Кастусь Акула - За волю

Нік меркаваў, што да загадчыка трупы дарэмна ісьці, прозьвішча дзяўчыны ў масцы ён, пэўне-ж, не назаве. Што аставалася? Спрабаваць заглянуць за сцэну? Рызыка невялікая. Калі прагоняць, ну дык што…

Як толькі апусьцілася занавеса, Нік шмыгнуў праз левыя дзьверы за сцэну. Ён апынуўся ў вузкім калідоры і пазіраў на некалькі дзьвярэй, мяркуючы ў каторыя пастукаць. Дзьве жанчыны з тых размаляваных і напудраных прыгажунь, што брыкалі раней на сцэне, выйшлі з аднаго пакою і Нік спытаўся ў іх дзе знайсьці «маску». Адна зь іх паказала дзьверы якраз у той час, калі ў канцы калідору зьявіўся мускулясты выкідайла. Нік хутка адчыніў паказаныя дзьверы і ўвайшоў. Ён апынуўся ў малым пакоі, дзе ў кутку, ля камоды зь люстэркам і рознай касмэтыкай і прыладамі для прыхарошваньня валосаў і твараў якраз і ўбачыў дзяўчыну, але бяз маскі. Яна ўжо апранула сябе ў джынсы й ружовую разьлятайку. Дзяўчына павярнулася да Ніка ад люстэрка на камодзе. Устала.

— Я цябе чакала, — сказала такім тонам, быццам яна ўчора з табою бачылася.

Нік прыгадаў змарнелага, худога, рашчараванага і горам зьбітага ды зьбянтэжанага чалавека, якога бачыў пару дней назад. А вось перад ім, у роўным пульсе свайго пругкага цела, з пышнымі хвалямі валосаў, выклікам маладосьці ў прамяністых вачох стаяла Алесева цацанька, ідэал ягонага каханьня, нібыта сьціплая цнотка, за якую дзяцюка і цяпер морыць бяссоньніца.

— Ты сука! — гаркнуў на яе Нік і навотмаш правай рукой сьцебануў Веру па твары. Яна абапёрлася на верх камоды.

Ззаду скрыпнулі дзьверы і Нік азірнуўся. Здаравенны выкідайла затрымаўся ў дзьвярох.

— Джан! — зьвярнулася да яго Вера, гладзячы шчаку, якая смылела. — Гэта мой сябра. Не чапай яго!

Выкідайла выйшаў.

— Сядай, Нік, — паказала дзяўчына рухам рукі канапу.

Яе ўпэўненасьць голасу і ўсьмешка на твары зусім абяззброілі Ніка. Ён сеў.

— Цяпер, мне здаецца, што табе выпадае выясьніць тую аплявуху і зьнявагу мяне.

— Прашу цябе, Вера, выбач мне. Мяркую, ты дагадваешся, чаму я руку на цябе падняў. Я хацеў-бы пачуць выясьненьне ад цябе. Павер мне, што калі-б я нават шукаў цябе, дык ня ў гэткім тэатры ды яшчэ як нейкую зорку ў стрыптызе. Калі я цябе пазнаў, пастанавіў з табой пагаварыць. Я прыгадаў пакрыўджанага і зруйнаванага табой Алеся. Рука засьвярбела. Разумееш?

— Бачыш, дык усё-ж праўда была мая?

— Якая гэта праўда?

— Ты сказаў, што калі-б шукаў мяне, дык ня ў гэткім тэатры і не ў такой ролі. Затое я і ёсьць тут.

— Ты хочаш сказаць, што хаваешся? У масцы?

— А як ты думаеш? Але цяпер, калі ты мяне ўжо знайшоў дык няма патрэбы больш хавацца. Так ці не?

— Слухай, зайдземся ў рэстаран, там пагамонім.

— Окэй, пачакай, я надзену пальто.

Зайшліся ў суседні рэстаран і селі пры стале ў куце. Гэтта было ціха. Замовілі напіткі і па гамбургэру на кажнага. Нік уважна аглядаў дзяўчыну. Падумаць адно, у стрыптыз палезла. Якім гэта чынам? Нешта тут загадкавае. Ад каго яна хаваецца?

— Можа-б ты мне расказаў перш пра яго? — запрапанавала Вера, калі прынесьлі напіткі.

Прынаднасьць ейнага твару, як і раней, — заўважыў Нік, — амаль не аздобленая касмэтыкай, натуральная.

— Можна й так, — пачаў дзяцюк, — хоць, запраўды, ня ведаю ад чаго пачынаць. Скажу адразу самае найважнейшае: сяньня Алесь амаль зусім зруйнаваны чалавек. І найгоршае ў тым, што ён пра нічога ня дбае, адным словам напляваць яму на ўсё. У яго амаль няма грашовых сродкаў…

— Чаму ён так? І чаму ў яго няма сродкаў?

Нік уважна зазірнуў у дзяўчыніны вочы. Там, дзе калісьці было недаўменьне ці дзявочая сарамлівая прывабнасьць, цяпер вылузвалася самаўпэўненая зухаватасьць.

— Дзіўна чуць такое пытаньне ад цябе, — Нік падкрэсьліў «цябе», — каторая сталася прычынай ягонай дэградацыі. Ён-жа не працаваў амаль ад таго часу, калі ты зьнікла.

— Чаму? Што зь ім? Давід яго выкінуў?

— Ніхто яго ня выкідаў. На працу ён не пайшоў, а зачыніўся ў сваім апартамэньце й гарэлкай пачаў залівацца. Мы ўсе намаўлялі яго, каб апамятаўся, сам Давід наведаў яго. Ён нікога не паслухаў. Казаў, што хоча, каб гэты сьвет пакінуў яго ў супакоі, у адзіноцтве, бо ён мусіць сам усё абмеркаваць, перагледзець, параацаніць. Выглядаў ён як чалавек, што вось-вось у абдымкі сьмерці наважыўся йсьці. Апроч таго ўдару, які ты яму зрабіла, быў у яго іншы крызіс. Камуністы пачалі шантажаваць яго празь ягоную бедную і запалоханую матку. І гэты другі ўдар яму, відаць, волю адабраў. Маці пісала яму пару разоў, прынагляла, каб дамоў вяртаўся.