Кастусь Акула - За волю

У сваёй працы для партыі Джоў радзей кіраваўся ідэёвымі матывамі чымся фінансавым прыбыткам, або спадзяваньнем большае ўзнагароды ў будучыні, калі й Канада станецца «дэмакратычнай і сацыялістычнай савецкай рэспублікай». Адным словам, вы маглі-б назваць Джова зусім практычным камуністам. Уласьнік гатэлю ніколі не адмаўляў Джову, калі ён хацеў на пэўны час адлучыцца «па задачы».

Аднаго дня нечакана Снікі Джова наведаў ягоны стары супрацоўнік Капшун, ды напрасіўся, каб пагаварыць зь ім сам-насам у якім заднім пакоі. Джоў адразу спанатрыў, што наклёўваецца нешта важнае.

— Маю адну задачу і патрабую тваёй помачы. Сядай, — пачаў Капшун, усеўшыся на канапе. Выцягнуў люльку й пачаў напіхаць яе табакай. — Я адразу, так сказаць, пра галоўнае. Дык вось, ёсьць чалавек, якога нам трэба неяк пераканаць, каб ён спыніў тое, што цяпер робіць. З прычынаў нашай будучай акцыі паміж Канадцаў і фашыстоўскіх ДП, гэтаму чалавеку трэба адабраць голас. Безь яго кіраўніцтва змоўкне ўся фашыстоўская какафонія. Што яшчэ важна дык гэта тое, што да голасу гэтага чалавека прыслухоўваюцца і некаторыя канадзкія палітыкі і капіталістычныя падпальшчыкі вайны ды другія рэваншысты супраць Савецкага Саюзу. Група беларускіх фашыстоўскіх дыпісаў ідзе за ім сьледам. Ён — ня толькі іхны лідар, але й натхненьне. Бачыш, ён ёсьць пісьменьнік і не такі пошлы. Магу табе сказаць, — прадаўжаў Капшун, задыміўшы табакай пакой, — што я адносна гэтага чалавека ўжо спрабаваў іншыя мэтады. Два разы мне ўдалося пазбавіць яго працы — першы раз выкінулі з рэстарану, дзе пасуду мыў, а другі раз з гасьцініцы. Потым мы забясьпечвалі яго ўсякім матар’ялам ад Міхайлава. Ён ад нас меў выразныя сыгналы, каб перастаў хуліць на савецкую радзіму і не памагаў ейным ворагам тут за рубяжом. І нічога на яго не падзеяла. Упартая сволач, прадаўжае сваё. А чалавек гэты вельмі працавіты, многа піша. Зараз, мяркую, каб яму рот закрыць, мы павінны ўжыць больш радыкальныя меры.

— Пра каго ты гаворыш? — спытаўся Джоў.

— Антона Шпака. Чуў пра такога?

— Не магу сказаць, што ня чуў.

— Зацікаўлены?

— Солё?

— Ага.

— Магу спрабаваць.

— Добра. Я спадзяваўся, што згодзішся. Цяпер-жа хачу табе перадаць, каб было вельмі ясна вось што: мы ніякім чынам ня можам быць удзельнікамі забойства.

— Было-б куды прасьцей, — запярэчыў Джоў.

— Разумею, але мы ня можам, прынамсі зараз… Так што няма выбару. Астаецца адно: пабяседаваць з гэтым фашыстам, — падмацаваўшы адпаведнай аплявухай, каб добра слухаў, панімаеш, — адным словам напалохаць яго так, каб больш рота не адкрываў. Кажу, што можаш яму даць так называемыя фізічаскія аргументы, але толькі касьцей не паламаць і не пакалечыць. Ён, як чую, слабая лягушка, дык супраціву ня дасьць. Пойдзе. Згода?

— Спрабую. За адпаведную выручку.

— Выручка будзе. Добра, цяпер пра дэталі.

Капшун апісаў выгляд Шпака так, як чуў пра яго ад Веры. Націск палажыў на тое, што пісьменьнік раніцай любіць вудачку закінуць на рэчцы і таму ёсьць магчымасьць аднаму рыбаку пагутарыць зь іншым. Надзвычайна! Джоў усьміхнуўся й кіўнуў галавою. А як-жа! Тут можна было-б лыжку той прыказачнай солі на рану, для гумару… Яму падабалася такое заданьне.

— Сьпяшацца няма чаго, — раіў Капшун. — Прыгледзься чалавеку здалёк, але каб на цябе ніхто ўвагі не зьвярнуў. Ты ведаеш пра яго даволі ўжо ад мяне, а там сам глядзі як выгадней.

— Окэй. Калі стары сволач пачне адбівацца, або клікаць каго на помач, дык што мне рабіць?

— Дзе там ён, здыхляк нікчэмны, пачне. Зрэшты, ужывай сваю галаву.

Джоў прыабяцаў узяцца за гэнае заданьне ўжо назаўтра, а Капшуну аж палягчэла, што галоўнага праціўніка прыбярэ з дарогі.

Антон Шпак глядзеў на здымкі тае вялікае рыбы, што віселі над камінкам у галоўнай залі рэсорту і яму пачынала дакараць амбітнае самалюбства рыбалова. Калі рыба такой вялічыні была запраўды злоўленая ў рацэ Пома раней дык, з помаччу Бога, ён, Антон Шпак, — не абы які рыбак, — можа і цяпер падобную цацу злавіць. І ў працы, і ў адпачынку Шпак трымаўся мэтодаў. Разважаў, што каб добрую рыбіну злавіць, трэба перш грунтоўна перачасаць рэчку, разьведаць праўдападобныя і магчымыя сховішчы вялікае фарэлі. Кажнае раніцы ці на захад сонца ён аддаваў даволі часу расплянаванаму дасьледваньню ракі.

Ідучы ўніз, зь цячэньнем ракі, пісьменьнік прыйшоў да вялікай дугі. У локці ракі вада абмывала кучу валуноў і дробнага каменьня. Рукаво ракі тут пашыралася, хуткая плынь падмывала супрацьлеглы бераг. Крыху далей, у карэньнях дрэваў, вада звальняла ход. Быццам ногі вялізных павукоў, карэньне дрэваў упівалася ў пацямнелую плынь вады. Шпак меркаваў, што якраз там магло быць ідэальнае сховішча для рыбы. Варта спрабаваць туды адну ці другую прынаду падпусьціць. І доступ із супрацьлеглага боку ракі быццам на заказ. Праўда, была адна небясьпека. Калі якая большая цаца, зачэпленая на кручок, пачне рабіць дывэрсійныя ходы, можа заблытаць жылку за карэньне. Тады, — як канадыйскія рыбакі кажуць, гут бай Чарлі, — страціш і кручок, і рыбіну. Шпак добра ведаў рэакцыю рыбы, асабліва хуткае, як маланкі, фарэлі, з балючым кручком у роце.