Кастусь Акула - За волю

Едучы дамоў, Алесь прыгадаў гутарку зь пісьменьнікам на мінулым тыдні. Што гэта ён сказаў пра атруту? Ага, вось што: «памятай, што найчасьцей атруту даюць ахвяры ў найпрыгажэйшай чашы». Што, ці каго Шпак меў на думцы? Але, не, ня можа быць! Вера Мак, ягоная вялікая любоў? Можа пачаць ад яе?

Вярнуўшыся ў Радфорд, Алесь заехаўся ў Трыфты Тоні. Крама мела хутка закрыцца. Веры не знайшоў. Сказалі яму, што перад абедам наракала на галаўны боль, пайшла дадому. Пазваніў ёй. Ня было адказу.

Алесь купіў тры шматтыражныя гарадзкія газэты. Дражнілі яго загалоўкі. «Сьмерць перад вялікім уловам» — крычала адна газэта. «Дзе скончылася рыбакова шчасьце!» — жартавала іншая. «Дваццаціхунтовая фарэль і мёртвы рыбак», — паясьняла трэцяя. Кажная зьмясьціла, — дзякуючы ўслужлівай паліцыі зь Індыянборо, — прыгожую здымку рыбіны, і аніводная — здымкі Шпака. Відаць, што прэса ня ведала адкуль яе ўзяць. Рэпарцёры нічога цікавага не маглі сказаць пра прычыны пісьменьнікавай сьмерці, дый пра самога Шпака, — што ён быў за чалавек, пра што пісаў. Пра гэта ўсё зьявілася некалькі службовых ці казённых словаў. Затое злоўленай рыбіне дасталося ого як! І што за яна, і колькі важыла, і дзе гэта яна папалася на кручок дый гэтак далей… Відаць, што паліцыя не сказала ім пра чалавека, якога заўважылі, калі ўцякаў у лес. Добра! Няхай забойца ня ведае, што яго бачылі.

Узлаваны самымі загалоўкамі, Алесь прачытаў аж тры газэтныя варыянты пра сьмерць дарагога суродзіча ды ацаніў гэныя рэпартажы як сэнсацыйнае плявузганьне гэтак званага «жоўтага журналізму», каторы быў шырака ўжываны некалі на амэрыканскім рынку газэтамі Рандалфа Гэрста. Канадыйскія радфардзкія газэты не пазбыліся, відаць, яшчэ сваіх пялёнак.

Купіўшы газэту, Капшун быццам уліп у адну галоўную навіну дня пра сьмерць Шпака, ды адразу пабег у тэлефонную будку. Джоў адазваўся адразу:

— Я чакаў цябе, не хацеў званіць у кантору.

— Добра зрабіў, — адказаў Капшун.

— Дзе й калі магу цябе пабачыць?

— Зараз-жа прыеду.

У страховачнай канторы Капшун сказаў, што едзе да кліента ды ўскочыў на трамвай. Цяпер уважна прачытаў рэпартаж пра Шпака. Няясна было, як здарыўся той «выпадак», што прынёс Шпаку сьмерць. Нават ня было нейкай здагадкі пра забойства. Магчыма, што ўсё будзе падсўмавана на конта выпадку. «Як гэта ён яго?» — думаў Капшун пра Джова Снікі. І як тут ня ўсьміхацца, чытаючы пра вялікую рыбіну? Удачная апэрацыя ізь мёртвым пацыентам. Ці, можа, ня так?

— Дык як гэта можна забіваць чалавека ў той час, калі ён папаў найбольшую рыбіну на свой кручок? — грымучым голасам быццам дакараў Джова Капшун, калі той сустрэў яго пры дзьвярох.

— Ціхххх! Шшшшш! — папрярэдзіў Джоў.

— Окэй, раскажы што сталася.

— Я яго не забіў. Я нават да яго не даткнуўся. Усё, што я зрабіў, дык толька выцягнуў з похвы свой паляўнічы нож, а гэта для убеждения. Понимаеш? А ён, пракляты дурань, іспугаўся, давай шаг назад ды зачапіўся ці спатыкнуўся аб камень, тады ўпаў назад і мазгі сабе высадзіў. Пакуль я тут скумекаў, што случылася, дык ён у ваду скаціўся і на маіх вачох тут яму капец. Хочаш, каб табе расказаў усё астальное?

— Я-ж дзеля гэтага прыехаў. Давай спачатку.

Джоў цяпер пачаў больш дакладна: як сьлядзіў рыбака, як загадаў яму закрыць «ягоную фашыстоўскую морду», як адабраў і паламаў вудзільна, як выцягнуў нож, каб яго «убедить», ды пасьля, калі ўжо скончыў усё, як уцёк адтуль і вярнуўся.

— Ці ты перакананы, што ніхто цябе ня бачыў? — правяраў яго Капшун.

— Совершенно! Праўда, у папярэдні дзень я захадзіўся ў іхны рэстаран. Там было поўна людзей, ніхто на мяне не зьвярнуў увагі. Аўтамабіль свой я схаваў быў у лесе, далей ад дарогі, каб ніхто ня бачыў яго. Ня думаю, каб я пакінуў які сьлед.

— Добра. Ну а што пра паломанае вудзільна? Там адбіткаў тваіх пальцаў ня знойдуць?

— Прызнаюся, тут мая памылка была. Але як мне было ведаць, што дурань сам сабе вупусьціць мазгі? А ты не забоцься: паліцыя ня мае адбіткаў маіх пальцаў, я ня быў за крымінал нідзе ўзяты.

— Усёроўна. Паломанае вудзільна дасьць ім прычыну да сьледзтва.

— Перастань ты, няма прычыны забоціцца, — запэўніў Джоў.

— Нам папалося-бы, калі-б што якое…

— Як? Хто ім раскажа?

Настала нязручнае маўчаньне.

— Добра, — сказаў Капшун. — Толькі мы ведаем пра гэта і так яно мае астацца. Нават нашыя вярхі не павінны пра гэта чуць. Згода?

— Окэй! — згадзіўся Снікі.

— Яшчэ адно, — прадаўжаў Капшун. — Гэтыя фашыстоўскія вырадкі разьдзьмухаюць той выпадак да вялікіх разьмераў, каб зрабіць са Шпака гэроя і мучаніка, а сабе капітальчыку ў карман. На нас пальцамі пакажуць і людзі будуць распытвацца.