Кастусь Акула - За волю

Раптам быццам згусьцела, высахла ў роце паветра, абліваў яе пот, пажвавеў пульс. Яна цяпер старалася нікому не глядзець у вочы. Уцякаць, уцякаць адсюль трэба! А як-жа! Многія з гэтых людзей напэўна падазраюць яе, ведаюць, што і яна магла да сьмерці Шпака спрычыніцца. Трэба абавязкава вось цяпер недзе схавацца, чым далей адсюль. Ды яна-ж ня можа проста ўстаць і ўцякаць адсюль на вачох усіх прысутных… А гэты Нік Лок збоку, як наўмысна, усё сачыў за ёю.

Пасьля Алесевай прамовы была прачытаная і прынятая рэзалюцыя, якая, адзначыўшы сьмерць выдатнага пісьменьніка, асуджала каляніяльную і антыбеларускую палітыку бальшавіцкае Маскоўшчыны ў Беларусі, ганьбавала ўсходня-бэрлінскі камітэт і ягоную падрыўную дзейнасьць сярод беларускае эміграцыі, заклікала вольныя і дэмакратычныя дзяржавы падтрымаць вызвольнае змаганьне паняволенага беларускага народу супраць бальшавіцкае маскоўскае імпэрыі. Калі закрылася заслона на сцэне, Вера сказала Ніку, што пабяжыць асьвяжыцца.

— А дзе дзяўчына? — спытаўся ў Ніка Алесь, выйшаўшы з-за сцэны.

— Сказала, што пабяжыць недзе ў жаночую, асьвяжыцца. І навошта табе гэта было?

— Што такое?

— Тая гаворка да забойцаў, ці, як ты іх называеш… Навошта гэта?

— А я ўпэўнены, што нехта зь іх тут ёсьць. Прадчуваю, што скора будуць нейкія вынікі з гэтага. Як выглядала Вера, калі я прамаўляў?

— Дзіўна… Бледная, засяроджаная ў сабе… Мне здавалася, што ты яе бічаваў, і яна цярпела, дрыжэла… Ці ты яе ў чым падазраеш?

— Як ты думаеш? — сказаў Алесь. — І глянь хто тут! Галё, рыбак! Як маешся?

Побач стаяў худы, цыбаты, у джынсах і спартовай гавайскай кашулі, аброслы рыжай бародкай і доўгімі валосамі рэпарцёр маладога веку зь мясцовай, сьхільнай да розных сэнсацыяў, газэты.

— Ці ёсьць якія навіны ў справе забойства містара Шпака? — спытаўся ён у Алеся.

— Чаму-ж вы, бойсы, ня спытаецеся ў паліцыі?

— Яны многа не гавораць, адно кажуць, што сьледзтва вядуць. А з вашай гутаркі на сцэне мне здалося, што вы больш ведаеце, чымся дагэтуль адкрылі. Магчыма маеце каго на воку? Можаце падзяліцца з намі сваімі сакрэтамі? Будзьце добрым, містар Якімовіч!

— Няма дурных, містар рэпарцёр. Можа я ведаю больш, чым кажу, можа й ня ведаю. Даведаецеся, як той час настане.

— Дзякую за інфармацыю, — скрывіўся рэпарцёр і адыйшоўся.

Заля ўжо напалову апусьцела. Алесь і Нік шукалі Веру, але нідзе яе ня бачылі. Папрасілілі сяброўку, каб праверыла жаночую прыбіральню. І там Веры ня было.

— Слухай, Нік, зрабі мне ласку. Я не магу адсюль пайсьці яшчэ. Абавязкі, ведаеш… Будзь добрым хлопчыкам, паедзь да Веры на кватэру, пабач, ці яна дома. Не тэлефануй. Мне здаецца, што нешта адбываецца. Ты пагуляй у дэтэктыва. Калі што вельмі важнае, пазвані сюды, каб мяне выклікалі.

— Ты ёсьць геніяльны, мой бос, ды вельмі зычлівы й шчодры. Адразу бягу. Ці твая любоў яшчэ жыве із той прастытуткай Нінай?

— Прыкусі язык, мой хлопча! — усьміхнуўся Алесь. — Міс Ляскін ёсьць вельмі шанаванай прыгажуняй і Вера яшчэ зь ёй жыве.

— Добра, бацька, ты выйграў. Ужо бягу.

— Вось добра, сынок. Як вернешся, куплю табе чарку!

Нік вярнуўся мо паўгадзіны пазьней. Зь ягонага абыякавага твару Алесь ня зусім дагадаўся, што здарылася.

— Дзьверы замкнёныя, у пакоі няма сьвятла. Выглядае, што твая мара некуды шмыгнула. Не абвінавачвай мяне. Стаяў пад дзьвярмі, стукаў і званіў, — адрапартаваў Нік.

— І нічога?

— Няма яе, мусіць, дома.

— Дзякую табе за паслугу, Нік. Дзе-ж яна магла падзецца?

— Ты-ж казаў мне, што чакаеш нейкіх насьледкаў ад свае прамовы. Ужо маеш іх.

— Мяркуеш, што я яе спалохаў?

— Ці-ж я, малавучаны й нягодны цябе, мудры настаўнік, магу спасьцігнуць веліч твае мудрасьці? — імітаваў Нік вучня нейкага антычнага аракула.

— Перастань, жартаўнік! — ушчыкнуў яго за бок Алесь. — І што я маю цяпер рабіць?

— Давай заглянем у буфэт, можа чарка гарэлкі тваю мудрасьць ускалыхне! — запрапанаваў Нік.

Пайшлі. На залі ўжо пачынаўся канцэрт. Цяпер Якімовіч турбаваўся. Паліцыі нічога пра Веру не казаў, хаця пановаму глядзеў на яе пасьля сьмерці пісьменьніка. І ці раз у гутарках з суродзічамі абяцаў памагчы разьвязаць праблему забойства. Дзяўчына ці то проста спалохалася, ці абхітрыла яго. Прапала вельмі важнае кальцо ў ланцугу. Верыны ўцёкі ўжо ставілі яе ўцень. Калі гэта былі ўцёкі. Праўда, магло здарыцца нешта зусім іншае. Алесь нават баяўся думаць пра такое: дзяўчыну маглі схапіць бальшавіцкія агенты. Ці цяпер падняць трывогу, паведаміць паліцыю? Справа надзвычайна далікатная. Трэба асьцярожна, каб не пашылі цябе ў дурні.