, якую мушу сам вырашыць і жадаю, каб мяне гэты сьвет на нейкі час пакінуў у супакоі. Будзь ласкавы, скажы Зэлману, няхай ідзе ў возера скочыць! Зрабіце мне, хлопцы, ласку, пакіньце мяне самога. Мне прыкра, але ня чуюся…

— Окэй, Нік, пойдзем, — устаў Анды. — Памятай, Ал, калі запатрабуеш помачы, толькі сыгналу ад цябе чакаем.

Калі сябры пакінулі яго, Алесь паставіў Чайкоўскага патэтычную сымфонію. Заслухаўся, загойдаўся ў сваім крэсьле-гойдаўцы. Гвалтоўны плач трос ягонае згаладалае за апошнія дні цела.

На наступны дзень зьявіўся да Якімовіча сам Давід Зэлман. Алесь быў крыху зьдзіўлены, але надта ўдзячны свайму босу за ягоную візыту. Халодным і зраўнаважаным тонам Зэлман пераконваў Алеся, каб вярнуўся неадкладна на працу. Зь некаторым намаганьнем Алесь выясьніў крамніку, што так, у цяперашнім эмацыянальным хаосе, ён зусім няздольны да ніякай працы. Паспачуваўшы яму, Зэлман намякнуў, што праца на яго ня будзе доўга чакаць і пайшоў.

Неўзабаве пасьля Новага году Нік наведаў Мантрэал. У першы дзень палагоджваў бізнэс, а на другі пайшоў заглянуць у мясцовы тэатр барлеску. У сваіх тэатральных упадабаньнях Нік меў просты смак. Падабалася яму шорсткая камэдыя больш чым нейкая складаная і сур’ёзная драма, мэлядыйная апэрэта брала верх над гранд-опэрай. Часта заглядаў у барлеск.

У раньні час, калі ён прыйшоў, на залі пуставала многа крэслаў дык Нік прымасьціўся ля самай сцэны. Нейкае маладое гарлапаністае стварэньне прасьпявала пару папулярных нумароў пап-музыкі, выступаў штукар. Канфэрансье рэклямаваў гурт уежджаных, не адну вупраж знасіўшых «цудоўных маладых прыгажуняў». Гэныя прыгажуні, што выбеглі пабрыкаць на сцэне, пад тоўстымі слоямі пудры й памады на сваіх тварах маскавалі сваю «маладосьць».

Нік ужо пазяхаў у нейкай нудзе і разважаў, ці ўжо выйсьці, калі канфэрансье, пасьля колькіх грубых анэкдотаў пра сэкс, прапанаваў зорку атракцыі.

— А цяпер, паважаныя спадарыні й спадары, — урачыста гаварыў ён, — маю прыемнасьць прадставіць вам галоўную атракцыю сяньняшняга шову, замаскаваную цудоўную прыгажуню. Ніхто ня ведае адкуль яна ў нас зьявілася й куды пойдзе. Залежыць ад вас, ці вы тут яе затрымаеце, ці ў новую дарогу адправіце. Вось даю вам зорку — «Замаскаваную Прыгажуню»!

Бляндынка сярэднягя росту, на твары мела надзетую ружовага колеру маску. Калі павольнымі й плаўнымі рухамі пачала яна хадзіць па сцэне й распранацца пад саладжавую мэлёдыю флейты, Нік захапіўся формай надзвычайна прыгожай фігуры. Просты, без амаль заўсёды прысутнай у такіх паказах вульгарнасьці, танец. І маўчала, у захапленьні ад гожай формы на сцэне, мужчынская грамада. У рухах танцоркі пракідвалася для Ніка нейкая надзвычайная паэзія. Маладое, пругкае цела. Не, гэта яна ня з тых уежджаных прыгажуняў, што раней выбеглі на сцэну пабрыкаць. Цудоўная! — захапляўся Нік Лок.

Калі танцорка прыблізілася на край сцэны, Ніку здалося, што ён распазнаў абрысы твару яе… нейкія, недзе бачаныя. Дзяцюк пачаў уважней прыглядацца. Дзяўчына, калі зноў апынулася блізка яго, зрабіла рух, мімалётны рух распазнаньня, ці што… Ці гэта магчыма? Так, гэта мусіць быць яна, а ня хто іншы. Трэба будзе праверыць, пастанавіў Нік. Калі не асьмеліцца, ня будзе мець супакою. А навошта-ж маска? Калі на паказ выстаўляеш усё цела, за выняткам толькі эратычнай зоны, дык якая прычына, каб схаваць твар? Сарамлівасьць? Нешта іншае. Хочаш грошы зарабляць і быць інкогніто. Вось яно. Пабачым.